Stenen masker

Vreemde droom.
Ik ben ergens in een soort achtertuin beland in een serre afgeschermd met een afrastering en glas, het is een soort gangetje of balkon waar ik niet uit kan. Een vrouw die er lijkt te wonen komt woedend naar buiten. Ik vraag hoe en of ik hier naar de straat kan komen maar ze geeft geen antwoord.
Dan is er een grote, zeer sterk uitziende man met een vaalgrijs/blauw soort denim werkkleding die mij naar een trapje wijst dat vlak achter hem ligt. Hij opent ook een deur in het glaswerk.
Het is een ouderwets aandoende zandstenen trap die half naar links draait en in een merkwaardige manier op de straat aansluit in de zin dat je over een laag zijmuurtje erlangs moet stappen, want de trap lijkt meer te eindigen in een zandstenen goot. Zoals een regenwater afvoer langs de huizen aan de Mediterrane steegjes en straatjes.
Als ik de grote man aankijk, nadat ik gepasseerd ben, zie ik dat zijn ondoorgrondelijke, maar toch sarcastisch grijnzende granieten gezicht begint te barsten als was hij van steen. Ik wil liever niet weten wat er achter dat demonische masker schuilt. Het is een enge kerel en een bruut, dat lees je wel aan hem af. (mogelijk een negatief soort vaderbeeld)
Dan ga ik omhoog lopend de steeg verder uit naar een kruisende grotere weg.
Maar als ik omkijk naar het vreemde unheimische geheel zie ik dat het huis geen nummer of adres draagt en er alleen een enorme blinde muur oprijst, die overdekt is met vreemde tekens als een megalietenbouw uit Zuid Amerika, al zijn de stenen niet zo gigantisch.
*Toeval of niet zie ik vandaag op het internet een soortgelijke muur.

Daarop verandert het geheel en is het plots donker aan het worden.
Herinner mij nu dat ik ook langs een vliet ben gelopen en het regende want ik zag de kringetjes in het water dansen.
Uit de muren en huizen die ik passeer komen sterke braamstruikachtige, taaie takken tevoorschijn die heel snel groeien en mij willen vangen of verstrikken in hun scherpe stekels als lianen of vangarmen. Sommige breek ik af om mij te bevrijden.

Wat later is het nacht en ben ik in een buurt waar ik mijn vroegste jeugd woonde.
Als ik echter een bekende straat in wil, spant er een soort groene Kerstslinger over de weg van alweer agressieve planten als een liaan met stekels. Vroeger had ik daarover vaak nachtmerries met een grote Dennen- of Kerst-boom die mij in een diepe put of graf dreef. (Op dat punt was ooit een schoenmaker in zijn zaakje vermoord)
Maar er is ook prikkeldraad in de slinger verwerkt zie ik. Dus probeer ik eronderdoor te komen wat toch lukt met wat tegenstand en gevaar.
De straten zijn zwak verlicht met de mij bekende oude lantaarnpalen. Het is dus diep in de nacht en er is niemand te zien. Het wegdek is nat want het heeft geregend, het druppelt zelfs nog wat na.



2 keer bewerkt. De laatste keer was 6 jaar geleden door Sheherazade.

Dank je Esme, dat is weer wat stof tot nadenken.
Altijd verhelderend hoe een ander het interpreteert.
Inderdaad dacht ik bij de muur direct aan het onbewuste met zijn oeroude geheimen en labyrinten.
Dat vreemde met glas omringde balkon was al een stukje labyrint maar zeker, privacy speelt een grote rol.
Zelf zou je het ook niet leuk vinden als er een vreemde langs je ramen stapt.
Het verleden is beladen als trauma dat klopt.
Misschien beter om dat prikkeldraad niet te passeren, je kunt je immers bezeren.

Maskers staan voor de persona, dat is dus wat men de buitenwereld laat zien.
Maskers werden op het toneel gebruikt om rollen uit te beelden.
Het granieten masker zou beslist bij mijn vader passen die nooit enige emotie toonde, tenzij drift.
Ooit droomde ik van een grijs stenen beeld van een kolossale man dat ergens op een hoek in de deuropening of nis stond.
Weet nog dat ik dat woedend omver wierp en het viel aan gruizels.

Het stenen trapje zag er wel goed onderhouden uit, zoals je zou zien bij ouderwetse vrouwen die hun straatjes boenen.
Het straatje schoonhouden valt mij dus in en dat is veel meer precies dat selecteren wat in het nauwe straatje te pas komt.
Het schoonhouden wijst naar een dwangmatig reinigen dat ik wel kan plaatsen bij een neurotisch, hypocriet iemand dat veel te verbergen had.
Ze wenst dus geen inkijk of misschien moeten we zeggen transparantie, want het glas was nogal bedekt met planten en struiken.
Waarbij ik dan ook op de latere wurgende braamstruik kom met zijn afweer en stekels (prikkelbaarheid? Vangarmen!)
Dus het geboende straatje is iets maskeren achter een houding van properheid, wat dan ongetwijfeld bij die eerdere vrouw zou passen.
De grote muur was overigens ook van zandsteen of daarop lijkende natuursteen, maar dan wel zorgvuldig passend gemaakt*.
De vreemde draai die het trapje maakte paste niet want je zou in het straatje over de balustrade struikelen, het trapje stak dwars de straat over en was dus erg onpraktisch. Er "een draai aan geven", valt mij in, maar het is wel een verraderlijke draai.

(*Je denkt aan een legpuzzel, want het is ongelooflijk hoe ze in de oudheid in staat waren met de meest primitieve middelen zulke gigantische werken uit te voeren en met zo'n precisie.)

Het onbewuste heeft altijd iets listigs, irrationeel, magisch, vol valstrikken, tegenstellingen en verrassingen, niets is wat het lijkt.
Dus de sfeer van tovenarij en streken was wat de muur uitstraalde. Je wist dat het achter die muur niet pluis was.
Een mooie façade voor zaken die niet gezien mogen worden. Wat mij dan brengt bij een familieverleden dat we op dit moment wat aan het onderzoeken zijn. Veel zal nooit bekend worden en het is waarschijnlijk ook beter dat ik niet alles te weten kom.

Ja vooral die link met Doornroosje is treffend.
Dacht ik niet direct aan, hoe blind kun je soms zijn voor eigen dromen?

Het straatje leek wel van die uitgeboende stenen te hebben.
Bij het muurtje denk ik nog aan ergens een draai aan geven en erover vallen. (Wat een standaard uitdrukking was van die persoon).

Het verleden "wortelt" deels in Indonesië waar vreselijke dingen zijn gebeurd.