- Dit onderwerp bevat 2 reacties, 2 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 5 jaren, 3 maanden geleden door
.
-
Berichten
-
Ik was te voet onderweg. Het was een tocht door een natuurgebied, langs meren en bossen. Met hier en daar de resten van een gebouwtje waar ik door heen moest klimmen. Ik was onderweg naar een school.
Daar aangekomen zag ik mijn zoon met downsyndroom. Hij was piepklein, lag op bed en was door de duivel bezeten. Ik had zijn hoofd verwijderd en spullen klaar gelegd om de duivel uit te drijven, zoals houten lepels om een kruis mee te slaan. Mijn overleden vader kwam binnen en zei: “je moet zijn hoofd er weer aanmaken”. Dat durfde ik niet, want ik wilde niet zijn zwartomrande, duivelse ogen zien, of zijn gekrijs horen. Maar ik deed het toch maar en m’n zoon begon direct te huilen. Ik pakte de houten lepels, maar mijn vader zei: “dat moet je zo niet doen, je moet hem zachtjes aanraken, lief voor hem zijn.” Hij streelde de gebarsten lippen van het kind, waardoor het direct verzachtte en genas. Ik moest ontzettend huilen.Te voet onderweg is op je eigen kracht verder komen. De natuur geeft je vrijheid. De meren staan voor emotie die je onderzocht hebt en geaccepteerd hebt bij jezelf en de bossen zijn als de cirkel van het leven. In het bos vind je vernieuwing en vergankelijkheid. De school is de levensschool.
Kinderen met downsyndroom werden tot de jaren ‘50 door de kerk als duivelskinderen gezien. Het onbewuste brengt deze fabel naar boven in je droom. Je vader was je steun en daarom manifesteert hij in je droom. Ik denk dat je deze droom hebt als verwerking. Het is niet niks om een kindje met downsyndroom op te voeden. Natuurlijk zijn er verschillende gradaties, maar het moeten accepteren dat je kind anders is dan anderen is niet makkelijk. Deze kindjes begrijpen niet snel wat de ouders van hen vragen. De reactie van de kinderen zijn wat primitief, omdat ze vaak moeite hebben met praten. Kleintjes moeten continue in de gaten gehouden worden en dat kost heel veel geduld en energie.
