Spinnen (lange droom)

We waren op vakantie en twee vrienden kwamen ons opzoeken. Ik wilde met ze praten, maar mijn kleding paste niet. Ik wilde bij ze aan tafel zitten en wijn met ze drinken, maar ik moest naar mijn werk. Ik mocht echter geen auto rijden en ik wist ook niet waar mijn man was, zodat hij me weg kon brengen. Ik wachtte totdat ik een lift zou krijgen, maar ik wist niet van wie. Ik zat op een bank waarvan de bekleding door de stof heen kwam, met grote gaten in het schuimrubber en met dierenhaar en uitgedroogde stukjes eten ertussen. Ik verhuisde naar buiten en wachtte daar nog wat langer op het stenen trapje voor het statige, oude gebouw. Er groeide bolmos onder hoge, oude bomen. Ik wachtte en wachtte en voelde zweet op mijn rug prikken omdat ik al uren te laat was voor mijn werk. Wat zouden ze op mijn werk wel niet van me denken?

Toen mijn man kwam voorrijden, stapte ik in de auto. Onze zoon zat achterin in zijn stoeltje. We reden niet naar mijn werk, maar naar huis. Ons huis was mijn ouderlijk huis, maar dan met mijn eigen meubels erin. Boven de keukentafel, uit het gat in het plafond waar de lamp ook uit komt, kwamen wat spinnetjes gekropen. Ik zat aan de keukentafel met mijn broertje en een vriend. De vriend vertelde hoe er bij hem thuis zoveel spinnen tevoorschijn kwamen toen hij zijn huis aan het verbouwen was. Ik vertelde dat dat bij ons huis ook zo was, dat de spinnen bij iedere lat ik die van de muur stripte, geschrokken alle kanten op renden. De spinnetjes uit het plafond waren ineens een stuk groter. En het waren er best veel. Ik keek door de ruimte. Ik zag op het plafond overal groepjes spinnen zitten, dikke zwarte spinnen. Ik zei tegen mijn broertje: pak een aansteker en hou hem bij het plafond, dan pak ik mijn deodorant en maken we samen een vlammenwerper. We vlamden samen wat spinnen dood. Maar het werden er al snel meer, in een tempo waar wij niks tegen konden beginnen.

In de verte hoorde ik hard gerommel. Het was het geluid van water dat dichterbij kwam. Ik hoorde gegil op straat, ik hoorde deuren slaan, rennende mensen. Ik zei: doe alle rolluiken dicht! We gaan niet overstromen, want we zitten te hoog, maar straks gaan de mensen stelen en rellen. Dus doe de rolluiken dicht, de ramen en deuren op slot en de lichten uit. We sloten alles af. Ik was bang. En overal kropen de dikke spinnen.

Ik wilde naar een hogere verdieping, ergens waar het lichter en rustiger zou zijn. Ik klom de trappen op, maar dat was lastig. Overal lagen dekens en kussens. Alles was zacht gemaakt, zo zacht dat je er bijna niet meer kon lopen. Al dat textiel rook muffig. En overal die dikke, zwarte spinnen, ze leken me te achtervolgen. Ik kwam op de zolder van het huis, de zolder waar ik als kind ook geslapen had. Eén muur had over de hele breedte ramen. De zon scheen fel en warm naar binnen. Mijn man en mijn zoon zaten op de grond, op dekens en kussens, als in een nest. Nog steeds overal spinnen. Ik was zó bang, maar ik realiseerde me dat ik droomde en dat ik het zelf beter kon maken. Ik ging bij ze zitten en we legden onze hoofden tegen elkaar. Ik sloot mijn ogen en sloeg mijn armen om hen heen en wilde alleen maar voelen dat we van elkaar hielden. Mijn man en mijn zoon zeiden niks, waren stil. Het leek alsof ze zittend aan het slapen waren. De spinnen stopten met over me heen te kruipen en trokken zich terug. In mijn hand had ik een grillig gevormd stuk chocola, in een glinsterend goud papiertje. Ik pakte het uit en brak het in 3-en, legde bij ieder van ons een stuk chocola in de mond. En toen werd ik huilend wakker.