X

Je haakt naar waardering en liefde, maar zoekt dat op de verkeerde plaats en bij de verkeerde persoon.
Het is altijd moeilijk projecties los te laten. (zoals idolatrie en de redder)
Maar door het terugnemen van projecties win je zelf aan kracht.
Het is natuurlijk een gevoel van verlies, maar het is winst, alleen ervaar je dat nog niet zo.
Ik denk dat hij te rationeel is om er liefde bij te vinden.
Het gaat ook niet om hem maar om jouw voorstellingen van hem.
In therapieën heet dat de overdracht. Het is heel gebruikelijk dat er liefde gevoelens ontstaan bij een redder.
Dat moet hij ook weten, maar hij mag daar geen gebruik van maken, dat zou niet professioneel zijn.
Het is altijd de kunst om voorzichtig die projecties op te lossen.
De cliënt kan daar soms heftig op reageren als een in de liefde gefrustreerde relatie.
Maar als daar een oprechte en open houding tegenover staat oogst die ook waardering.
Een therapeut verkeert altijd in een machtspositie. Dat kan ook gelden voor leraren.
De leraar beantwoord aan het heldenarchetype van de animus. Daar kunnen sterke haat/liefde gevoelens door ontstaan.
Zeer ambivalent ook. Daarom verkeer je ook in verwarring.

Het is heel moeilijk om idolatrie los te laten. Het is net alsof je fan bent van iemand en degene niet wilt of kunt loslaten.
Op een één of ander manier heb je toch een leegte die je opvult met de idolatrie van die persoon.
Je zou je kunnen afvragen wat je zo mooi vindt van X. Zo kun je bewust strepen zetten door deze spiegelingen en makkelijker loslaten.

In zweversclubjes hebben ze het over zielsverwanten. Maar dat is niets meer of minder dan leegtes opvullen.
Het lijkt in je psyche dat je verbonden bent aan de andere partij. In hun theorie zijn de vage man en vrouw aan elkaar verbonden.
Maar eigenlijk is het je mannelijke kant die een leegte is en vult met die zogenaamde zielsverwant.
Soms kan de brein onverklaarbaar zijn, maar als je bewust bent van je ego, dan komen alle puzzelstukjes vanzelf op z'n plek.
Ik zou 'm er niet mee confronteren. Je zou in een gênante positie kunnen raken. Dan zou je je voor je kop kunnen slaan.
Probeer daarom los te laten door die idolatrie op een rijtje te zetten.



1 keer bewerkt. De laatste keer was 7 jaar geleden door Esme.

Je moet inderdaad de ouder worden van je beschadigde kind.
Jij alleen kunt dat een onderdak bieden.
Projecties kun je slechts doorbreken door spiegelingen met iemand die daar verstand van heeft.
Je bent namelijk blind voor projecties. Ieder heeft een blinde vlek, daarom is een onafhankelijke derde noodzakelijk.
Waarmee ik bedoel iemand die neutraal is en het mechanisme herkent. Kan ook een vriend, kennis of iemand met inzicht zijn.
Ook die zal zijn blinde vlekken hebben. Het is dan ook een gevaar dat de ander zichzelf in het probleem betrekt.
Daarom vermoed ik dat X zelf met problemen loopt die hij in jou projecteert.

Iemand die opgeleid is in de psychotherapie moet in staat zijn onderscheid te blijven maken en niet in de bekende valkuilen te geraken.
Daarom moet een therapie worden afgebroken en overgedragen als die objectiviteit in gevaar komt door teveel betrokkenheid of affectie van de kant van de hulpverlener. Ofwel moet die helper zelf een coach zoeken.

Het mag dus niet ingevuld worden met knuffelpartijen en andere "zoetigheden".
Het is altijd een elementaire fout als een "helper" de ander aan zich bindt.
Dat kan gebeuren door de overdracht. Maar een helper is geen helper als hij de overdracht niet terug spiegelt.
Dat kan vaak pas als de ander zover is.
Want vooral iemand die met depressies en suïcidale plannen rondloopt kun je niet zomaar loslaten.
Een helper kan een soort hulpouder zijn. Maar beter is iemand die toch de nodige reserves in acht neemt en dat heeft X niet gedaan.

Projecties zijn in feite delen van jezelf. Dus idolatrie is de held in jezelf wegcijferen.
Projecties zijn de magische lijntjes en touwen die je met de ander verbinden.
Natuurlijk zocht jij als wanhopig kind een hand en een houvast.
Die wanhoop leeft ergens, want het is een gapend gat uit je jeugd.

Ook een scheiding verscheurt kinderen die een ambivalente houding ontwikkelen. De grond onder hun bestaan scheurt letterlijk open.
Het kind is van nature loyaal aan de ouders. Dat verklaart ook waarom jij suïcidaal werd en je schuldig voelde.
Kinderen betrekken immers alles op zichzelf. Als het niet goed gaat in dat huwelijk, menen ze, omdat ze geen enkel inzicht of macht bezitten, dat het hun schuld is. Maar kinderen keren zaken om. Dat is dus omkering van oorzaak en gevolg. De machtsfrustraties die voortkomen uit een gespannen sfeer thuis proberen ze op zich te nemen als zondebok en vaak genoeg worden ze in die gestreste sfeer tot zondebok gemaakt.
Dus ouders belasten hun kinderen met volwassen problemen die ze zelf niet konden oplossen. Dat heet de ware erfzonde.

Veel mensen zijn überhaupt niet in staat te communiceren.
Het grote verschil is dat jij dat uitstekend kunt ook al kamp je nog met problemen.
Je kruipt echter niet onder het bed en ontwijkt ook geen confrontaties of verantwoordelijkheden.
Dat is een enorm pluspunt én je studeert. Ik kan je garanderen dat alles waar je nu doorheen moet worstelen, als de bramen en rozenstruiken vol dorens naar Doornroosje, dat deze ervaringen een springplank vormen voor je bevrijding en inzicht.
Daarbij zul je die beschadigde jeugd moeten gebruiken als voedingsbodem, er is geen andere.
Maar de Sh*t is altijd vruchtbaar.

Je staat vaak te kijken wat een enorme angst en stress een stel dat op scheiding afkoerst bij kinderen veroorzaakt.
Suïcidale gedachten zijn niet vreemd, want het kind wil gewoon vluchten uit die sfeer en weet vaak geen andere uitweg.

Toch moet een helper je leren andere opties te zien of ontwikkelen. Juist die blinde vlek en de projecties beletten je je volle potentieel te zien of ontdekken. Een helper kan het dus niet voor je oplossen, dat moet je zelf doen, maar als je meer mogelijkheden ziet kun je het uiteindelijk wel beter aan. Het is vaak een soort tunnelblik waardoor je niet om je heen kunt kijken.
Als de hulpverlener de projecties niet helpt oplossen blijf je eraan hangen of klampt je aan een volgende redder vast.

Jung schreef eens dat men als men eenmaal volwassen is, dat oude onweer nog woed, maar het onderscheid bestaat eruit, dat men nu geen kind meer is en de problemen met een gerijpt bewustzijn kan benaderen. Dat is een groot pluspunt en verandert de hele situatie.
Alleen bestaat er altijd het gevaar van regressie, dus de terugval in de afhankelijke kindhouding.
Je moet juist worden bevestigd in je kracht en volwassenheid.
Denk dat je daar ergens ook haakt aan het voorbeeld van X als kracht, of ouder-, totem-, of helden-model.



2 keer bewerkt. De laatste keer was 7 jaar geleden door Sheherazade.

Het beschadigde kind zal altijd bovenkomen in triggersituaties.
Je leeft op meerdere niveaus tegelijk.
Maar dat gemis kun je nooit meer inhalen.
Dus steek geen hoop of energie in zulke plannen want dat werkt niet.
Het zouden oude oplossingen in nieuwe situaties zijn.
Of het Bijbelse: "men doet geen nieuwe wijn in oude zakken". (die zullen scheuren door de zuren)

Je komt er wel. Je ouders fixeerden je in het kind zijn.
Maar je bezit teveel karakter om in infantilisme te blijven hangen.

Alice Miller heeft het over de autoritaire zwarte opvoeding.
Je ouders zijn waarschijnlijk in zo'n sfeertje opgegroeid.
Dus weerbaarheid en communicatie blijven dan steken omdat men geen stemrecht heeft.
Ook het onderwijs was vroeger zeer autoritair.
In de maatschappij kom je dat model nog veel tegen.
Bazen stellen zich op als ouderfiguur en reduceren hun personeel tot kinderen.
Eigen initiatief wordt niet gewaardeerd enz.
Psychologisch rollenspel, de baas gaat staan nadat de werknemer is gaan zitten.
Opstaan is dus je nek uitsteken.

In sommige culturen werd men letterlijk een kopje kleiner gemaakt als men het lef had boven de hoofdman uit te steken of de koning.
Het buigen is nog altijd het ontblote hoofd en hals aanbieden om te worden afgehakt als men een fout heeft gemaakt.



1 keer bewerkt. De laatste keer was 7 jaar geleden door Sheherazade.

Nou zowel op volwassen als kindniveau.
Maar er zijn gevoelsmatig of bewust/onbewust meerdere etages.
Zo kun je in je verstand zitten en tegelijk kinderlijke gevoelens hebben die je een gelijkwaardige houding moeilijk maken.
Waarmee ik een volwassene/volwassene houding bedoel.
Iemand kan je verwaarloosde kind aanspreken en daarmee verlies je al een been om op te staan.

Hij zal toch op moeten passen met zulke affaires.
Het is niet professioneel om intieme betrekkingen te onderhouden met leerlingen.
Ook al ging je niet naar bed, de verdenkingen bestonden in de omgeving en als hij open zou zijn zou hij zijn positie kunnen verliezen.
Het blijft zijn verantwoording als meerdere.

Het is niet ondenkbaar, dat jij niet de enige was die hij "hielp".
Verder kan hij een relatie hebben, af verlangens waarover hij niet sprak. (Eros is altijd aanwezig)
Het moet toch moeilijk zijn om zo nabij te komen, iets voor elkaar te voelen, maar er niet echt aan toe te kunnen/willen geven.
Dat wekt spanning en verwachting op en die is niet uitgesproken.

Het oplossen van een overdracht kan ontstaan als je voldoende zelfverzekerdheid hebt ontwikkelt en hem los durft laten.
Zover ben je nu gekomen. Laat de reddingsboei los en sla je vleugels uit, want dat moet toch het doel zijn.
Je kunt onmogelijk een zelfstandige keus maken als je nog gefixeerd bent in afhankelijkheid aan hem.
Dus pas als je op eigen benen staat, bezit je ook de mogelijkheid er meer objectief naar te kijken.
Daartoe moet je je projecties grotendeels hebben doorgewerkt.
Daarmee los je draadjes op (die je Freudiaans gezien niet wilt oplossen).

Verstand en gevoel hebben hun eigen wetmatigheden.
Je verkeert in een neurotisch dilemma.
Ik wil hem wel en ik wil hem niet, knoopjes tellen. Haha.
Je bent verslaafd en liefde is een verslaving. (Graving) Driehoek van Karpman.
Ken je het boekje "Verslaafd aan de liefde", van Stanton Peele?

X is een poos naar de achtergrond geschoven in verband met de transformatie die ik doormaak, maar vandaag heb ik alleen maar flashbacks over hem. Wellicht ligt het aan de periode van het jaar: alleen de geur buiten al (de het-is-bijna-zomer-geur) triggert mij.

Vanochtend sukkelde ik ook een beetje in en plotseling fantaseerde ik dat op het stationsplein flauwviel, omdat mijn lichaam aanvoelde dat X in de buurt was. En dat X vervolgens bezorgd over mij heen buigt en met mij mee naar huis fietst, just to be sure. En dat ik hem dan zoen in de lift als bedankje en hem verward achterliet.

Heel erg vreemd dat dit zomaar naar boven borrelde. Waar heeft het mee te maken? Dat ik het nog niet verwerkt heb? Of heeft het een andere reden?

[quote] De projectie staat daarom ook de transformatie in de weg. [/quote] Hmm, dus die blokkering bestaat eigenlijk uit X en de herinneringen uit de kindertijd. Blijkbaar lukt het mij niet om de projectie terug te nemen.

Vannacht heb ik toevallig (!) gedroomd over X, wederom dat we een gesprek met elkaar hadden. Dit is al de derde keer. Ik kan mij alleen nog flarden herinneren.
We fietsten met een groep mensen mee en X had een kinderzitje aan de voorkant van zijn fiets, met daarin een grote blok vierkant. Op een gegeven moment raakten we de groep kwijt en fietsten we dus met z'n tweeën. Echter iets later raakte ik X ook kwijt. Ik fietste maar wat in het rond, tot X terug kwam fietsen. "Ik was je al kwijt," zei hij. We fietsten naar een rustige plek toe, volgens mij was het een terrasje met ronde tafels. Vervolgens hadden we een gesprek met elkaar.

Ik heb geen idee waarom er een kubus zit in een kinderzitje. En waarom hij een kinderzitje op zijn fiets heeft. Misschien ben ik bang om vervangen te worden? X geeft ook het vak wiskunde, wellicht vandaar de link met de kubus.
Wat vervelend is is dat ik nooit de inhoud van het gesprek mij kan herinneren, ik weet dat we alleen goed om de tafel gaan zitten met z'n tweeën en alles erop gooien wat ons dwarszit.

Ik denk dat ik die houding aanneem, bij hem voel ik mij veilig en het voelt vertrouwd. Eigenlijk hoe een kind zich moet voelen bij de ouders... Ik ben wel benieuwd wat datgene is wat in ontwikkeling is.

Vlindertjes in de buik?