Dit forum liep van 2008-2020, is nu gesloten en te bekijken als archief. Berichten plaats je in het nieuwe droomforum
Gisteren had ik pianoles, dus wellicht heeft deze droom daar mee te maken.
Ik sta in de coulissen, met een deur als toegang tot het podium. Ik heb het script in mijn hand. Mijn meester uit groep 8 staat met z'n armen over elkaar en kijkt toe als ik bezig ben.
Dan valt het stil op het podium. Er moet iemand op, maar diegene is er niet. Ik besluit om het zelf te doen. Ik ga op mijn buik liggen en schuif mezelf zo over het podium, omdat ik een voorwerp ben. De mensen op het podium zijn nu echter hun tekst vergeten. Ik schuif ze mee van het podium af. Want ja, the show must go on.
Dan is het pauze en de gigantische zaal stroomt leeg. Mijn oog valt op een houten piano aan de zijkant van de zaal. Ik pak mijn bladmuziek en ga achter de piano zitten. Maar als ik mijn vingers op de juiste positie wil zetten, valt mij iets op. In de houten toetsen is het alfabet gekerft (noten gaan maar van A t/m G) en er zitten ruches van industrieplastic over, rood plastic. En de toetsen zijn niet even groot: sommige zijn splinterdun. Toch probeer ik te spelen. Een vriendin vna mij komt naast mij staan en kijkt mij vreemd aan. Ik merk dat ik sommige noten niet kan spelen en besluit om ermee te stoppen.
Ik kies er dus wel voor om de show op de achtergrond te beleven, maar ik heb wel de regie in handen. Mannelijke eigenschappen kijken afwachtend toe.
Dan valt het stil in het leven. Er moet iets gebeuren, maar de persoon die voor actie moet zorgen is niet aanwezig. Ik besluit om het zelf te doen, maar mag wel meer op mijn intuïtie vertrouwen (?).
Vervolgens is iedereen zijn tekst vergeten en schuif ik iedereen van het podium af. Ik wil zelf de controle over mijn leven hebben.
Dan is het pauze en de zaal stroomt leeg. Ik moet tijd vrijmaken voor mijzelf en zoeken naar harmonie.
De piano is echter niet helemaal in orde: het alfabet duidt op een concept/emotie die nog in het beginstadium zit; het plastic staat voor dat ik niet trouw ben aan mijzelf. De toetsen zijn niet even groot: er is geen balans. Toch probeer ik te spelen, maar het voelt niet fijn aan.
|
Beheerder |
De piano is tegelijk iets als gevoelens in jezelf bespelen maar dat lukt niet echt want de toetsen zijn te smal (onderontwikkeld?)
Je wilt eigenlijk op het podium schitteren neemt een kruiperige houding aan maar intussen schuif je wel iedereen aan de kant.
Als je dan zover bent dat je als Rubinstein achter de toetsen zit loopt de hele zaal weg.
Dat moet wel een ego frustratie opleveren.
Waarom die kitsch aan de "toetsen" hangt ? Een "toets" kan ook een proefstuk zijn.
De noten kloppen niet, je kunt niet de juiste "toon" aanslaan.
Je wilt de show niet redden, neen, je wilt het alleenrecht.
De "vriendin" is wellicht je anima?
Je kunt een piano indelen in een hoge en lage kant (Vrouwelijk/mannelijk).
De lage kant is meer de begeleiding, maatvoering, contrapunt enz.
De hoge kant is meer de leidende melodie en de virtuositeit.
In welke zang partij val je? Dat gaat niet om je stem, maar om je voorkeuren.
Misschien een beetje out of tune?
Voor concertpianist moet je nog een poosje studeren. Haha.
Je besluit om zelf het podium op te gaan. Heel ondernemend en zelfverzekerd.
Je kruipt alleen. Je laat jezelf niet goed zien voor dat grote publiek ookal ben je een voorwerp.
Het begint veel belovend maar dan slaat de onzekerheid toe?
En dan kunnen ze inderdaad weg gaan, de pauze is even een geestelijk rustmoment in de droom.
Je ziet de paino met de houten toetsen.
Dun hout. Wellicht ook vol splinters? Het plakband past niet bij het hout.
De toetsen moeten bespeeld worden en dit lukt niet goed. De toon van de piano bepaal je zelf.
De vriendin kijkt je raar aan. Het is in dit geval je eigen onzekerheid.
De 'toon' staat haar niet aan?
De noten staan er zelfs op maar nog lukt het je niet.
Mogelijk teveel sturing wat je niet ten goede komt?
Hoop je een beetje geholpen te hebben!
Ben ook een beginner dus vandaar.
groet Ce Fijne weekend
|
Beheerder |
Je vermijdt even dat je anderen letterlijk van het podium schuift, dat kan niet echt bescheiden worden genoemd.
De anderen zijn delen van jezelf, die in de vergetelheid raken.
Plakband op toetsen geeft een weerstand of traagheid aan. (geen vingervlugheid)
Rood is vurig, ook liefde, hartstocht. Maar de warmte zit niet echt in het spel.
Het podium is je extraverte kant.
Waarom loopt iedereen weg?
Geef jij de (verkeerde) toon aan?
1 keer bewerkt. De laatste keer was 7 jaar geleden door Sheherazade.
Achter de coulissen is op de achtergrond zijn. Wel veel regelen en doen, maar niet op de voorgrond. Je hebt het script in handen, dus je weet precies wat je gaat doen.
De meester lijkt me de voorbeeldfunctie of de onbewuste X.
Je komt een situatie tegen dat niet de bedoeling is. De planning loopt volledig in de soep. Degene die moet spetteren is er niet. Je voelt je verplicht om zelf het probleem op te lossen. Maar ben je wel degene die daar geschikt voor is?
De piano geeft toetsen aan die je vreemd voorkomen. De toetsen bevatten letters.
Cijfers en letters worden ook gebruikt voor verstandelijk gehandicapten om een muziekinstrument te leren bespelen. Het kan zijn dat je op een gegeven moment je onzeker gaat voelen bij de pianolessen.
|
Beheerder |
Vraag mij iets af?
Is dat podium een voorproefje als leraar?
Een leraar is een beetje een acteur voor de klas.
Het dirigeerstokje was vroeger een strafmaatje.
Achter de coulissen is buiten schot blijven.
Daarna in de tijgersluipgang naar de piano. Lachen.
Wow, wat een reacties, haha. Bedankt allemaal!
Ik schoof die mensen aan de kant om het stuk af te ronden, ik nam ze als het ware mee. Ze wisten namelijk niet meer wat te doen, en in de showwereld moet je soms maar doen alsof je weet wat je doet, haha. Volgens mij waren het twee vriendinnen die op het podium een dialoog voerden en stil vielen. Ik kan mij vaag herinneren dat ik toen ik het podium opkroop door de deur, even ging staan, maar ik mijn hoofd tegen een onzichtbaar plafond stootte en toen maar besloot om verder te schuiven op mijn buik.
Ik kan mij ook nog iets vaags herinneren dat ik dacht dat de zaal erg teleurgesteld was na het stuk en dat de mensen in de zaal in de pauze massaal wegliepen. Het was ook een flinke zaal.
De vriendin stond ook aan de linkerkant van de piano, dus de lage kant. En tijdens het spelen in real life struikel ik altijd over mijn eigen vingers, dus ik heb geen vingervlugheid, haha. De piano stond niet op het podium, maar in de zaal. Wel op een plek die erg opviel toen de mensenmassa weg was, dus niet ergens in een hoekje.
|
Beheerder |
Je zat al letterlijk tegen je plafond?
De mensen liepen weg want het was natuurlijk niet om aan te horen Haha.
Vingervlugheid ontwikkel je pas als je daar veel op studeert
Zelfs begaafde pianisten moeten hun oefeningen elke dag doen anders verliezen ze snelheid.
Dus die kleefband op de toetsen zegt wel iets over de manier waarop je speelt.
Goed spelen vereist jaren studie.
Toen ik eens probeerde piano te spelen, brak ik ongeveer mijn vingers,
terwijl ik toch heel lenige handen heb.
Noten lezen was ook heel lastig. Zelf aangeleerd.
Maar op termijn las ik toch goed noten, al is het spelen niets geworden.
Met piano kun je niet te vroeg beginnen. Piano is wel een van de moeilijkste instrumenten.
Heb een goed geheugen voor muziek, maar een instrument is een onwillig ding.
Daarom gebruik ik liever mijn stem.
1 keer bewerkt. De laatste keer was 7 jaar geleden door Sheherazade.
Ik zag de piano pas toen de mensen weg waren en daarna begon ik pas te spelen. Heb thuis ook geen piano staan dus kan pas op de hogeschool en stageschool oefenen, maar alleen als bijna iedereen weg is, haha. Vermijd het liefst alle geïrriteerde blikken van steeds dezelfde deun. Probeer nu Christmas Lights van Coldplay te leren spelen. Vind ik een mooi nummer, en dan vooral de akoestische versie.
Noten lezen is voor mij ook een dingetje, al zegt de docent dat ik een snelle leerling ben. Binnen drie lessen toch al heel wat van de noten geleerd.
|
Beheerder |
Noten lezen is geduld hebben.
Als je bij het zwemmen na gaat denken verdrink je.
Het heeft voor mij ook een tijd geduurd maar op termijn zie je het in een oogopslag.
Autorijden is in het begin een heksentoer, maar daar denk je ook niet meer bij na.
Patroonherkenning zit in ons grijze papje ingebakken.
Eigenlijk is de droom een voortzetting van je oefeningen.
Je bent daar ook onzeker en wacht tot de zaal leeg is.
Beetje vergelijkbaar met een badkamersopraan. Haha.
Maar goed, die worden soms ook muzikaal "ontdekt".
Leuk dat je de kans krijgt piano te spelen.