Vreemde reis naar het hiernamaals?

[Lucysky]

Ik had de meest bizarre droom/ervaring en vraag mij af of mensen weleens iets gelijks hebben meegemaakt.

Ik lag in bed, voelde mijn ademhaling verzwakken, mijn hartslag dalen. Op een gegeven moment deed ik mij ogen open en zag ik mijn slaapkamer in een oranje gloed. Ik had het gevoel dat ik uit mij lichaam trad. Ik kreeg ook een heel warm gevoel over mijn hele lichaam, het consumeerden me helemaal, ook een beetje het gevoel dat je in een achtbaan zit, die kriebels in je buik. Alleen leek het echt of ik loskwam… Ik dacht meteen aan doodgaan. Dus ik begon me te verzetten. Maar ineens won mijn nieuwsgierigheid het toch van de angst. Ik sloot mijn ogen en hetzefde gebeurde. Hetzelfde gevoel… Het loskomen.

Het voelde dus als doodgaan, tenminste, ik kan mij voorstellen dat het zo voelt, maar ik hoorde dat mijn lichaam nog net functioneerde, lichte ademhaling. Alles was super realistisch. Ik zag mijn slaapkamer en voor was alles donker, een donkere zaal Ik liep het doonker in en er was een vrouwelijke stem die mij riep. Vriendelijk. Ik kreeg het idee dat ze een soort gids is. Ze vroeg me mee te lopen naar een televisie en liet mij beelden zien van mijn moeder en ik toen ik klein was. De tv stond op een bank en op de bank zat ook een jongen. Hij leek nieuw daar, misschien in training. Hij verteld mij dat hij ook borderline heeft gehad. Ze nemen me mee naar een grote bioscoop zaal. Daar liggen nog 2/3 mensen op een gigantisch zacht fluffy bed. De vrouw, Anne ????heet ze… Verteld ze dat we naar een stukje van een film over Lucy gaan kijken.

Ondertussen merk dat ik weer terug naar mijn slaapkamer wordt gezogen, zeg dit tegen Anne, en vertel ze dat ik zal proberen terug te komen. Ik word wakker Ik lig in bed… Ik vertraag mijn ademhaling, voel mijn ledematen uitvallen…dat warme gevoel, dat doodgaan gevoel. En pats… Ik ben weer daar.

Ik zie haar weer Anne, we staan in een stad. Ik vraag haar of dit het hiernamaals is, en ze zegt dat dat klopt. Dan zie ik een gigantische tsunami aankomen, water heel veel. En ik ben doodsbang. (Ik heb een periode van een aantal jaar gehad dat ik regelmatig over tsunami’s droomde maar liet mij nooit overspoelen) Ik vraag haar of ik deze angst moet trotseren, zij zegt ja. Ik zeg dat ik er nog niet aan toe ben. Dat dit te snel gaat. Maar vraag haar ook dat als ik het niet doe mijn angsten mij ook hier in t hiernamaals blijven achtervolgen. Zij zegt ja. Ik besluist me te laten overspoelen. T is donker, ik zie belletjes, ik ben onderwater. Maar ze pakt mijn hand vast, dat voelt veilig. Er komt nog een grotere tzunami aan ze zegt, als je deze durft, kan je het aan. Weer houdt ze mijn hand vast… In de tzunami zelf voel ik zelfs iets van blijdschap. Ik krijg het idee dat mij wordt verteld dat er in het overwinnen van angsten ook veel vreugde zit. Ik vraag haar of mijn angst voor golven en water te maken hebben met mijn jeugd, opgegroeid op woonboot en altijd gezeild. Zij zegt ja.

Ik voel mijzelf weer wakker worden en zeg Anne en zeg dat ik probeer terug te komen naar daar. Ik word wakker. laat mezelf weer in de ‘dood’ zakken en ik sta weer in een stad, er lopen ook kinderen. Heel veel schiet het door mijn hoofd vooral te willen vragen naar 1 specifiek kind. Maar iets houdt me tegen. De jongen is er ook weer bij. Er staan rijen met mensen. Ik sta er ook ergens tussen, tenminste ik als oudere versie. Ik ga zoeken en ik vind haar. Ze ziet er niet goed uit. Geleefd. Ik schrik ervan. Anne, de gids zegt er vrij weinig over. Ik vraag haar of dit betekent dat ik nu of snel dus nog niet dood ga. En zij bevestigd dit. Maar degene die daar stond zag er niet goed uit… En ook niet gelukkig.

Ik hoor de wasmachine, en voel me weer worden terugetrokken. Ik neem afscheid en zeg dat het me niet lukt vanavond terug te komen.
Ze zegt, we zien je nog wel…

Ik heb nog nooit zo realistisch gedroomd… Het was echt bizar. Vooral ook het gevoel dat mijn lichaam uitviel en het leek alsof ik er uit trad. ????

[Auteur]

Berichten