Vaker heb ik wel eens een droom waarin ik plat op de grond lig. Ik kan niet ademen, praten of bewegen, maar wel denken en ervaren. Iets heeft mij in zijn macht. Vaak word ik dan buiten adem en geschrokken wakker.
Deze keer droomde ik deze droom in mijn droom. Vervolgens sta ik in mijn droom op en loop ik naar mijn familie, maar met hen kon ik geen contact maken. Ik hoor ze praten en ik zie ze, maar contact krijg ik niet. Ik begreep niet waarom ik geen contact kreeg. Ik loop de straat op en zie mensen om mij heen. Ineens zei iemand die voorbij kwam dat ze geschrokken was van het nieuws dat Stephanie is overleden. Ik bleek, in mijn droom, overleden te zijn in zaterdag op zondagnacht om 00.42 uur. Daar schrok ik van uiteraard.
Het gevoel dat ik daarna kreeg was zaligmakend. Het was goed zo. Nu snap ik waarom ik geen contact kon leggen. Ik snapte waarom ze verdrietig waren en vond dat ze dat niet hoefden te zijn. Op allerlei manieren probeerde ik, met mijn enorm sterke energie, kenbaar te maken dat ik er was. Mijn familie voelde wanneer ik ze vasthield of tegen ze praatte. Soms konden ze zelfs terug praten.
Maar het enge vond ik dat ik zaterdag op zondagnacht helemaal niet overleden kon zijn. Ik was toen in de stad met mijn vriend. Hij liet me wel alleen naar huis lopen, maar om 00.42 uur zat ik nog in het cafe. Dit stuk vond ik het meest vreemde, doordat ik in mijn droom niet meer de realiteit van surrealiteit kon onderscheiden. Was ik daar op dat moment dan niet? Of heb ik het gedroomd? Of wordt ik in de maling genomen?
Maar ik besefte in mijn droom dat het echt was. Toen pas begon ik te denken aan wat ik achterliet. Ik ga binnenkort samen wonen, mijn nieuwe studie, mijn vriend, mijn vader, mijn kat. Ik ben jong en sta aan het begin van mijn leven. Met dat besef werd ik, in mijn droom, zeer verdrietig. Ik wilde niet dood zijn; ik wilde bij iedereen die ik liefheb zijn! Mijn vriend had het er zeer moeilijk mee en ik probeerde op iedere mogelijke manier aan hem te laten zien dat ik er was.
Het was een droom met veel emoties. Ik ben er nu nog onder de indruk van. In eerste instantie is 'dood zijn' een sereen gevoel (eigenlijk kan je het geen gevoel noemen, maar ik droomde het in mijn droom en daar kwam gevoel bij kijken), maar zodra ik stil stond bij wat ik allemaal achterliet, werd ik zeer ongelukkig en verdrietig.