Verschillende treinen, fiets aan de hand

In de droom lijk ik in een soort grote telefooncel te staan: een glazen vierhoek, net zo'n hokje als op UCS waar de Kiosk in zit. Het glazen hokje staat op het plein van een station: een fietsenstalling voor het station. Op de hoek van het plein, naast het voetpad/fietspad naar het station, staat mijn fiets. Het is een oma-fiets [maar ik heb geen oma-fiets], met maar aan één kant van de bagagedrager een fietstas. Ook zit er een stevige kettingslot op. Bovendien hangt er aan het stuur een papieren Primarktas met kleding.
In het glazen hokje bel ik met iemand en ondertussen houd ik mijn fiets angstvallig in de gaten, bang dat iemand de Primarktas steelt of mij beoordeelt op mij kledingsmaak. Met samengeknepen ogen zie ik een jonge vrouw naar de fiets kijken. Althans, dat denk ik, maar in werkelijkheid kijkt ze naar de fiets naast mijn fiets, die van haar is.

Ik loop met mijn fiets aan de hand in de stationshal, die onder het spoor doorloopt [de hal deed mij denken aan de stationshal in Haarlem, waar ik een keer was en zeer onder de indruk van was]. Ik wil het perron op, maar de helling voor de fiets begint niet op hetzelfde niveau als de stationshal, eerder enkele tientallen centimeters hoger. "Waarom zorgt de gemeente er niet voor dat het op grondwaterniveau is?" vraag ik mij af.
Uiteindelijk lukt het mij om de fiets op de helling te krijgen en ik loop naar boven, naar het perron. Ik moet de trein naar Y nemen [weer de plaats waar X lesgeeft en waar ik zelf les heb gehad], maar die lijkt weer op een perron hoger te zijn. Aan de andere kant van dat hogere perron staat de trein richting Amsterdam, waar familie van X woont. De perrons zijn verbonden met een zeer kleine trap en ik loop de trap op, zonder fiets, naar dat hogere perron. Onderweg naar de trein komt mijn nicht langs. Ze rent naar de trein en roept naar mij [helaas weet ik niet meer wat]. De trein vertrekt en ik haal mijn schouders op.
Ik loop weer naar beneden, naar het onderste perron, en loop op dat perron weer met mijn fiets. Die trein vertrekt richting Utrecht, de plek waar ik studeer.

De telefooncel zal wel symbool staan voor mijn eigen zelf. Het is van glas: open karakter. Het station staat voor een knooppunt in mijn leven. Wat precies de betekenis is van de fietsenstalling weet ik niet. Ik rijd immers niet op mijn fiets in deze droom… Kenmerkend is dat de fiets maar aan één kant van de bagagedrager een fietstas heeft, een stevig slot heeft en een papieren Primarktas met kleding.
De telefoon staat voor een bericht uit mijn onderbewuste. [Op dit moment begint mijn radio enorm te ruisen, haha]. Jammer dat ik niet weet waarom ik aan de telefoon hing, haha. Volgens mij was ik gefrustreerd: tijd om iets onder ogen te zien? Ik ben bang voor de oordelen van anderen en dat houd mij tegen in wat ik wil doen. Het is niet wat het lijkt, immers kijkt de jonge vrouw naar haar eigen fiets in plaats van mijn kleding in die Primarktas.
Bij de Primark denk ik trouwens aan goedkope rommel. Ben ik bang om mijn verleden onder ogen te zien?

De fiets is van het slot af en ik neem het aan de hand. De stationshal loopt onder het spoor door, het onderbewuste in? Ik wil een beslissing nemen, maar de hoogte van de helling – de drempel – hindert mij. Vreemd dat ik mij afvraag waarom de gemeente er niet voor zorgt dat het op grondwaterniveau is. Een teken dat mijn emoties te hoog zitten?
Wat de verschillende perrons en treinen mij willen vertellen is mij onduidelijk. In eerste instantie dacht ik aan verschillende richtingen van het leven, maar dan vraag ik mij af waarom er twee treinen staan die met X te maken hebben en een trein met mijn studie? En waarom is er een perron boven een ander perron? Een hoger bewustzijn? Waarom rent mijn nicht langs en haal ik vervolgens mijn schouders op als de trein naar Y vertrekt?

Zo veel vragen, haha.

Ik heb niets met mijn oma, dus ik denk niet dat ik contact met haar probeer te zoeken. In de realiteit ben ik niet heel erg open, vooral in deze periode ben ik gesloten.