Ik worstel enorm met een situatie waarin ik mijn rust maar moeilijk kan vinden. Een situatie (liefde) waarin ik de intenties van een ander maar moeilijk kan doorgronden. Mijn gevoel, mijn intuïtie staan lijnrecht tegen over wat er feitelijk gebeurd. Ik denk dat het gedrag met een reden is, maar ja….volg ik mijn intuïtie of de feiten?
En door de onrust ben ik mezelf niet meer….Dus zeker herkenbaar wat je aangeeft.
Ik snap alleen dat botsen tegen het raam nog niet. Is dat als ‘waarschuwing’ mijn kant op?
En het donker/licht verhaal: alles was echt zo donker en de uil was sneeuwwit met van die felle wijze gele kijkers?
Is dat gelijk aan wat jij aangeeft met het gemis en de inzichten?