bergpad

Ik zie de rug van ’n bruin paard. Het paard loopt op ’n smal pad met losse teugel en hoofd rustig naar beneden. Rechts is ’n enorme afgrond en links een hoge berg.
We moeten ’n bocht om en ik vraag mezelf even af of dit wel goed gaat. Dan hoor ik m’n ex (waarmee goed contact) zeggen: maak je niet ongerust, het komt goed.
Kennelijk zit hij ook op het paard, achter me? Daar had ik geen idee van. Het komt ook goed want we gaan de bocht door en ik zie dan ’n groot plateau verschijnen waarop ’n aantal mensen lopen.



1 keer bewerkt. De laatste keer was 7 jaar geleden door Aurooraa.

Aan de ene kant een onbeklimbare berg als hindernis en aan de andere kant de afgrond als depressie en doosdrift.
Typische patstelling.
Maar het eindigt kennelijk toch goed als je de hoge pas of overgangsfase bent gepasseerd.
Duizend angsten?
Het paard is drager van het ego en inderdaad ook het lichaam.
Misschien wel een sprekend paard?
In sprookjes weet het paard instinctmatig vaak de juiste weg.

Sheherazade, jij ook bedankt. Dat laatste vind ik mooi! Mijn leven als 'n sprookje zien is 'n goed idee vind ik zelf.
Tenslotte zag het plateau er uit als 'n mooie rustplaats na het spannende pad.