Vallende brug

[Cindy]

Ik ging alleen naar de stad, er was daar een vergadering of bijeenkomst. We moesten de brug over om bij de stad te komen, maar er was iets mis met de brug. Hij was steiler/hoger dan normaal, maar je kon er wel gewoon over.

Bij de bijeenkomst was mijn beste vriendin aanwezig. Het bleek een vergadering te zijn van het bedrijf waar ze werkt. We stonden op een soort zes- of achthoekige patio met dak, die uitstak boven het water. Mijn vriendin was met drie andere, oudere vrouwelijke collega’s, kleurrijk gekleed. Overdreven veel make-up. Ze praatten tegen elkaar. Het was druk. Er werd iets plenair gezegd door de mannelijke spreker en ik reageerde daarop, al pratend tegen mezelf. De drie collega’s knikten instemmend. Ik kende ze niet, zij mij ook niet. Alleen mijn beste vriendin was een bekend gezicht.

Ik ging wat eten in de stad, alleen, en toen ik terug kwam was de bijeenkomst net afgelopen. Ik zag mijn vriendin weer met haar drie collega’s praten. Ook haar baas stond erbij. Ik zei iets wat me opmerkte in het gesprek, dat leek hem te interesseren. Daarna liep ik met de stoet mee terug over een metalen zijbrug(?) die leidde naar de grote brug. Ik kwam mijn vriendin weer tegen, gevolgd door haar collega’s. Ze zei dat we een keer samen moesten gaan eten met z’n vijven. De collega’s knikten weer. Ze zeiden dat als ik m’n nagels zou doen ze er wel mooi uit zouden zien. Ik keek naar mijn nagels die knalroze waren (niet heel mooi gelakt). Ze staken gek af tegen mijn felgroene jurk. Mijn vriendin zei ‘Oh je hebt ze al gedaan.’

We kwamen op de grote brug aan. Er liepen meer mensen. Ook een jong meisje die de collega’s aan de kant duwde. Ze schold hen uit en zij reageerden verontwaardigd. Het meisje viel. Er stond een grote stortcontainer en een bus die stilstond op de weg. Toen pas viel het ons op dat iedereen stilstond op de brug en ook een beetje vreemd stond, schuin, balancerend. Wij stonden ook vreemd, er was iets mis met de brug. Mijn vriendin en haar collega’s liepen naar voren om te kijken. Ik keek waar ze naartoe liepen en zag toen dat de brug bij het midden afgebroken was. Alsof ie open stond. We stonden er hoog schuin tegenaan. Mijn vriendin bleef daarboven staan kijken. Ik keek naar de overkant en vroeg me af hoe ik terug bij mijn gezin moest komen. Toen realiseerde ik me dat de brug nergens door omhooggehouden werd en dat het beter was dat we er zo snel mogelijk af zouden gaan. Vlak daarna ging de brug nog iets verder omhoog, voordat ie inzakte en het deel waar we op stonden naar beneden stortte in het zwarte water. Ik voelde paniek opkomen. Ik dacht aan mijn gezin, dat ik ze nooit meer zou zien en dacht ‘nou…dit was het dan. Ik hoop maar dat ik droom’.
Ik deed m’n ogen dicht en liet me naar beneden vallen. Alles werd zwart.

Toen werd ik wakker. Ik heb vrij snel daarna deze droom opgeschreven.

[Auteur]

Berichten