Dit forum liep van 2008-2020, is nu gesloten en te bekijken als archief. Berichten plaats je in het nieuwe droomforum
Deze droom valt in de categorie "minder prettige dingen" en deed mij sterk denken aan de eerdere droom met de poes (die zeer agressief werd en een hond aanviel, http://www.droominfo.nl/phorum/5/30835).
Ik sta op het marktplein, met in het midden het oude stadhuis [gotisch gebouw]. Het is donker, koud en het waait ontzettend hard. [Ik ben er niet zeker van of het sneeuwt of niet.] Het stadhuis is vanbinnen verlicht, geel licht. Ik sta buiten en ik ben ergens naar op zoek, maar wat dat is, dat is mij niet duidelijk.
Dan zie ik de poes zitten, verkleumd in een hoekje voor een winkel, uit de wind. Ze is ernstig verzwakt en ik besef mij dat de poes al twee dagen geen eten heeft gekregen. Ik loop er naartoe. Mijn moeder reikt mij een bakje aan met een homp vlees, en loopt daarna weer naar binnen, in het stadhuis, om te douchen. Ik houd de poes het bakje met vlees voor, maar ze jammert, wat door merg en been gaat. Ik zie het leven steeds meer uit haar ogen vloeien. Ik huil, zeg dat ze niet dood mag gaan en iets moet eten, maar ze verzwakt steeds meer. Ze blaast haar laatste adem uit en ik schreeuw het uit van verdriet.
De kat is mijn verwaarloosde gevoel en ik heb het al een tijd geen aandacht gegeven (geen eten). Vandaar dat de poes doodgaat? Een positieve droom dan?
|
Beheerder |
Inderdaad een goede uitleg.
De poes wil niet alleen eten, ze wil liefde en warmte, een plekje thuis.
Het is een primitief beeld van de anima. zwerfkatje.
Eigenlijk schreeuwt je ziel om aandacht.
Die scheefgroei ontstaat onder andere omdat je al je energie op je studie richt.
Dan ontstaan verwaarloosde kanten.
Jung had helemaal gelijk dat het systeem erop gericht is de van nature meest dominante functie te ontwikkelen.
Daarmee kom je weliswaar een eind, maar de rest blijft liggen en daardoor ontstaat een onevenwichtige situatie.
Later in het leven zal die achterstand moeten worden ingehaald, anders zul je erover struikelen en niet verder komen.
Als iets doodgaat dan betekent dat een eigenschap ten einde is gekomen, toch? Dus ik dacht dat die eigenschap “mijzelf verwaarlozen” naar de achtergrond is verschoven en er al meer de nadruk ligt op dat ik beter voor mijzelf zorg.
Of is het juist zo dat deze poes doodgaat omdat ik mijzelf verwaarloos?
|
Beheerder |
Jij bent tegelijk die poes.
Iets in jou is verwaarloosd.
Als je goed voor jezelf zorgt heeft die poes geen klagen.
Een poes weet zich best te redden, dus het is geen permanente dramaqueen.
Maar ze kunnen behoorlijk mauwen als ze verwaarloosd raken.
De poes heeft een connectie met de intuïtie.
Katjes zijn knuffeltjes en dat wijst op gevoelens.
Had je echt gevoel zou je het diertje hebben verzorgd.
Wat iets meer inhoudt dan een hapje toestoppen.
Dan is het natuurlijk de vraag: wat is er zo verwaarloosd in mij? Ik heb juist het idee dat ik de laatste tijd beter voor mijzelf zorg...
|
Beheerder |
Het gaat om liefde.
Hoe zou jij je voelen als jij dat katje was?
Damn, de liefde. De liefde van mijzelf voor mijzelf? Ik heb juist het idee dat ik mijzelf beter kan accepteren.
Wel toevallig. Mijn moeder vraagt altijd (maar dan gewoon altijd), als ik iets vertel, "wat zei die" en "wat vond die ervan" en vandaag was ik er helemaal klaar mee en verzuchtte ik dat ik het vervelend vind dat zij altijd zoveel waarde hecht aan de mening van anderen. Het maakt mij niet uit wat de ander denkt...! Maar ze vraagt nooit hoe ik mij er bij voel o.i.d. En toen liep ze weer boos weg?!
|
Beheerder |
Misschien is je moeder een extravert?
Die meten alles af aan anderen of de mode en hun omgeving en dat heet dan (zogenaamd) "objectief".
en of het wel in de het dat moment bestaande tijdsbeeld past.
Een extravert doet meestal neerbuigend over een introverte instelling die "subjectief" en dus inferieur zou zijn. (naar hun ideeën)
Dat hun extraverte opvatting net zo subjectief is beseffen ze niet want het westerse wereldbeeld is hoofdzakelijk extravert.
Dat is dus de "juiste" instelling. Maar ze vergeten dat er een even belangrijke binnenwereld bestaat.
De uiterlijkheden zijn immers vergankelijk en soms net zo vluchtig als de door hen verguisde innerlijke perikelen.
Maar waar zouden we zijn als er geen dichters, componisten, schrijvers, kunstenaars, mystici, gevoelsmensen enz. waren?
Het een zou het ander in evenwicht moeten houden. Minstens gelijkwaardig al kun je dat met geen mogelijkheid afwegen of zelfs maar vergelijken.
Een introvert kan een goede relatie hebben met een extravert, maar begrijpen zullen ze elkaar nooit.
Vaak ook niet aanvullen.
1 keer bewerkt. De laatste keer was 7 jaar geleden door Sheherazade.