Overleden oma

[quote]Eerst droomde ik dat ik samen met een vader en een klein meisje was.
We fietsten over een lange weg met donkere grijze wolken boven ons.
We fietsten langs een breed kanaal..
We kwamen uit bij een supermarktje.
De vader van het meisje wilde niet naar binnen en klom tegen een muurtje op waar achter al het afgedankte eten lag.
Het leek wel een zwerver! Hij had echter gewoon genoeg geld te besteden.
Een gierige man... Het meisje had een roze fiets en een strikje in haar haren. Ook had ze een roze fietshelm op.
Van hem moest ik ook maar over dat muurtje klimmen om wat te kunnen graaien.
Ik klom omhoog maar er lag niks meer, ik deed het met tegenzin en voelde me er slecht bij...
Ik liet me weer opdringen door de man...[/quote]

Het is ongerijmd want het meisje heeft een mooie roze fiets strik en helm.
Dus ziet ze er waarschijnlijk vrolijk en opgewekt uit.
Toch zijn de wolken donker, of zo zie jij het. (somberheid. Weer, depressieve en anticiperende, angstige gedachten)
Voedt hij zichzelf niet? Of jou niet? Of het meisje niet?
Toch zijn alle personen delen van jouzelf.
Het gaat hier om verwaarloosde delen.
Het meisje lijkt mij een zielesymbool.
Ze is het enige lichtpuntje in die apocalyptische sfeer.
Als Persephone in de Hades.

[quote]Vervolgens was ik in een bejaardenhuis waar in het middelpunt een glazen lift was.
Ik ging erin met nog wat mensen.
De lift sloeg op hol en ging omhoog, omlaag en opzij...
Er kwam geen einde aan... Het leek wel een achtbaan...
Er was ook een verpleegster die ik zag lopen in een gang met een man op een bed.
De oude man was aan het dood gaan je zag als het ware zijn ziel 'weg zweven'...
Hij was wel gezond maar was gewoon erg oud.
Ze wilde de man naar beneden brengen maar de lift werkte niet...
Er zaten enkel vrouwen in de lift, ik was de enige man.
De vrouwen waren stress kippen en spraken ook nog eens Italiaans waardoor ik niet goed met ze kon communiceren.
Er zaten ook jonge meiden tussen van mijn leeftijd met zwart lang haar... Anima...[/quote]

De achtbaan is deels het labyrint van het onbewuste en de roetsjbaan van het leven.
Er zitten geen remmen op (jou).
Die baan spoort natuurlijk voor geen meter met een bezadigd bejaardentehuis.
De glazen lift kan een geestelijk beeld zijn maar hier is het meer een katapult, ook zonder remmen.
Een soort raketlancering. De stresskippen zijn al net zo ongeremd en hysterisch als de roetsjbaan.
(denk ook aan een baarmoederkanaal)

[quote]Vervolgens stopte de lift uiteindelijk en rende we er snel uit...
Het voelde alsof het uren had geduurd.
Toen kwam ik in een groot huis aan wat in de droom heel normaal aanvoelde, het was mijn huis in de droom.
IK keek eens goed rond en zag een trap die naar beneden ging.
Er bleek een kelder te zitten! Met een badkamer, keuken en een schuurtje...
Er was ook een ruimte achter waar grote glazen ramen waren.
Je keek op een grote groene weide uit met bomen er langs.
Er was ook 1 groot gebouw midden in het groene veld.
Het leek op een mooi soort kapelletje..
Het was oranje of bruin met een wit christelijk kruisje boven op.[/quote]
Het glazen huis is een geestelijk gebouw (ook Zelfsymbool)


[quote]Toen ik weer boven was zag ik mijn oma staan (die is inmiddels net 1 jaar over gegaan).
Ze stond op een afstandje en ik rende heel erg snel naar haar toe en gaf haar een dikke knuffel.
Het voelde echt als mijn oma! De knuffel die ze aan mij gaf was zo herkenbaar.
Het maakte me ook heel erg blij...
Ze lachte heel erg vrolijk en leek geen pijn meer te hebben en last te hebben van haar klachten die ze altijd had.
Ze kon weer lopen en zag er gezond uit....
Mijn oma was altijd erg gelovig en heeft daardoor veel troost gehad en was nooit bang voor de dood.
Later liep ik met mijn oma over het veldje en later op een straat...
Bij de straat nam ze afscheid van mij en liep ze terug in het groene veld met het kapelletje...
Het was een intens mooie droom.... (dat deel)..
Het gaf mij troost en het was alsof ze even wilde doorgeven dat alles goed met haar ging!
Mijn oma en ik hadden echt een speciale band en voelde elkaar altijd goed aan...
Misschien toch verbinding? Hoe zit dat volgens jullie, het leven na de dood?
Ik meen me te herinneren dat een van jullie een keer wat zei over kanalen?.
De doden zijn onder ons alleen zien wij het niet...
Het maakt me niet uit, het gaf me iig een goed gevoel toen ik wakker werd...[/quote]

Mooi fragment, je oma is nog steeds een referentiepunt en gids.
Ja natuurlijk is er een leven na de dood.
Die werelden doorkruisen elkaar zonder dat we het merken.
Het fijnstoffelijke kan ongemerkt alles doordringen.
Daarom geloven we ook dat spoken door muren kunnen gaan.
*Aangezien ik dat al talloze keren zelf heb ondervonden, is mij dat niet vreemd.
Aangezien alles per definitie psychisch is weten we ook niet wat werkelijk is en soms lijkt alles een illusie.
Misschien dat we ooit ontwaken uit een droom.

Kort voor zijn dood zag Jung in een droom een Yogi in meditatie.
Hij wist met een onomstotelijke zekerheid dat hij zijn droom was en als de Yogi zijn ogen zou openen zijn leven zou eindigen.