Het speelde zich af in een soort riool achtig gangenstelsel, het was iniedergeval ondergronds. Het was niet echt dat ik iemand was het was meer alsof ik tv keek, ik keek gewoon toe. Eerst waren ze in een kamer en er werd geloof ik iemand afgemaakt dit gedeelte was vaag ik kan me daarna alleen nog een deel herinneren waar een meisje in de gang stond tegenover een jongen. (Een ander meisje maakte iemand af in die kamer) Ze had donkerbruin krullend haar en liet een vloeistof in het water vallen. Het was een soort gif en als je lichaam daarme in aanraking komt sterf je een langzame pijnlijke dood. Die gemene glimlach op haar gezicht zal ik niet snel vergeten en haar ogen waren ook kil. De jongen was volgensmij nog best onschuldig. Het meisje rende weg en kwam op 'het plein' dat is de naam die ik de plek heb gegeven. Het is een grote plek met allemaal gangen het leek een soort plein, maar volgensmij zat er op de grond een klein laagje water. Maar er was opeens een groep, met volgensmij dat meisje erbij, die een uitgang hadden gevonden. De uitgang is een grote deur, zo'n hoge zware kasteeldeur, een stene trappetje leide ernaartoe en volgensmij probeerde ze er via die uitgang naar buiten te gaan, maar ik denk dat dat hun dood werd. Maar daarna was er een, ik denk indisch, meisje. Zij was wel onschuldig. Vanaf 'het plein' als je met je rug naar die uitgang staat, nam ze de eerste gang aan haar rechter hand. Ergens wist ik dat ze de juiste keuze had gemaakt, maar dat ze moest opschieten. Ze liep door het laagje water in die lange gang. Bijna aan het einde waren er twee jongen(mannen), het leek wel alsof ze aan het videogamen waren. Ze rende met een jongen (wie blijkbaar de hele tijd bij haar is geweest) langs hun en vond de uitgang. Ze kreeg spijt en rende terug naar die twee gamende jongens en zei: "Ik zou niet kunnen leven als er iets met jullie zou gebeuren." Ookal zei ze 'jullie' ik wist dat ze van die ene jongen hield. De liefde was zo sterk. Ze gingen mee en ze waren eruit. Buiten stonden familie en vrienden van iedereen die binnen waren of nu dood waren. Opeens was ik dat indische meisje en knuffelde die jongen waar ze van hield. Ik zei dat ik naar mijn ouders moest. (Het leken wel chinees/indische mensen) Opeens was die jongen een stuk ouder geworden en ik zei dat het niet zou werken enzo. Toen keek ik naar de jongen waar hij eerst mee was het leek wel Josh Hutcherson, maar dan iets jonger.
Ik dacht dat mijn droom over was, maar nu kreeg ik te zien hoe ze in dat gangenstelsel terecht waren gekomen. Het was een soort plaza en in het midden was zand. Een jongen waarvan ik hield liep naar het midden ik gilde nog dat hij het niet moest doen, maar het was al te laat. Ik rende naar hem toe en klampte me aan hem vast en zei iets over dat ik hem niet in de steek zou laten dat we er dan samen doorheen zouden gaan. Langzaam zakte we door het zand. Het gevoel van het stevige zand klopt ook wat je echt voelt met drijfzand.
