De droom speelt zich af omstreeks 1700-1800, in een klein boerendorpje ergens in midden-Nederland.
In de droom speel ik zelf niet mee, ik ben als het ware de lucht eromheen die het ervaart.
Een grijze harde man, waarover de dorpelingen achter zijn rug om praten met een bange uitdrukking op hun gezicht, maakt na de dood van zijn zoon met leem en magie een kind. Door leem te vermengen met een stukje van zijn dode zoon creëert hij een kind. Als baby is het kind verlamd, misvormd, en meelijwekkend. (beeld van man die het kind liefdeloos vasthoudt als een pop, met de duidelijk verlamde beentjes bungelend uit het dekentje) De dorpelingen waarschuwen de man dat het fout is om te doen en dat er een demonische ziel in het kind huist en dat hij het kind uit zijn lijden moet verlossen maar hij luistert niet.
Later kan het kind wel lopen, maar het kind is erg ongelukkig, zijn leven is een lange lijdensweg, omdat hij niet mag leven. Hij is immers door duistere magie verwekt. Zijn vader houdt hem in leven door hem elke paar uur het bloed te geven van een kip met witte veren.
Als het kind ongeveer 14 jaar is lijdt het nog steeds. Wetend dat als wanneer hij wegloopt, en geen bloed meer toegediend krijgt, hij binnen een paar uur zal sterven, loopt het alsnog weg. Hij loopt langs het treinspoor tot hij niet meer kan, en gaat uiteindelijk in een soort houten bushokje liggen. Met zijn laatste kracht schrijft hij in de seconden voordat hij doodgaat dat hij gelukkig was op het moment dat hij stierf, omdat hij heeft gedaan wat hij wilde, namelijk weggaan. Dan sterft hij, in het oude houten hokje, op de kiezelstenen.
Het kwaad is nu niet langer gebonden aan het lichaam van het kind, en zal wraak nemen op de man, die liever zijn kind liet lijden dan om zijn verdriet om zijn verloren zoon onder ogen te zien.
Toen werd ik wakker, en mijn eerste gedachte was “Dit had ik nooit mogen zien” En ik weet niet waarom ik dat dacht.
