Oppaskind dood

In deze droom ben ik aanwezig op een podium, in de coulissen. Aan de ene kant van het podium is er een grote, donkere zaal, vol met publiek, aan de andere kant van het podium is een Romeinse arena, met één persoon: de vader van m'n oppaskind.
M'n oppaskind (meisje, 6 jaar) staat midden op het podium en is aan het zingen. Plots hapt ze naar adem en valt ze bewusteloos (dood wellicht) neer. Ik ren naar haar toe, blijf minder dan een seconde stilstaan bij haar, en ren dan naar haar vader toe, die in het midden van de Romeinse arena zit. Hij tilt mij op in zijn armen en loopt naar beneden.

Dat ik in de coulissen sta zegt iets over mijn positie in het leven: ik sta niet vol in het leven. De betekenis van de zaal en de arena weet ik niet.
Het kind in mij staat wel in het leven en zingt: het is blij en in harmonie, een positieve blik op het leven. Echter hapt het naar lucht, wat betekent dat ze geen voeding meer krijgt om die positieve blik vol te houden.
Ik kijk er even naar, ik signaleer dat er iets verkeerd is, maar ik zie niet hoe ernstig het is, wellicht moet het kind in mij het met de dood bekopen. Ik ren naar haar vader toe, ik zoek een vaderfiguur in mijn leven, omdat het kind in mij verloren is. De vader tilt mij op, wat duidt op intimiteit - ik zoek een intiem persoon.

In eerste instantie dacht ik dat deze droom te maken had met de verandering van positie van persoon X, maar na deze analyse weet ik het niet zo zeker meer. Misschien kloppen de betekenissen van de symbolen niet, of zie ik iets over het hoofd?

Het podium is een manier om aandacht te trekken. (Egocentrisme en bewondering oogsten)
Die vader heeft kennelijk behoefte aan een strijdperk.
Daarom vangt hij jou om te offeren. Ik zie er niet direct een redder in.
Al gebruiken sommigen het wel om zelf te gloriëren.
De inzet is wellicht het kind.

Die krijgshaftige elementen ontbreken je juist.
Het meisje kan de ziel zijn.

Maar die Marsiaanse Romeins/ Spartaanse houding zal je niet bevallen, het is jouw stijl niet en dat hoeft ook niet.
Standvastigheid en karakter vergen nog geen zwaard of toernooi.
Met een pen en woorden kun je ook strijden.

De volle zaal en de arena, dat riekt naar narcisme en macho's.
Not my piece of cake.

De tegenstelling in deze droom is enerzijds de vader en de arena, versus het innerlijke kind.
Waar kies je voor een soort stiefvader (of een oudere man/vriend/ vaderfiguur?)
Het strijdperk of vrede met jezelf ook zonder bewondering en volle zalen?
Dat kind kan niet ademen in de buurt van een narcistische macho die bewierookt meent te moeten worden.
Kinderen hebben zorg en liefde nodig, geen generaal of gladiator.

Intimiteit hoort niet thuis in een Romeinse arena, ook niet in de armen van een plaatsvervangende vader van een oppaskind.
Als je voor dat innerlijke kind zorgt heel je ook jezelf.

Word je eigen ouder.

De arena kan de strijd van het leven betekenen.



3 keer bewerkt. De laatste keer was 8 jaar geleden door Sheherazade.

Het drama van het begaafde kind: op zoek naar het ware zelf, Alice Miller

Ik heb het vermoeden dat deze droom er mee te maken heeft. Eergisteren had ik een droom met onze poes. Onze poes is al een paar jaar geleden overleden, ingeslapen omdat ze veel pijn had.
In deze droom zit ik in de woonkamer en we - familie - kijken televisie. Plotseling begint de poes te stuiptrekken. Mam rent er naar toe en stopt haar in een doos met een deken.
Dan lig ik in mijn eigen bed. Ik word wakker in m'n eigen bed [vanaf nu lijkt het op vals ontwaken, ik was knap in de war toen ik wakker werd], omdat de poes in de kast zit en rondrent en herrie maakt. Ze springt op m'n bed, is heel enthousiast en speels, en ik roep opgetogen uit dat ze nog leeft en weer de oude is. Ze gaat op haar rug liggen, zodat ik haar kan aaien, maar het valt mij op dat er vlak bij haar rechtervoorpoot een wond is met wat bloed. Het bloed druipt er niet uit, maar het is wel een flinke vlek.

Ik ben niet 100% kattenliefhebber, maar ik heb het vermoeden dat de poes terugslaat op mijn vrouwelijke kant. Stuiptrekken duidt erop dat er iets mis is. Ik stop het weg (in een doos) en probeer de pijn te verzachten (deken).
Het eigen bed staat symbool voor veiligheid en het herstellen van de innerlijke balans. M'n vrouwelijke kant is weer helemaal terug, speels en enthousiast, en ik ben blij dat het weer aanwezig is. Toch heb ik nog een wond, al lijkt m'n vrouwelijke kant daar geen hinder van te ondervinden. De wond staat symbool voor pijn, woede en leed. Dat het bebloede wond is, lijkt erop dat oververmoeidheid en emotionele pijn er mee te maken heeft.

Wie weet is het de woede, de boosheid die ik in de kast heb weggestopt. Ik kan het niet precies plaatsen. Misschien de trauma’s en de verwondingen van het verleden.

Van kinds af aan heb ik altijd dromen gehad waarin iemand voor mij zorgde als ik was flauwgevallen, steeds weer met een andere docent in de hoofdrol. Ik vraag mij af waar dit vandaan komt.

Wat bedoel je met: “Misschien een vreemde zijsprong, maar "het bloed kruipt soms, waar het niet gaan kan", valt mij in?”

Ik werd nooit letterlijk de kast in gestopt, maar voor mijn gevoel deden mijn ouders (vooral mijn vader) dat wel. Emoties tonen was uit den boze en werd zo de kast in gestopt.
Jouw laatste opmerking slaat wellicht op de actie van mijzelf: ik heb onverwacht persoon X een keuze gegeven. Dat was tegen mijn verwachtingen in. Ik weet echter niet waar het naartoe leidt.

Vannacht had ik wel een droom waarin boosheid en woede centraal stond.
Ik sta in de hal van mijn oude middelbare school. Het is open avond. Ik zie persoon X staan. Ik bedenk bij mijzelf dat ik boos ben en dat ik niet met hem wil spreken. Ik loop weg.
Ik sta op de tweede verdieping van het schoolgebouw, in een gang met veel blauwtinten. Ik zie een deur die naar een herentoilet leidt, met daarnaast een kleine deur (zoals Alice in Wonderland, maar een deur waar je doorheen moet kruipen, op je ellebogen). Verder zie ik boven een trap een deur. [Vanaf nu weet ik niet precies wat er gebeurde].
Dan sta ik in een kleine ruimte, het moet het herentoilet voorstellen, met in het midden een trap naar de toiletten, en er zijn drie kleine kinderen aanwezig. Ze zijn verstoppertje aan het spelen en vragen aan mij of ik mee wil doen. Ik zeg 'ja', maar eigenlijk wil ik weg, want ik moet iets anders doen. Tijdens het verstoppertje spelen zoek ik naar een uitweg. Ik probeer de kleine deur, maar ik ben te groot. De grote deur dan? Van binnenuit niet te openen. Ik besef mij dat ik door het herentoilet moet.

Ik denk dat de woede in de droom een manier is om de boosheid op persoon X in het echte leven te verwerken. Dan vraag ik mijzelf af: waarom ben ik zo boos op hem? Ik ben boos op hem, omdat ik de keuze heb moeten maken die hij eigenlijk al veel eerder had moeten maken. Ik heb hem de keuze gegeven om mij te negeren, niet te negeren of te blokkeren, en uiteindelijk heeft hij voor dat laatste gekozen. Maar wel pas na mijn eigen initiatief.
Het cijfer twee staat voor dualiteit, de kleur blauw voor waarheid, wijsheid, de hemel, eeuwigheid, toewijding, rust, loyaliteit en openheid. Drie deuren, dus een trilogie. Deuren staan voor nieuwe mogelijkheden. De kleine deur symboliseert het verlangen om mijn innerlijke te ontdekken (daar ben ik inderdaad mee bezig), de deur bovenaan de trap is een mogelijkheid die alleen te bereiken is als ik mij op een hoger niveau begeef. De deur naar het herentoilet staat symbool voor de behoefte om (mannelijke?) emoties los te laten.
De drie kinderen (trilogie) staan symbool voor mijn eigenschappen. Welke dat zijn, kan ik niet aflezen van de kinderen. Het zullen wel mannelijke eigenschappen zijn, aangezien we in het herentoilet zijn. We spelen verstoppertje - de sterke behoefte aan bescherming en zekerheid - maar ik ben ergens anders naar op zoek. Het is de vraag wat dat zal zijn?
De grote deur is van binnenuit niet te openen, ik voel mij gevangen. De kleine deur (innerlijke ontdekken) is te klein (of ik ben te groot). De weg naar buiten is alleen via de mannelijke eigenschappen te bereiken.

Dat is wel interessant. Het is wel iets wat centraal bij mij staat, het Kind in mij vs de Volwassene.
Het zal wel de verwerking zijn die ik onbewust zoek. Bewust ben ik er veel mee bezig, al heb ik het idee dat ik alles wegstop en niet verwerk, bijvoorbeeld de boosheid op X. M'n onderbewuste heeft dat door, neem ik aan. De vraag is: hoe ga ik dit verwerken?