Oorlog

Hallo iedereen, ik ben daarnet wakker geworden en heb de meest omvangrijke droom van mijn leven gehad, alles was enorm gedetailleerd en heb dus ook niet alles beschreven. Ik kan alles wel tot de straattegels toe beschrijven, ik vond het een enorm enge droom en heb het gevoel dat het een hele belangrijke droom voor me is die iets voor me betekend. Daarom vraag ik of iemand weet wat het kan betekenen.

De droom begint heel rustig dat ik met mijn broers in een straat sta als we een vliegtuig in de lucht zien vliegen. Ik zeg voor de grap: dat is een Duits vliegtuig!
Op dat moment horen we enorm veel herrie en komt er een straaljager heel laag overvliegen. We schrikken en horen een lokale blonde Duitser, van een jaar of 50, die geëmigreerd was naar Nederland in het Duits allemaal preken dat de Duitsers eraan komen.
Vervolgens zien we een groot aantal wagens met militairen het plein op rijden en drie straaljagers vliegen nog geen 10 meter van ons af door de straten heen.
Mijn oudste broer zegt dat we het op een rennen moeten zetten om een schuilplaats te zoeken, dit doen we dan ook. Als we thuis zijn aangekomen pak ik een tas met spullen in om te vluchten. Als ik door het raam naar buiten kijk zie ik jongeren van mijn leeftijd die de keuze hebben om de zich aan te sluiten bij de Duitsers of de dood zien. Een aantal jongeren wordt dus ook voor mijn ogen geëxecuteerd. Dan snap ik dat er geen één van de jongeren in de stad veilig is en we moeten dan ook vluchten. Ik wil eerst naar mijn vriendin toe, dus mijn broers gaan al weg.
Onderweg naar mijn vriendin zie ik allemaal huizen die plat gebombardeerd zijn en ik moet oppassen voor alle militairen die overal rondrijden en plunderen. Onderweg naar mijn vriendin word ik ook nog een keer opgemerkt door een aantal militairen en moet ik gaan rennen voor mijn leven. Als ik bij mijn vriendin aankom leg ik het verhaal aan haar uit, haar ouders zijn niet thuis maar ze wil met me mee om te vluchten. Ik zeg tegen haar dat we naar het noorden moeten gaan vluchten omdat het hier niet meer veilig is. Ik zeg ook dat we beter te voet kunnen gaan, ook om de veiligheid van ons te garanderen.
Ik pak weer een tas in met de nodige proviand en ik pak een bodywarmer en we gaan op weg. We komen eerst nog langs mijn huis en naast mijn huis maken de hoogste militairen gebruik van een lokaal cafeetje om te drinken, lachend vergieten ze de alcohol in grote maten. Ik herken één generaal als de blonde geëmigreerde Duitser die stond te preken. We moeten dus voorzichtig doen om mijn huis binnen te komen. Daar doe ik ook nog wat eten in mijn tas, alles kan helpen dacht ik. Als ik dan door het raam heen kijk zie ik weer die hoge militairen zitten en grappen en achter hen wordt er weer iemand geëxecuteerd. Als ik dit zie wordt ik pisnijdig en besluit iets te gaan doen. Ik pak mijn buks om gewoon een beetje ophef te maken, want ik weet dat ik er toch niet veel schade mee aanricht. Mijn vriendin smeekt me om het niet te doen, maar ik moet het doen voor mijn gevoel. Ik richt op het glas van één van de Duitsers…

Dan is er een black-out en sta ik opeens bij de hoge Duitsers, mijn handen worden vastgehouden achter mijn rug en ik heb de keuze, toegeven dat ik het was die schoot en me bij hen voegen, of de dood zien. Ik geef niet toe en weet me los te wrikken en ren over het plein. De kogels vliegen om mijn oren. Als ik heel eventjes omkijk zie ik mijn vriendin met schrik achter een uitgebrande auto zitten. Ik pak haar arm vast en neem haar mee, we zijn uren aan het rennen als we door een woonwijk heen komen. We horen veel herrie en verschuilen ons in een slootje. Veel jongeren komen langs en zijn agressief en maken alles kapot wat er op hun pad komt. Ik moet toch door met mijn vriendin want ze komen gevaarlijk snel onze kant op.
Ik snap inmiddels dat ze uit een dorp in de buurt komen en dat ze zich bij de Duitsers gaan voegen. We proberen er langs te komen maar ze zijn overal. Op een gegeven moment zijn we omsingeld en denk ik dat dit het einde van mijn leven betekend. Ik ben bang dat deze jongeren, om zich te bewijzen tegenover de Duitsers, ons gaan executeren. Maar één van de jongens pakt mijn hand en trekt me omhoog en zegt dat we naar Best (een dorp in het noorden) moeten gaan omdat het daar veiliger is, vanuit daar kunnen we verder vluchten. Ze laten ons met rust en ik ga verder met mijn vriendin.