Dit forum liep van 2008-2020, is nu gesloten en te bekijken als archief. Berichten plaats je in het nieuwe droomforum
Ik droomde dat ik samen met mijn man en kind over een dijk loop. Links liggen de uiterwaarden en verderop een brede rivier, rechts van ons een stad met hoge gebouwen. Het is koud en de lucht is grijs, maar het is windstil. Ineens zie ik dat het water links van me dichterbij komt. Ik zeg tegen mijn man dat het water snel stijgt en te dichtbij komt. Ik zeg dat we snel moeten handelen. Ik zie aan de rechterkant van de weg een voormalige V&D, nu een leeg en hoog gebouw. Ik wil naar binnen, naar de hoogste verdieping, zodat we veilig zullen zijn voor het water, maar de ingang wordt bewaakt door twee mannen in uniform. Ik zie dat er een brandtrap aan de buitenkant van het gebouw is. Telkens een ladder naar 1 verdieping hoger en dan een klein metalen plateautje en dan weer een ladder naar boven en dat wel 20 verdiepingen hoog. Ik zeg tegen mijn man: "Kom, we moeten naar boven klimmen voordat het probleem te groot wordt."
Ik klim de ladders op en kijk steeds achterom. Ik zie hoe mijn man onze zoon met moeite omhoog helpt op de ladders (mijn zoon is gehandicapt). Halverwege het gebouw zeg ik: "Zo is het hoog genoeg. Het wordt te zwaar voor je om hem (onze zoon) nog verder omhoog te tillen." We gaan zitten op een metalen plateautje. We kruipen tegen elkaar aan om warm te blijven. Met onze rug tegen het gebouw aan kijken we naar het water. Het water ziet er kalm uit, bewegingsloos, glad als een spiegel en heel donker. Het water heeft de hele dijk en de weg waar we gelopen hadden, al onder water gezet. Ondertussen zijn alle andere plateaus op de brandtrap ook bezet met vluchtende mensen en ik ben blij dat ik op tijd het probleem gesignaleerd heb, nu hebben we in ieder geval een plekje. We zitten uren en uren op het plateau en kijken uit over het water, in de hoop dat er hulpdiensten komen. We zijn kalm, net als het water, maar het is nog steeds heel koud. Het gaat schemeren. Iedereen wacht.
|
Beheerder |
Dit is een typische droom waarbij het onbewuste het bewustzijn overspoelt.
De dijken breken door en de vaste grond onder de voeten is een moeras geworden.
De zorg voor het kind kan te zwaar worden, bovendien ben je dan bang voor de toekomst (als je er niet meer bent)
Eenzaam en verlaten op een neurotisch eilandje overzie je de ravage.
Gelukkig is het water nog rustig, maar wel duister.
De zee is in opstand gekomen tegen de dijken van het ego.
Moeder natuur is boos.
In de Mythen kan het ook Poseidon zijn of Neptunus.
De plateaus zijn wellicht zorgopties?
Maar het zijn ook bewustzijnslagen.
(Lijkt 1953 wel)
De dijk is de grens van water (symbool emotie/onbewuste) en land (symbool aarde). De rivier die stroomt, maar overspoelt. De man is een vrees ergens voor, net als het water dat stijgt. Het lijkt het bekende emmertje dat overstroomt. Het verleden (V&D) kleeft nog aan je. De hoogste verdieping is stijgen naar een hoger level. Maar je gaat te ver en je verliest bewegingsvrijheid (plateau).
Je zoon bescherm je met al je vermogen. Het water laat zich niet kennen. Het gaat waar die gaan kan. Je staat met de rug tegen de muur. Er is niet echt een overzicht hoe de ladders lopen. Ja, naar boven. Net als je hulptroepen waar je op zit te wachten. Het kunnen instanties zijn die een onoverzichtelijk plaatje vormen.
Dankjewel voor jullie reacties. Sheherazade, je hebt gelijk wat betreft de angst voor de toekomst. Ik denk er veel te vaak aan, wat nu als wij er niet meer zijn? Hoe moet het dan met hem? Het beeld van eenzaam op een neurotisch eiland zitten is treffend... En Esmee, ik had de link met wachten op de zorginstanties nog niet gelegd, maar ook dat is heel treffend.
En dat verleden wat aan me kleeft, dat kwam ook terug in de droom van het veel te grote huis. Ik weet niet hoe ik daar vanaf kom, maar het lijkt in de weg te staan van wat er nu moet gebeuren.
|
Beheerder |
Misschien is het hoge gebouw een slot/ kasteel van Kafka?
Dat is een ontoegankelijke vesting met ambtenaren, waar je vergeefs aanklopt en eindeloos moet wachten en ze het allemaal te druk hebben met zichzelf en hun regeltjes en (metalen) "constructies", of hun belangrijkheid als bureaucraten en ellebogenwerkers.
Het water rijst bijna tot aan je lippen, maar hulp komt er niet.
Het uitbenen gaat voort, ieder moet maar zien te overleven op eigen kracht.
Citaat: Ik weet niet hoe ik daar vanaf kom, maar het lijkt in de weg te staan van wat er nu moet gebeuren.
Opnieuw jezelf leren kennen. Overwegen welke normen en waarden nog actueel voor je zijn. En de aspecten vinden die jij op dit moment belangrijk vind. Het opnieuw leren om in het hier en het nu leven en leren loslaten. Kleine doeltjes hebben. Het kost tijd en geduld.