Ik heb laatst heel naar gedroomd.. echt heel naar..
Martijn (mijn vriend) moest tot laat werken (drie tot vijf uur in de nacht) en ik wachtte op hem in bed en toen ben ik blijkbaar toch in slaap gevallen wat resulteerde in deze droom:
Ik zag dat Martijn werd aangereden, vlak bij ons huis, terwijl hij naar huis fietste. Ik sliep nog (zag de hele droom als in een film en niet vanuit mijn eigen perspectief) en werd de hele tijd gebeld. Uiteindelijk nam ik op, was het iemand die zei dat Martijn in het ziekenhuis lag. Ik als een debiel op de deur van een buurvrouw bonken totdat ze open deed, en vroeg of ze me naar het ziekenhuis wilde brengen.
Scene twee
Ik schrijf een bericht voor op facebook:
Lieve mensen, Martijn is vannacht aangereden en vanmiddag aan zijn verwondingen overleden. Ik kan helaas even niet bereikbaar zijn, sorry hiervoor..
Liefs Anouk..
Volgende scene: crematie of begrafenis, not sure, van Martijn.
Huilende ouders, zijn ouders en de mijne, ik moest een week naar mijn ouders omdat ik niet alleen durfde te slapen in ons appartement in Utrecht, was helemaal kapot. Ook was ik heel boos op Martijns vrienden, dat ze nooit de moeite hadden genomen om langs te komen in Utrecht, maar nu hij (for the last time) in Eindhoven was konden ze wel ineens komen opdagen? Maar die woede en frustraties opgekropt omdat ik niet vond dat ik het kon maken op Martijns begrafenis.
Na een paar dagen bel ik Martijns moeder om te vragen of ik langs moet komen. Ze antwoordt dat ze dat liever nog niet heeft en mij terug zou bellen.
Volgende scene:
Ik zit al weken rokend op een leren bank bij mijn ouders (niet de bank die ze normaal hadden, viel me op) en kon alleen maar slapen, huilen en roken. Op een gegeven moment komen mijn ouders kapot van verdriet binnen en zeggen dat het zo niet langer gaat. Twee maanden geen normaal contact met me kunnen hebben en ze willen dat ik naar de Psychiatrische afdeling van het Slingeland ziekenhuis ga voor behandeling. (dit weet ik nog heel goed, mijn tante heeft hier vroeger intern een tijd gezeten en ben een keer op bezoek geweest als kind, wat veel indruk op me maakte)
Uiteindelijk zit ik in een groepssessie, en vragen ze om mijn verhaal te vertellen. Ik haal mijn schouders op en zeg: 'mijn vriend is dood'
En dan zegt iemand uit de groep: 'maar waarom mag je van jezelf niet gelukkig zijn?'
En dan zeg ik: 'ik ben al gelukkig geweest, ik hoef niet meer... Ik wil niet dood want dat is misschien wel romantisch, maar dan hadden we twee begrafenissen gehad... Ook denk ik dat Martijn dat niet gewild had, en kan ik mensen om me heen niet meer verdriet doen. Maar en hoef ook geen geluk meer, ik heb het al gehad...'
En toen kuste Martijn me wakker (in real life) omdat hij me hoorde huilen en kermen in mijn slaap...
Hele gedetailleerde rare en vooral heftige droom. Heb nog halfuur lopen trillen en huilen...
Achtergrondinformatie±
Ik ben jarenlang depressief geweest, maar al een tijd niet meer.
