Supermarkt

Haha, jij bent me er een.
Eerst mot maken over een pizza waar je met je handen aangezeten hebt en dan de juf versieren.
Dat was vast om je geld wat in waarde te laten stijgen.
Dus een etentje aanbieden uit de supermarkt.
Niet slecht als je daar maar 36 Euro voor betaald met een "real live nagerecht".
Eten heeft vaak te maken met lusten en seks.
Dus je ging eigenlijk "winkelen" om een heel andere reden namelijk de leuke verkoopster.

Sedert Adam weten we dat de mens niet gemaakt is op alleen te zijn.
Misschien moet je een rib offeren?

Je geld in waarde te laten stijgen is een scherts want je hoopt immers de juffrouw erbij te krijgen.
Maar helaas, echte liefde is nooit te koop.

Je hebt denk ik last van relatieangst.
Je overgeven is daarom moeizaam, je vertrouwen is immers beschadigd.
Liefde is overgave.
Wie geen pijn of teleurstelling durft aanvaarden zal ook nooit weten wat liefde is.
Geen rozen zonder doorns. Je neemt ze met of niet.
Door kieskeurig te zijn vliegt het leven voorbij en mis je kansen.
De volmaakte 100% toewijding is een jeugdige illusie.

Je wilt perfectie maar daar is de liefde juist niet op gebaseerd.

Samenleven is altijd gebaseerd op compromissen sluiten.
Het gaat minder over de overeenkomsten dan de verschillen.
De laatste zullen oorzaken vormen voor geschillen maar maken tegelijk een relatie interessanter.
Wat zou je hebben aan iemand die precies aan je verwachtingen voldoet of zo als jij denkt of wenst.
Doodsaai.

Dat zijn individualisten die altijd op jacht zijn in hun ingebeelde onafhankelijkheid.
Het alfa mannetje.
Kun je doodongelukkig door worden.

Masterminds zijn ergens narcistisch. Ze denken superieur te zijn.
Maar hoe knap ook, aan dat beeld ontbreekt altijd iets.
Liefde kun je namelijk niet ontleden of analyseren.
Gevoelens laten zich niet sturen.
Er is van alles dat zich onttrekt aan het mastermind en terecht.
Ik zou er ook voor weglopen.

Competitie kan veel opleveren maar nooit liefde en warmte.
Macht is namelijk de natuurlijke tegenpool van de liefde.

De liefde zoekt zichzelf niet.
Er bestaat een prachtige tekst van Teresa van Avilla over het hooglied en dat is een loflied op de liefde.
Wil je niet bekeren maar lees 1 Korinthiërs 13 eens.

Dat is niet juist. De liefde wordt gesublimeerd en op een hoger doel gericht.
Dat is precies hetzelfde als wat er in Tantra gebeurt.
Eros reikt tot in de hoogste hoogten.
De liefde die daaruit ontstaat gaat alle aardse te boven en dat zoeken de mystici.
Ze komen dan tot een Al ervaring. Als je dat overkomt verbleekt alles wat ervoor bestond of erna zal bestaan.
In Penselen van Pascal beschrijft hij zo'n Al ervaring.
Hoewel het een onbeschrijfelijke ervaring blijft want daar lopen alle mystici op stuk.

Het gaat dus niet om narcistische liefde want dat is eigenliefde.
Wie echter ooit tot het inzicht komt wat hij miste zal er zijn hele leven naar terug verlangen.

Het is weinigen gegeven alleen te zijn en gelukkig.
De eenzaamheid vergt sterke benen.
Niemand kan zonder andere contacten.
Wat niet betekent dat mensen heel goed alleen kunnen zijn.
Er zijn zelfs veel mensen alleen. Maar zijn ze gelukkig?

Eigenliefde als narcisme is niet OK.
Er staat ergens de naaste liefhebben als jezelf.
Dat is voor narcisten een onmogelijke opgave daarom kennen ze geen werkelijke liefde.
De eros heeft daar betrekking of het subject ze stroomt niet uit maar naar zichzelf terug.
Het zijn de ijdeltuiten die uren voor de spiegel doorbrengen.
Of zichzelf bewonderen in de nieuwe kleren van de keizer.

Ik plaats twijfel bij of je van jezelf moet houden om van een ander te kunnen houden.
Mensen kunnen een afkeer hebben van zichzelf maar wel van anderen houden. Of van b.v. een dier.
Anderen kunnen een voorbeeld vormen van hoe het hoort of een blijdschap uitstralen die het subject vreemd is.
Maar liefde kan ook bestaan uit mededogen en zorg.

We projecteren onze onbewuste kanten in de liefde (en de haat).
Houden we van onszelf dan projecteer je die eigenliefde niet, je leeft het.
The love of life was de oorzaak van de Trojaanse oorlog. Waarin Helena een buitenechtelijke relatie onderhield met Paris.
Paris bezat die love of life, een bijzondere gave.
Soms is het contact met een aantrekkelijke persoon een aanstekelijk gebeuren.
Dat ontsteekt een vermogen in de mens dat plots alle impressies van het leven een bovenaardse tint lijkt te verlenen.
Men leeft intenser in het moment en gaat op in een roes van liefde.
Daar telt iets bij op dat er voorheen niet was. Het toverstokje.
Maar als de liefde op een dag verdwenen is als een vlinder naar een andere bloem blijft men achter zonder ziel of bezieling.
Dan is de wereld ineens een bestaan zonder muze. Een leegte die men voorheen niet zo intens kende.
Zoiets als toen Persephone/Kore door Hades werd geroofd.

In Zorba de Griek is de hoofdpersoon een dorre intellectueel, een dandy.
Zorba is een haveloze arme zwerver, maar een onverwoestbare intens levende oude man die alle kanten van het leven kent.
Hij houdt van het leven en vertegenwoordigt een energie die de (misogene of depressieve?) hoofdpersoon totaal vreemd is.
De dandy houdt alleen van zichzelf.
Het zijn uiteraard twee kanten van eenzelfde persoon.
De oude man is zijn verwaarloosde onbewuste tegenhanger. Zijn schelm, zijn Pan.
Anthony Quin speelde Zorba alsof het op zijn lijf geschreven leek.

Doet ook wat denken aan Dirk Bogarde in Venetië. Death in Venetië.
Dirk Bogarde is een gedateerde dandy en homo die verliefd wordt op een jonge knaap waarin hij zijn goddelijke jeugd ziet.
Het melodrama schetst de melancholieke stemming van Bogarde die zijn muze ontdekt maar er niet naar durft of kan leven.
De jonge knaap is een Cupido. Hij is zichzelf genoeg.



1 keer bewerkt. De laatste keer was 6 jaar geleden door Sheherazade.