Ik werd wakker 6:50, maar viel in slaap nog, tot mijn wekker om 7:05. In dat kwartiertje had ik de volgende droom:
Ik was in een donker dorpje, ik denk op een eiland. Er waren veel jonge kinderen, allemaal tussen de 9 en 13 ofzo, maar sommigen hadden ook scooters. De kids gingen opeens in groepen rondlopen en baldadig doen. Later steeds baldadiger, en sommige jongens gingen voor de grap ook de hitlergroet brengen. Hun 'leider' droeg een witte band om zijn arm. Ik wilde er wat tegen doen, door de jongetjes tegen te houden. Ik was 23 in mijn droom, en de kinderen wilde ik terugduwen om te voorkomen dat ze zouden vechten met een andere groep. Even later was alles meer bedaard, maar de groepen jongeren liepen nog over het plein, soms provocerend. Om een tegengeluid te geven, en om zelf te provoceren, ging ik me als een clown gedragen. Ik zong liedjes en deed alsof ik een hoedje ophad, maar dat was gewoon een soort plastic tasje. Dat provoceren was best spannend, maar ze deden mij niks aan.
Vervolgens ging ik naar binnen in een grote hal, het leek een station. Daar liepen gezelige mensen. Soms waren er vrouwelijke zwervers een huichelachtig verhaal vertelden, om medelijden op te wekken en geld te krijgen. Ik zag in ogen weinig oprechtheid, ze waren puur eropuit om geld te krijgen. Hun tanden waren vies en eng.
Toen gingen ze ook soms wat aan mij vragen: 'hee hoe laat is het?' 'Hee mag ik wat vragen meneer?' Ik liep weg. Eentje achtervolgde me. Toen dook ik in het water, heerlijk even alleen zwemmen. Toen liep ik weer door de hal, en de zwerfster kwam terug. Toen rende ik naar een soort kamertje met ramen, waar een middelbare dame zat te puzzelen. Ik vroeg haar een pen om ook even te puzzelen. Ik hoopte dat de zwerfster mij niet zou vinden. Toen was er opeens een bejaarde dame die tegen het raam ging staan en een beetje gek doen met haar armen omhoog. Ze had grijs haar en een hele mooie, nieuwe jurk. Zwart met stipjes en rood op de mouwtjes. Ze werd afgevoerd door twee mensen. Toen was er opeens een baby, pasgeboren. Ik keek om me heen en dacht aan de zwervers, en aan die baby, en toen overviel mij een soort vlaag van treurnis over 'het leven', het 'bestaan'. Er was ook hele mooie passende muziek opeens, en ik moest huilen. (In het echte leven huil ik nooit, hoewel ik daar soms behoefte aan heb). Zodra ik besefte dat het eigenlijk wel goed was om te huilen, stopte het direct. Dit vond ik jammer, en ik werd wakker.
Lang verhaal, eerste keer dat ik hier iets deel, ik weet niet of het erg is dat het zo lang stuk tekst is. Maar ik herinner me deze droom nog erg sterk.
Groetjes,
G.
