- Dit onderwerp is leeg.
-
Berichten
-
1 jaar, 10 maanden geleden
Ik droomde dat ik in een woestijn was.
Hier was ook het territorium van iemand anders die omringd was door kasteelmuren met 1 grote poort. Deze werd bewaakt door soldaten. Ze droegen groene uniformen met zwaarden.
Ik kwam iets te dicht bij en dus werd ik gespot. Omdat ik niet bij het groene land/territorium hoorde werd ik achtervolgd.
Ik zag een stenen toren en ging er naar toe. Daar kwam ik andere mensen tegen die ook niet bij groen hoorde.
Omdat ik niet neutrale kleding droeg die er niet uitzag alsof ik ergens anders bij hoorde, kon ik doen alsof ik bij groen hoorde. Vanaf nu was ik een soort dubbel agent. De soldaat die me had gevolgd liet me met rust en ging weg. Ik klom de toren op (ik weet niet waarom), in plaats van gewoon de trap te nemen. Ik was een beetje overpowered en was al de circa 10 meter hoge toren op binnen een paar seconden.
Ten slotte ging ik weer terug naar de poort. Wederom eronder er een stuk of tien soldaten. Deze keer werd ik niet als vijand gezien, maar gewoon neutraal. Toen kwam er een menigte mensen aan richting de muren(vanaf buiten). Deze wilde naar binnen maar het mocht niet. Omdat de soldaten hen wilde aanvallen, besloot ik het eerst te doen zodat ze de kans niet kregen (de soldaten dachten immers dat ik aan hun kant stond). Daarnaast had ik echt hele goede vechtvaardigheden.
Ik werd aangevallen maar ik had controle over het zand van de woestijn, dus kon dit als soort van zwaart en schild gebruiken. Ik gaf niemand heel erge verwondingen want ik was niet tegen hun, ik was gewoon neutraal en wilde ze niet per se kwaad doen. Uiteindelijk overmeesterde ik een jongen. Deze had ik blijkbaar eerder in het gevecht vervloekt en dus zag ik een witte verkleuring op zijn nek, het leek een beetje op schimmel. Niet dat het iets slechts deed naar mijn kennis..
Dit was het moment dat een man met blonde haren aan kwam rennen en zijn zwaar streek naar mij. Hij zei dat hij Arthur was en dat ik moest stoppen (hij dacht dat ik bij groen hoorde). Ik zei “wacht” en liet hem de witte plek op de jongeman zien. Ik vroeg wat we konden doen. Arthur trok zijn zwaard in en keek me aan. Hij antwoordde met “jij bent de zandman.”
Toen werd ik meteen wakker.
