Dit forum liep van 2008-2020, is nu gesloten en te bekijken als archief. Berichten plaats je in het nieuwe droomforum
Hallo,
Ik heb vaak dromen over geschiedenis. Met name oorlogen en nog specifieker de tweede wereldoorlog. Ik heb binnen een paar jaar tijd een hoop keren gedroomd dat ik meevocht in een strijd, maar elke keer had ik een Duits uniform aan.
Dat is nog niet het vreemdste. Gisternacht droomde ik dat ik een mannelijke versie was van mijzelf met een Duits Wehrmacht- uniform aan.
De droom speelde zich in feite af in het hier en nu, maar vanwege mijn uiterlijk liep ik van huis weg, richting de stad. Om een bepaalde reden was ik heel snel, en ontweek iedereen op mijn pad- de passanten keken mij verbaasd aan, alsof ze een spook hadden gezien.
In de stad kwam ik bij een soort legerbasis in een mix van 19e eeuwse stijl en wo2- bouwstijl. Er was een hoge poort met dikke tralies waar ik besloot overheen te klimmen, aangezien enige bewaking toch afwezig was. Toen ik boven was pauzeerde ik even om de plek goed te overzien.
De plaats was een klein heuvellandschap, hoewel ik dacht dat deze met gazon bedekte heuvels manmade waren. Op het gebied stonden een aantal lage gebouwen en een groot gebouw waarvan het leek alsof het ook een binnenhof had- een beetje zoals de KMA in Breda. Ook liepen er veel militairen rond, die allemaal het Nederlandse uniform die gedragen werd in wo2 droegen. Ze hadden lange winterjassen aan, terwijl het lente was en bovendien mooi weer. Ze waren allemaal gewapend, maar de meesten stonden groepjes bezoekers rond te leiden.
Ik klom omlaag en liep richting het grote gebouw, maar ik werd een halt toegeroepen door een klein peloton geleid door een sergeant. Toen de sergeant vroeg wat ik hier kwam doen, zette ik het op een lopen richting het grote gebouw, maar toen ik aan verschillende kanten werd verrast door soldaten die me achtervolgden, boog ik af richting een betonnen boog die leidde naar een grasveld. Zodra ik op die open plek terechtkwam, zag ik in het midden een soort wo2-monument staan in de vorm van een dertig meter hoge, vierkante paal die ongeveer zestig vierkante centimeter was in doorsnee. Aan de top was een ijzeren platform bevestigd van dezelfde doorsnede, en aan iedere kant van de zwarte, ijzeren paal zat nog zo'n platform met telkens 30 cm hoogteverschil, het algehele aanzicht deed denken aan een abstracte dode boom.
Veel tijd om te kijken had ik niet, want ik werd nu omsingeld. Ik had geen vluchtweg meer en besloot me over te geven door op mijn knieën te zakken met de handen omhoog. De sergeant kwam intimiderend op me afstappen, en vlak voor mijn neus stond hij plotseling stil en keek hij neerbuigend en minachtend op me neer. Waarschijnlijk maakte hij me ook belachelijk, want hij zei iets tegen het peloton, in een spottende toon, waarop de soldaten- die me al die tijd onder Schot hielden- geamuseerd lachten. Maar ik kon niet verstaan wat hij zei, hoewel ik wist dat hij Nederlands sprak.
Toen was er een gat in tijd en plaats, want het volgende moment stond ik bovenop het hoogste platform van het monument, mijn handen op mijn rug gebonden. Ongeveer vijftig meter van me af zag ik een vuurpeloton op een heuvel staan, dezelfde hoogte als ik, hun geweren gericht op mij.
Ik schrok zo hard dat mijn boeien losschoten en ik mijn evenwicht verloor, en ik was gevallen als ik me niet nog net kon vastklampen aan de rand van het platform.
Mijn rug was nu gericht op het vuurpeloton -dat nog steeds geen kogel afgevuurd had- terwijl mijn nagels krassen achterlieten in het zwarte ijzer en ik me koortsachtig vastklampte aan de rand.
Beneden stond de sergeant toe te kijken met een collega, en hij overlegde wat met hem. Ik kon er nog net uit opmaken dat hij iets zei als "Jammer, hij valt nog niet" en dat de ander reageerde met "dat kunnen we verhelpen. Schiet op hem," terwijl de man seinde naar het vuurpeloton. Mijn netvliezen speelden in een fractie van een seconde een scenario af waarbij de soldaten mij in mijn rug schoten en ik daardoor losliet en naar beneden viel, waardoor ik werd bevangen door angst en paniek. Maar de film werd ruw verstoord door een plotselinge vrouwenstem die "NEE!!" schreeuwde (iets dat ik maar al te duidelijk verstond).
Ik bereidde me voor om te sterven, Mijn armen brandend van de kramp, maar er gebeurde niets. Geen schoten niets. De sergeanten en ik keken naar waar we de schreeuw vandaan hadden horen komen. Ik zag vóór mij, op dezelfde afstand als het vuurpeloton, een vrouw staan. Ze had blond haar, ze droeg moderne kleren en was naar mijn schatting midden dertig qua leeftijd. Van haar gezicht kon ik echter geen details uitmaken.
Plotseling klonken geweerschoten, en geschrokken dacht ik dat dit het einde was. Maar ik was niet geraakt, om een bepaalde reden hadden allen me gemist. Toch was mijn grip op het platform verslapt en liet ik los. Dertig meter stortte ik naar beneden en kwam hard neer op de grond.
Ik was echter niet dood, wel bewusteloos maar niet eens zwaargewond. Toen ik bijkwam probeerde ik zo vlug mogelijk te gaan staan, waarna ik zo snel mogelijk weg strompelde van de scène. Ik werd wederom achtervolgd, dus rende ik weg en probeerde ik me te verbergen in een klein gebouw, wat een oude, publieke douche bleek te zijn. Er stonden een hoop oudere mannen te douchen, maar zij bleken me niet op te merken, alsof ik niet bestond. De soldaten hadden me ook (nog) niet gevonden, dus besloot ik even rond te kijken. Het was er nogal donker en deed me denken aan een douche die ik ooit in het echt in een strafkamp heb gezien.
Dat is alles wat ik me herinner, vlak daarna werd ik wakker.
Kunnen jullie hier raad mee? Vaak wanneer ik droom dat ik een Duits wo2- uniform aan heb, droom ik ook dat ik tegen geallieerden aan het vechten ben, of dat ik patrouilleer door een stad, óf dat ik ergens voor vlucht. Anyhow snap ik er weinig van, ik hoop dan ook dat een van jullie me kan helpen.
Alvast bedankt voor het lezen!
Groet, Asmara
|
Beheerder |
Je zou natuurlijk kunnen gaan denken aan herinneringen aan een "vorig leven".
Maar dit zijn van die typische schaduwgevechten waarbij de duistere kanten en angsten bovenkomen.
Je kunt de schaduw niet ontlopen hij zal je overal vinden. Hoe meer je vecht en vlucht hoe meer macht hij over je heeft.
Angsten hebben de neiging toe te nemen als je ze niet tegemoet gaat.
Een Duits uniform in een Nederlandse kazerne zal zeker verzet oproepen. Je kleedt je in het uniform van de vijand.
Dus neem je zijn "huid" aan. Duitsland zou je als strak gedisciplineerd kunnen opvatten. Het is ook een beeld van een tegenhanger of het onbewuste.
Je spreekt immers een "andere taal". Merkwaardiger is dat je de Nederlanders niet lijkt te verstaan. Toch komt de boodschap duidelijk over aangaande de "executie" op de martelpaal.
Het gaat hier duidelijk om mannetjes en Mars (militante Duitse houding. Ik noem het vaak Baltsgedrag.
De zuil is een mannelijk fallisch element. Hoekig en star met ijzeren platforms van onbuigzame kadaver-regels.
Denk dat je die mentaliteit haat. Kan met een dominant negatief vaderbeeld te maken hebben.
Schieten is vaak kritiek. Iemand afschieten is zoiets als totaal afbreken, laten vallen, of achterbaks in de rug schieten.
De enige die voor je opkomt is de vrouw die haar gevoel volgt in plaats van domme bevelen. Zij is natuurlijk een animabeeld.
Je kunt natuurlijk gaan patrouilleren in de stad die een verlengstuk is van je ego. Maar je zult overal vijanden menen te zien als in een paranoïde waan. Het gaat hier meer om een vorm van levensangst of weglopen voor iets dat zich opdringt en verergert als je het niet onder ogen ziet.
Het geheel aan fortificatie, de vechtjas en de kazerne, de executiepaal, wijzen op gebrek aan gevoel, een starre houding, zelfverdediging en angst voor indringers. Te hoge eisen enz.
Dergelijke dromen putten je uit, het is een hopeloze strijd die je niet kunt winnen.
Het heeft geen zin het terrein naar een hypothetisch vorig leven te verplaatsen, zoals ze dat op zweefclubjes maar al te graag zouden zoen, want dat zou de situatie alleen maar wegleiden van de oplossing.
Het gaat om je houding in het hier en nu.
De Duitse WWII mentaliteit kan op agressie wijzen. Agressie ontstaat vaak doordat ze teveel op je huid zitten en jij je niet durft of kunt verweren. De vechtjas is dan een houding die je zou willen aannemen, maar daartegen ontstaat soortgelijke innerlijke weerstand tot de vrouw zich laat gelden. Het versterken van de schaduw ontstaat door inflatie, dus je neemt de agressie over. (inblazing/ opgeblazenheid. to inflate Eng.)
Zoals de I Tjing dat zo mooi zegt, voedt het kwade niet en bestrijdt het niet. Dat lijkt heel fatalistisch, maar het betekent dat je als je het kwaad bestrijdt, het juist met energie voedt.
Het gaat dus om te leren luisteren naar je gevoelens. Een onbuigzame militante houding zal alleen maar meer verdedigingswerken opwerpen en agressie veroorzaken gestoeld op angsten voor het geprojecteerde vijandsbeeld.
Het geprojecteerde vijandsbeeld zien we in elke oorlog. De "vijand" woont altijd aan de andere kant van de grens.
Amerika b.v. creëert vijanden om daarmee oorlogen te voeren en macht te verwerven.
Bedankt voor de analyse, zeer interessant. Het zet aan tot zelfreflectie, ik zal eens nagaan wat me dan zo dwarszit, waar ik bang voor kan zijn.
Nogmaals bedankt :)
Ik begon inderdaad al na te denken over vorige levens, maar zelfs als
het zo was geweest dan had het nog niet zinnig geklonken denk ik.
Vooral niet als hetzelfde zich zo vaak herhaalt op verschillende manieren.
|
Beheerder |
Daar past een uitspraak bij van een Tibetaanse monnik.
"Wil je weten hoe je vorige leven was? Kijk naar dit leven".
"Wil je weten hoe je volgende leven zal zijn? Kijk naar dit leven".
Het onbewuste kan een probleem op oneindig veel manieren herhalen.
Wat slechts bewijst dat het niet werkelijk opgelost of begrepen is.
Herhalende dromen zijn dus onbegrepen dromen.
Hoewel je goed op de details moet letten want anders ga je generaliseren en merkt de soms subtiele aanwijzingen niet op die een verandering aangeven, of een nieuwe houding.
Het onbewuste experimenteert, maar het is het bewustzijn dat het conflict moet oplossen en integreren.
In het onbewuste zelf kunnen tegenstrijdigheden jarenlang naast elkaar bestaan.
Het onbewuste is immers intrinsiek tegenstrijdig van aard en moet dat ook zijn.
Het kan daarom niet anders dan de tegenstellingen omvatten als paradoxale eenheid.
Het is aan het bewustzijn daar ergens een evenwicht in te zoeken.
2 keer bewerkt. De laatste keer was 6 jaar geleden door Sheherazade.