Dit forum liep van 2008-2020, is nu gesloten en te bekijken als archief. Berichten plaats je in het nieuwe droomforum
Ik heb vannacht heel slecht en onrustig geslapen door de ontdekking dat mijn vader niet mijn biologische vader is. Ik droomde vannacht het volgende:
Ik loop naar m'n geparkeerde auto toe (een lichtblauwe Citroën die we vroeger hebben gehad). De auto is van mijn ouders. Ik zie dat de zwarte auto naast mij tegen het achterste portier staat en er een flinke deuk in heeft gemaakt. De auto is van mijn neef (zoon van de zus van mijn "vader"). Ik bel mijn ouders. Plots zitten zij bij mij in de auto, "pap" naast mij, maar ik ben bang voor hun kritiek op mijn rijstijl.
Ik kom er alleen niet zo goed uit, omdat het mij onduidelijk is wat de betekenis is van een stilstaande auto.
|
Beheerder |
Een stilstaande auto kan stagnatie inhouden, hij rijdt immers niet (door het leven).
Een periode van stilstand is soms een overweging maken. In feite kan je nooit stilstaan want het leven gaat door.
Maar waarom zou jij schuldig zijn aan die aanrijding? Het gaat immers tussen de auto van je ouders en die van je neef.
Blijkbaar is die neef de oorzaak van de aanrijding. Het leggen van de schuld bij anderen is een methode die gebruikt wordt om zichzelf vrij te pleiten met het omkeren van oorzaak en gevolg. (zoals dat b.v. bij misbruik vaak gebeurt, maar ook meer algemeen door projecties, of als fase in het conflictmodel).
Het beeld van je ouders heeft dus een deuk opgelopen.
Het achterportier kan met het verleden te maken hebben. (Dat wat achter de rug ligt)
Tegelijk is de auto ook een beeld van jezelf waarin de inzittenden zowel werkelijke personen als denkbeelden kunnen zijn of eigenschappen.
Hoewel ik begrijp dat de auto dus is gestagneerd of stil staat.
Hoe kun jij schuldig zijn aan een aanrijding door je neef tegen een stilstaande auto van je vader?
Of überhaupt debet zou zijn? Gaat het om parentificatie (identificatie met het ouderbeeld en daarom zorgen of verantwoordelijkheden dragen, zoals het moederbeeld overnemen?)
Het lijkt mij dus een beschadigd ouderlijk/familiair imago.
Een zwarte auto kan op kwaad wijzen of een schaduwkant. Het hoeft niet perse de auto van je neef te zijn maar meer algemeen een zwarte auto.
Toch is de associatie met die neef nooit toevallig te noemen. Het onbewuste kiest iets heel precies uit al zijn er altijd meerdere opties.
*(Hoewel er dus een nog onduidelijk probleem kan zijn ontstaan, denk ik ook aan de veel voorkomende gevallen van misbruik die door familieleden worden veroorzaakt) **Je kunt de auto b.v. als rijdend lichaam zien. De achterbanden zijn dan b.v. de benen. Achter/ zijkant de flanken of heupen enz. De voorkant en ruit het bewustzijn. De motor voorin is dan weer een beeld van meer mannelijke energie/ libido.
Mensen identificeren zich met hun auto of de psychische/ fysieke constitutie ervan.
***Zoals de uitlaat een fallische betekenis kan hebben. Dat is niet te Freudiaans gedacht, want in een Afrikaans land wilde een avonturier per 4WD drive het gebied van een stam doorkruisen. Maar hij werd tegengehouden, want er was duidelijk een groot probleem. Was de auto vrouwelijk of mannelijk? Toen er na onderzoek door de oudsten op de uitlaat werd gewezen, loste het taboe/probleem zich op, want daaruit werd geconcludeerd dat de auto mannelijk moest zijn, want hij had een penis. Dat gaf hem het recht zelfstandig te mogen doorrijden.
****Ik ben al vaker dromen tegengekomen waarin deze verbinding met de achterkant heel duidelijk wees op seksuele connotaties, zoals de achterbak zowel een opslagplaats kan zijn van het verleden, of als onbewuste, verdrongen zaken, ofwel de baarmoedersymboliek enz.
Of zaken die achter de wagen lagen bij de uitlaat, zoals vuil of besmeurd ondergoed.
Ah, een stagnatie in het leven. Ja. En het beeld van mijn ouders heeft inderdaad een deuk opgelopen. Het vertrouwen is geschaad.
Mijn moeder gedraagt zich als het kind en ik gedraag mij als een volwassene (ik ben 22 jaar). Ze kan niet op een volwassen manier communiceren, ze schreeuwt of negeert het als het niet gaat zoals zij wilt.
Als kind heb ik altijd een schuldgevoel meegenomen. Ik wist niet waar het vandaan kwam, maar het begint mij steeds duidelijker te worden (al heb ik nog geen officiële bevestiging d.m.v. een DNA-test – daar ben ik nog mee bezig).
|
Beheerder |
Als een moeder niet volwassen kan of wil zijn kan een kind gaan parentificeren, dus de volwassen rol overnemend.
Dat kost je wel je jeugd.
Iemand die weigert op te groeien profiteert van zijn omgeving en als die de rol overneemt luxeren ze het probleem.
Net zoiets als hospitalisatie. Een ego handhaaft vaak een onvolwassen houding als die voordelen oplevert.
Schreeuwen is een uiting van onmacht of onvermogen tot redelijk overleg en het is een machtsmethode (imponeergedrag of het recht van de sterkste, wie het hardste schreeuwt heeft daarom nog niet gelijk, doen immers de dieren ook).
Vaak een soort borderlinegedrag van zwart/wit of dichotomisch denken. Wie niet voor mij is, is tegen mij.
Iedere andere richting, of een eigen weg gaan, beschouwen ze als ontrouw en verraad. Dat is gebaseerd op de volgens hen vanzelfsprekende loyaliteit van het kind. Een kind is van nature wel geneigd tot loyaliteit omdat zijn bestaansgrond ervan afhangt.
Maar het kind heeft recht op een eigen mening en moet die ruimte ook krijgen. Het is namelijk hoogst ongezond alles stilzwijgend te delen of hetzelfde standpunt in te nemen op basis van ouder/ kind. Individuatie kan alleen ontstaan door onderscheid.
De getoonde ongelijkwaardige houding probeert jou tot kind te reduceren, zodat zij op haar manier kan blijven manipuleren en niet op gelijke voet als twee volwassen mensen. Het omlaag halen van een ander is vaak een methode om de verschillen te nivelleren.
Je mag haar zeker aanspreken op haar gedrag. Maar die dat rustig en verstandig en val niet in de kuil die zij gegraven heeft.