4 maanden, 2 weken geleden
Hallo Kauwgumbal, laat me in je droom duiken, meelopen en pretenderen dat ik je collega ben:
Terrein klinkt als een combinatie van terror en woestijn en aangezien de mensen als de munsen van het dak vallen trek ik de conclusie dat ze van heinde en verre getrokken zijn richting het ziekenhuis dat ze vanuit de verte zagen als een oase vol van stromen van levend brengend water. Maar, … in de woestijn heerst de terreur van De dood, De Duivel. Het ziekenhuis blijkt geen oase, maar een gekkenhuis te zijn, een val, een fata morgana waar de dood hen opwacht!
Want (er is sprake van woestijn in enge zin, het laatste trajekt, “het terrein” waar wij collega’s ons bevinden op weg naar ons werkterrein én de woestijn in ruime zin, die uitgestrekte) als zelfs die gelukkige hulpzoeker met een fiets, een rijWiel in de hand, hét symbool van mechanische efficiëntie, tot stilstand is gedwongen in de file en zich hardnekkig staande probeert te houden, langzaam, als een bloemsteel zonder water, halfdood “face down” moet buigen met de façade, het bedrog voor ogen, lijkt er geen hoop meer.
Wij, hoewel als deskundige hulpverleners, bereiken ons eindoel ook niet. Nou is de vraag: wat ervaar je als frustrerend zodat je je werk (in dienst van Het geestelijk Leven) niet kan doen?
