Basisstructuur droom

[quote] ik ben in een soort wedstrijd met mezelf: ik ren (maar kom wel gewoon vooruit) een parcours waarbij ik allerlei obstakels tegenkom en moet ontwijken. Vaak speelt dit zich af in een gebouw, meestal is dit gebouw een denkbeeldige villa of een gebouw in een pretpark aan het begin of einde van een achtbaan. Vaak voordat ik begin te rennen zit ik in een achtbaan of wildwaterbaan (die met de boomstammen), maar dit is niet altijd het geval (in het geval van de villa begin ik bij de ingang van het gebouw zelf). Het is net alsof ik een bepaald eindpunt heb waar ik naartoe moet binnen een bepaalde tijd, en wanneer ik aan het einde van mijn "parcours" kom, is er vaak een groot onthaal en barbecue, cocktails, etc. (soort van feest dus). Obstakels die ik vaak tegenkom zijn grote ballen met stekels (die aan een ketting hangen of gewoon rollen), lava, trappen (vaak in de villa) en grote hoogten waar ik vanaf moet (vaak in de achtbaan).
(Even voor de beeldvorming: het is als Super Mario Bros in een pretpark of villa.)[/quote]

Het beeld van een jeugdig energie verspillend ego dat opgaat in een heldenfantasie.
De droom spot ermee met verfijnd cynisme.
Je kunt immers niet van jezelf winnen en rent als een hamster in een tredmolen rond op jacht naar bewondering en narcistische bewieroking.
Het is het beeld van de stress als een opgejaagd dier en daar nog prat op gaan ook. De Olympische spelen en de topsport is een manier om de bevolking op te fokken en de maatschappij een tandje hoger te zetten en daar nog een denkbeeldige beloning aan te verbinden als hun held de streep haalt met de tong op de schoenen.
Het gaat hier overduidelijk om een inflatie door het heldenarchetype.
Het pretpark is het onbewuste als een kermis. Maar weinig realistisch.
Net als Icarus zal de hoogmoed ten val komen (Hybris)

De ballen met stekels kunnen prikkelbaarheden betekenen die zich op termijn van jou meester maken of je bedreigen.
Maar de reine dwaas ziet dat slechts als spel en uitdaging. Tot het onbewuste er genoeg van heeft en de zaken vermeerdert of uitvergroot.
Lava is al een beeld van de innerlijke oppositie en de gevaarlijke lading die zich aan het opbouwen is (woede)
De droom is een serieuze waarschuwing het rustiger aan te doen voor er een vulkaan uitbarst.

Dromen hebben geen vaste basisstructuur, ze zijn irrationeel, onberekenbaar en grillig en bezitten een hoge mate van autonomie.
Het onbewuste compenseert vooral en de beelden zijn symbolisch.

Neen, als een droom of reeks dromen rond een thema draait heb je iets niet voldoende begrepen.
Daarom zullen belangrijke inhouden repeterende dromen op kunnen leveren.
Ze zullen echter nooit volledig identiek zijn. Daarom is het altijd zaak te letten op details en wijzigingen.
Je kunt niet van een basisstructuur uitgaan. Dromen kunnen chaotisch zijn en toch een richting volgen volgens een geheel eigen logica.
Er is wel iets te onderscheiden als bijvoorbeeld een rustige scene die plots verstoord wordt door een of andere invloed or ramp.
Daarop kan een lysis volgen. Maar het verloopt niet altijd in volgorde. Ook de tijd is niet chronologisch en verleden en heden kunnen door elkaar lopen en soms zelfs de toekomst voor het verleden worden geplaatst.
Het irrationele karakter van het onbewuste kom naar voren in sprookjes en mythen. Zo is het de nar of de schelm of het kleermakertje met zijn streken of de (destructieve) misleidende anima of een onberekenbare slang enz. De grootste dwaasheid is wel te menen dat men die irrationele invloed zou kunnen vermijden. Zoals Jung stelde loopt juist de meest verstokte rationalist het risico op een religieuze ervaring of onbegrijpelijke synchronistisch "toevalligheden". Of zoals King Lear zei: "er is meer tussen hemel en aarde dan waarvan uw wijsheid droomt vriend Horatius".
Typerend is dat Pascal een overweldigende religieuze of mystieke ervaring kreeg die hem op zijn grondvesten deed schudden.
Er bestaan meerdere van die voorbeelden waarin het subject met een zo schokkend helder inzicht werd geconfronteerd dat ze nooit meer dezelfde konden zijn. Iets dergelijks komt ook voor in de psychotherapie waarbij de persoon na een langdurige onderdrukking of ontkenning van zijn onderliggende probleem plots een overweldigend inzicht doorkrijgt die weerstand tot de grond toe afbreekt en dat kan soms zeer destructief zijn voor het ego. Maar wel helend als het wordt geintegreerd.

Zo schetste Jung eens dat een vrouw haar kind in bad deed terwijl ze had kunnen weten dat het water besmet was en ongezond.
Het kind stierf door water inname. De onbewuste schuld werd verdrongen en een neurose was het resultaat.
Tot ze een keer in wilde zien dat ze in feite haar kind had gedood door (doelbewuste) onachtzaamheid (doodswens). Ze moest leven met die schuld maar was wel bevrijd van haar neurose.