- Dit onderwerp bevat 2 reacties, 1 deelnemer, en is laatst geüpdatet op 3 jaren, 11 maanden geleden door
.
-
Berichten
-
In min droom van vannacht kwam het er op neer dat ik schoolvrienden van vroeger zei, waar het op stond. Wat ik eigenlijk al een hele tijd had moeten zeggen, maar niet heb gedaan. En plus ging in één moeite door de droom naar het ouderlijk thuis, waar ik hetzelfde deed naar mijn moeder. Zij stribbelde tegen en kwam met weerwoord. Dat wist ik telkens te pareren. Dat gebeurde een paar keer. Iedere keer dat dat gebeurde verscheen er een hond ten tonele, een soort corgi. Op een gegeven Moment waren het er drie, die samen mijn moeder steeds minder ruimte gaven, ze waren heel nieuwsgierig geuren aan het snuiven. toen veranderde moeder in een wezel en ging op haar rug liggen in overgave. Toen werden de drie hondjes nog nieuwsgieriger.
3 jaren, 11 maanden geleden
In de droom kom je uit voor wat je echt denkt en wie je echt bent. Je durft jezelf te zijn, ook als het niet goed wordt ontvangen (je moeder stribbelt tegen). De corgi’s lijken een soort trofeeën, die je krijgt als je jezelf bent en je eigen angst voor afwijzing overwint. Je overwinningsgevoel en kracht om jezelf te willen zijn (waarvan de 3 corgi’s het bewijs zijn) overwinnen uiteindelijk ook jouw moeder. De honden, oftewel jouw kracht om jezelf te zijn, nemen claimen de ruimte rondom haar, alsof jij terrein terug wint op haar, voor jouzelf. Uiteindelijk geeft jouw moeder zich over aan jou wens en kracht om jezelf te zijn.
In het echte leven denk ik dat dit erop kan duiden dat je je mentaal aan het voorbereiden bent op een dergelijke confrontatie of dat misschien net mee hebt gemaakt. Je onderbewustzijn is aan het oefenen hiervoor, en je bewustzijn aan het overtuigen: jij kunt dit. Je mag en kunt jezelf zijn en je angst voor afwijzing overkomen! Herken je dit thema? Is er iets wat je inslikt of terughoudt als je met oude vrienden of familie bent? Irriteren zij je de laatste tijd vaker? Je onderbewustzijn probeert wellicht voor je op te komen.
De nieuwsgierigheid van de hondjes kan duiden op de nieuwsgierigheid die je hebt naar wie je moeder is en wat haar beweegt. Als je op gelijke voet staat met haar (de ruimte die jou toebehoord hebt geclaimd) kun je hier waarschijnlijk meer open voor staan. Pas als jij jezelf mag zijn van de ander, kun je de ander toelaten voor wie híj of zíj echt is.
3 jaren, 11 maanden geleden
Dank je wel, Ellis. Ik vind je uitleg helder en ik resoneer er sterk op. Ik ben er heel blij mee. Het grappige van die corgi’s vind ik, in het licht van jouw uitleg als bewijs van trofee, dat mijn moeder in het echte leven ‘bang’ is van honden. Ik dacht dat ook te zijn en heb mezelf zo gedragen, maar eenmaal uit de invloedssfeer weg, blijk ik een grote dieren- en hondenliefhebber te zijn. Confrontaties zijn een terugkerend fenomeen, waar ik steeds beter dicht bij mezelf kan blijven. Daar ligt een hele geschiedenis onder die ik pas kort bijna helemaal heb uitgevogeld. Het was juist de bedoeling dat ik niet mezelf mocht worden en zijn. Dat doe ik nu dus wel en dat botst op verzet.
