Dit forum liep van 2008-2020, is nu gesloten en te bekijken als archief. Berichten plaats je in het nieuwe droomforum
In deze droom ben ik wederom in een weiland. Er staat een grote, opblaasbare glijbaan, met een vangnet die verticaal staat opgesteld aan het eind van het kussen. Het vangnet is wel verbonden met de glijbaan. Maar het is stormachtig: er staat een felle wind en het wolkendek is grijs, bijna groen.
In de rij voor de glijbaan staat allemaal ouders met peuters. De ouders laten hun peuter los op de glijbaan. Echter is er een peuter die zo licht en klein is dat de wind grip op het kind heeft: het kind vliegt over de glijbaan en belandt in het vangnet, en stikt bijna in de draden. Het scheelde niet veel, of het kind was weggeblazen (en dus niet opgevangen door het vangnet). Maar het kind is nu erg van slag door de bijna-doodervaring en wilt niet meer van de glijbaan. Andere kinderen beginnen nu ook te protesteren. Om de kinderen toch over te halen, ga ik bij het vangnet staan, om de kinderen zo nodig op te vangen. De kinderen durven weer.
In de verte begint het vervolgens te onweren en iedereen rent naar de rand van het weiland, waar enkele bomen staan. Ik schreeuw tegen een van de kinderen dat ze heel hard moet rennen, want onder de boom is ze veilig en kan de bliksem niet inslaan [wat in real life natuurlijk verre van waar is]. Het lukt en we staan met een grote groep onder de bomen, kijkend naar het naderend onweer.
In deze fase van de droom ben ik in real life half wakker. Een kind vertelt mij dat de grijze gloed ons beschermt tegen het onweer (als ik mijn ogen half open doe, maar ik word niet helemaal wakker. Ik wil wel wakker worden, want als ik dat niet doe, ben ik bang om weer een droom te krijgen dat er een monster op mijn borst zit). De zwarte gloed - als ik mijn ogen dicht doe en weer ga dromen - niet. Na veel geworstel word ik uiteindelijk wakker.
Ik heb het idee dat deze droom te maken heeft met het Kind in mij...
|
Beheerder |
Je probeert hier een soort kinderopvang te zijn.
Eigenlijk wat je zelf is overkomen.
Een kind is te licht en misschien wel geestelijk?
De glijbaan is de gemakkelijke weg kiezen maar de storm en de spanning in de lucht (stress/ woede) levert angst op.
Levensangst ook want het leven is vaak een glijbaan zonder houvast. Je moet het wagen.
Een boom is inderdaad geen veilige schuilplaats bij onweer.
Maar misschien is het een symbool van een gezag- of ouderbeeld?
Bomen zijn vaak geassocieerd met goden, totems, familiestamboom, wereldboom enz.
Een boom kan een paraplu lijken.
Overigens is het ook niet verstandig op een open, vlak weiland te blijven staan bij onweer.
De stormachtige sfeer wijst op gejaagdheid. (opgefokt)
Het is geen spel meer, eerder een vlucht.
Het is eigenlijk wel heel erg duidelijk en letterlijk dat ik de kinderen probeer op te vangen, haha. Alleen het kind is te licht… tja. Misschien omdat ik het te licht op vat en er te gemakkelijk over denk om het Kind te helen?
Ik ben gisteren wel naar een wellnesscentrum geweest met een vriendin, misschien vandaar de boom: de Ouder in mijzelf die wat gekalmeerd is en het Kind durft er weer naartoe, ook al is er veel stress/angst.
Ik betrap mij de laatste dagen er weer op dat ik mij heel erg gehaast voel, opgefokt, en het heeft geen duidelijke reden. Ja, omdat ik deze week niet aan school hoef te denken en daardoor veel ruimte heb…
|
Beheerder |
Een geestelijk kind heeft geen gewicht, zoals de zielen over de regenboog kunnen gaan.
In Egypte werden de zielen afgewogen tegen het gewicht van een veer (vogelnatuur/geest).
Gewogen en te licht bevonden?
Het kind heeft nog geen vorm of gestalte gekregen en dus niet geïntegreerd of met substantie.
Het kind moet denk ik nog contact krijgen met de wereld anders gaat het zweven.
Je zou het kunnen zien als de "idee" van Plato. De blauwdruk van iets dat nog moet worden.
Je kunt je energie niet kwijt.
Je bent als een atleet die een poosje vakantie heeft maar eraan gewend is elke dag topsport te moeten bedrijven.
*Toen ik stopte met studeren wist ik met mijn tijd en energie gewoonweg geen raad.
Hmm, interessant. Toch wat vaker van die dagen inplannen, haha.
Wat ik vaak doe met dat soort energie is het huis uit gaan, naar de bibliotheek of naar de stad, of gewoon een rondje hardlopen. Het helpt wel, maar ik weet niet of dit op de lange termijn de juiste oplossing is.
|
Beheerder |
Wel, atleten moeten ook aftrainen.
Helpt wel goed tegen depressies en stress.