Rode ogen

Vannacht droomde ik dat ik met mijn tas op mijn rug onderweg was van een feestje naar mijn werk. Ik en alle andere forensen stapten in een lange tunnelglijbaan om 'aan de andere kant' te komen. Het was een hele lange glijbaan, met veel bochten. Toen ik eruit kwam stapte ik op een soort trein. Op de trein ontmoette ik een meisje van een jaar of 15. Ze had gaten in haar gezicht, maar de grootte en de plek waar deze gaten zaten veranderde steeds. We raakten aan de praat. Ze zei dat ze was weggelopen en ik probeerde haar zover te krijgen dat ze terugging naar waar ze thuishoorde. Uiteindelijk stemde ze toe, als ik met haar mee zou gaan. Ik besloot dat het belangrijker was om het meisje weer op haar plek te krijgen dan om te gaan werken, dus ik ging met haar mee. Het werd immers al donker en ik wilde haar niet alleen verder laten reizen. Ik volgde haar door lege straten, langs lege etalages en volle afvalcontainers, totdat we bij een soort buurthuis kwamen. Het meisje bleek niet onderweg naar huis te zijn, maar naar een vereniging of of instellling, dat was mij onduidelijk. Ze moest in ieder geval hier naartoe en niet naar huis. Er was een aanvoerder aanwezig met aan zijn zijde een hele bijzondere vrouw en een hele groep kinderen van verschillende leeftijden. De aanvoerder zei dat het goed was dat het meisje was teruggekomen en zei dat ik vooral even moest blijven. De vrouw aan zijn zijde sprak niet. Ze had enorme ogen, waarvan het wit zwart was, met een heel heelal aan gloeiende sterren erin. Haar irissen waren donkerrood en ze keek schichtig, met haar mond een stukje open. Ze was overduidelijk heel erg belangrijk én kwetsbaar. Als ze me aankeek voelde ik me gehypnotiseerd.
Ik maakte een avondje mee met de kinderen en de leiding en wilde weer weggaan toen de aanvoerder zei: "Waarom blijf je niet? We hebben nog voor.... drieduizend en vijfhonderdzeventig dagen eten! We hoeven nergens meer naartoe!" -en er kwam een lichtgevend bordje met het aantal dagen tevoorschijn en de kinderen juichten. Mij leek het niks om zo lang te blijven. Ik vond het ook triest dat die kinderen zo lang moesten blijven, zonder ouders, zonder iets anders te doen dan in dat kale buurthuis te zitten. Het meisje met de gaten in haar gezicht keek me aan, de vrouw met het heelal in haar gloeiende ogen keek me aan. Toen hoorde we iets op straat. De vrouw en de aanvoerder liepen naar het raam om te kijken wat het was. Ineens stond ik buiten en was ik niet meer mezelf, maar een echtpaar. Een man en een vrouw. We keken naar het raam waar de aanvoerder en de vrouw in stonden. We riepen iets, over het vrijlaten van de kinderen. De vrouw van het echtpaar had een sigaar in haar mond en ze trok eraan, zodat de tip net zo ging gloeien als de ogen van de vrouw in het raam. Wij, het echtpaar, openden onze ogen zo wijd mogelijk terwijl we die sigaar lieten gloeien. De vrouw in het raam reageerde geschokt (zonder woorden, ze praatte nog steeds niet) en de aanvoerder werd boos. Hij riep naar ons: "Je kwetst haar! Je beledigd haar! Wat denk je wel niet? Weten jullie niet wie ze is?" en wij grinnikten. We haalden onze schouders op en liepen weg.

Het is de toegang door het labyrint dat het onbewuste vormt.
In dat weeshuis zitten alle verwaarloosde zielen en delen van jezelf.
Zo is het pokdalige meisje ergens het verloren kind in jezelf.
De vreemde vrouw met de hypnotiserende ogen lijkt mij geen goed teken.
Ze gedraagt zich dan wel als een soort Almoeder, maar er gaat ook iets demonisch vanuit.
Blijkbaar is er voor minstens nog tien jaar aan voorraden maar dat maakt ook dat niemand nog een initiatief neemt uit dat gesticht te ontsnappen. Het is de verleiding van de eeuwige verzorging. Het huisje van Hans en Grietje die zich zo bol aten dat ze er niet meer uit konden. (Tegenwoordig heel realistisch)

Later is daar Ma Flodder met de sigaar. Het vuur van de sigaar lijkt mij een teken van demonie. Daar zit een haat en hartstocht achter.
Onmatigheid is altijd een teken van het boze.

De belediging is een gevaar want deze "heks" laat haar kinderen niet zomaar vrij.
Wie de heks beledigd kan op haar wraak rekenen. Het lijkt Baba Yaga wel.

Maar jij of "jullie" als (ouder-)paar kunnen wel ontsnappen.
Waarom doe je niets voor die kinderen die gevangen zitten?

Och, het is zo gegroeid dat ik vanuit de dieptepsychologie steeds meer symboliek ging zien en bestuderen.
Daar komt heel wat leesvoer bij kijken en ervaring met dromen duiden.
Ik help graag mensen een stukje op weg en als ik een verklaring kan geven die de angst wegneemt en hen weer een richting kan wijzen ben ik al blij.
Symboliek is een bijna onafzienbaar terrein, dat je in boeken, sprookjes, kunst, religie, mythen, legenden, verhalen, zelfs films, theater en reclame tegenkomt.
Je moet er oog voor krijgen. Symboliek is de sleutel tot vele problemen en geheimen.

Ben de tel al lang geleden kwijtgeraakt en zeker zijn het vele duizenden dromen geweest.

Joseph Campbell is een goede start, die man was werkelijk doordesemd van symboliek en hij herkende het dus overal.
Jung is zware kost, maar een schat aan informatie als je hem wat beter leert begrijpen.

Het boek "de ontembare vrouw" (Este) beschrijft op meer populaire manier het inbedden en begrijpen van symbolen in het leven en de verwerking van trauma's. Wie ermee om leert gaan, ziet dat het samenwerken met de taal en rijkdom van het onbewuste zeer vruchtbaar kan zijn.

Dus ik ben een beetje een vertaler geworden van de rebussen die mij elke dag worden voorgeschoteld.
Zeg maar de ondertiteling.

Maar het is ook wel een vorm van passionele roeping of gedrevenheid.



1 keer bewerkt. De laatste keer was 7 jaar geleden door Sheherazade.

Ben inderdaad psycholoog.

Het is mooi dat je een psychiater trof die nog met zulke beelden kan en wil werken.
Helaas weten de meeste er niet veel of helemaal niets van en verstrekken meer pillen om het te onderdrukken.
Maar er rijst nog hoop, want Jungiaanse psychologie is weer wat meer in de belangstelling komen te staan.
Internationaal zijn er officiële opleidingen. In Nederland is het helaas niet erkend en zit dus in de alternatieve sfeer.
Met Freud heb ik nooit veel opgehad, maar een ding stelde hij juist.
Dromen zijn de via Regia naar het onbewuste.
Met enkele dromen kom je al tot de kern.

Zeker dient het een doel.
Zoals Jung stelde, de droom (het onbewuste) heeft een lysis en een finaliteit of doel.

Onbegrepen dromen zijn als een gesloten brief aan jezelf.

Graag gedaan.



1 keer bewerkt. De laatste keer was 7 jaar geleden door Sheherazade.

[quote]Naar zijn zeggen omdat ik juist moet destabiliseren. Ik geloof niet dat dat een orthodoxe aanpak is[/quote]

Dat is zeker onorthodox en heel bijzonder.
Je treft het met zo iemand.

Soms moet er eerst chaos ontstaan voor er een nieuwe ordening tot stand kan komen.
Dat thema komt in dromen en sprookjes of inwijdingen vaak voor.
De held wordt dan verslonden en later weer uitgebraakt.
Op in mootjes gehakt en in een andere orde terug opgebouwd.
Of uitgekookt, opgegeten door de wilden en dan weer herboren.
Of het is de tocht door de nacht (nachtelijke zeevaart).
Of het huis brandt af. (Schepen achter zich verbranden).

Misschien rationaliseer je teveel?
Het irrationele element zal je leven gaan verstoren als het niet voldoende tot uiting kan komen.
In dromen is het vaak de nar of schelm in vele gedaanten die dan de boel komt "opschudden".
Soms is het de kleermaker of de kapper. "Het dappere snijdertje", of "de nieuwe kleren van de keizer" (Oscar Wilde)

Rationaliseren is vaak een vorm van afweer.
Daarmee houd je de emoties woede en angsten op afstand.

De demonische pop gedraagt zich zo juist omdat er een oude woede in jou huist.
Ik denk aan het sprookje Vasilisa waarin het meisje allerlei ontberingen moet doorstaan maar haar popje weet altijd raad.

Dus het demonische popje dat eigenlijk een onmondig kind in jezelf is kan transformeren als je haar toelaat.
Popjes zijn nog niet menselijke eigenschappen die dus in het onbewuste sluimeren.
Het popje voelt zich verwaarloosd (stiefkind/weesje), maar jij bent daar wel de oorzaak van.
Dus het heeft geen enkele zin het popje te doden (popjes hebben ook geen leven).
Je kunt het als een mummificatie zien (of mutisme), waarin iets anders schuilt.

Neem je elke avond voor dat je lief voor het popje wilt zijn.
Wedden dat de dromen zullen veranderen.

Het is misschien wat kinderlijk, maar koop desnoods een popje als knuffel.
Jij alleen kunt het innerlijke kind helen.



1 keer bewerkt. De laatste keer was 7 jaar geleden door Sheherazade.