Dit forum liep van 2008-2020, is nu gesloten en te bekijken als archief. Berichten plaats je in het nieuwe droomforum
Het was een mooie dag in de herfst. Ik liep over straat, onderweg naar iets dat ik vergat. Ik kwam langs een prachtig gebouw gelopen, het zag eruit als een victoriaans jachthuis. De kozijnen waren donkerblauw. Het huis lag tussen hoge eikenbomen en er lang een keurig onderhouden gazon omheen, bedekt met golven van oranjerode bladeren. Ik zag op de ramen geschilderd 'Rusthuis' staan. Ik dacht aan het rusthuis waar een vriendin me onlangs over vertelde, dat ze daar een tijdje was geweest toen het slecht met haar ging. Ik herinnerde me hoe benieuwd ik naar dat rusthuis was toen ze erover vertelde. Ik ging naar binnen.
De vloeren waren van geolied hout en de plafonds waren hoog. Ik ging door een hal naar een grote zaal. In de zaal stonden ronde tafels en met donkerblauw gestreept beklede stoelen, overal zaten mensen. Ik liep naar een tafel en ging zitten. Er zaten een paar jonge vrouwen aan tafel met hun moeders en een andere vrouw van middelbare leeftijd. Die laatste vrouw hoorde bij het instituut. Een van de jonge vrouwen wees naar me en zei: "Jij daar! Jij bent hier voor het eerst. Dan is de kans groot dat jij mag blijven. Nieuwe mensen laten ze meestal wel blijven." Een andere jonge vrouw en haar moeder knikten bevestigend. "Jij hebt zeker ook iets met kunst gedaan he? Kunstacademie? Het zijn vaak van dat soort jonge vrouwen die hier belanden." Ik probeerde me los te maken van het gesprek en reageerde niet. Ik keek de zaal rond en hoopte dat de bekendmaking van wie er mochten blijven, snel zou beginnen. Of dat iemand een intake met me zou doen of iets dergelijks, wat dan ook de procedure zou zijn. "Ben je boos?" vroeg weer een andere jonge vrouw. "De meeste van ons zijn boos. En blijven boos, ook al zijn we hier een tijdje geweest. Jij bent hier voor het eerst he?" Ik dacht aan mijn man en mijn zoon en of zij het wel zouden redden als ik een tijdje in een rusthuis zou zitten. Ik vroeg me af of mijn man misschien boos zou worden omdat ik mezelf zomaar zou laten opnemen. De jonge vrouwen bleven vragen stellen. Ik werd ook écht boos. Ik voelde mezelf jonger en kwader worden. Ik zei niks, keek als een opgejaagd beest voor me uit. Ze bleven maar praten en praten en ik kreeg het gevoel dat ik ze wilde aanvallen. Maar ik hield me in en wachtte totdat ik opgehaald zou worden door iemand van de toelatingscommissie en ik hoopte dat ik zou mogen blijven en dat ik heel veel aandacht zou krijgen.
Ik werd niet opgehaald en mijn gedachten dwaalden het raam uit en de straat door, dwars door het herfstlandschap, totdat ze een kasteel tegenkwamen. Op de kasteelmuur zaten drie vrouwen, naakt. Ze klaagden en lachten en klaagden en lachten. Eentje ging in een nis zitten en trok een krakende traliedeur voor de nis, zodat ze zichzelf opsloot. De andere twee vrouwen huilden en toen kwam de vrouw weer uit haar nis. Het was een raar toneelstukje. Ineens had ik door dat ik naar een televisiescherm keek.
Ik was in mijn ouderlijk huis en zat aan de keukentafel. Op de achtergrond zag ik op het televisiescherm hoe de drie vrouwen op de kasteelmuur zichzelf bleven beklagen. Op de keukentafel lag een lade uit de kast waar ik altijd allerlei administratie in kwijtraak. En als ik dan iets zoek, trek ik de lades eruit en haal ze helemaal overhoop. Zo ook nu. Mijn man had ook een lade voor zich en hielp me met zoeken. We zochten een brief van het ziekenhuis. Ik was in paniek. Ik herinnerde me ineens dat ik geopereerd moest worden, maar wist niet meer wanneer. Misschien had ik mijn afspraak al gemist, dus ik moest de oproep terugvinden. Terwijl ik aan de keukentafel van mijn ouderlijk zat te zoeken en te panikeren, liep ik in een andere tijdlijn door een compleet verlaten en donker ziekenhuis te dwalen, zoekend naar de operatiekamer. Aan de keukentafel vond ik uitgedroogd snoepgoed en waardeloze rommel in de lade, maar niet de brief. Ik wilde me concentreren, maar mijn ouders liepen door de keuken tegen me aan te zwetsen over allerlei flauwekul en op de achtergrond klonk de televisie en de jammerende vrouwen en tegelijkertijd liep ik door het donkere ziekenhuis en de paniek werd alsmaar groter.... totdat ik me realiseerde dat ik droomde. "Je maakt het te ingewikkeld," zei ik tegen mezelf. Je ligt gewoon in bed. Je hoeft niet op 4 plaatsen tegelijkertijd te zijn in je droom. De brief met de oproep voor het ziekenhuis ligt beneden op de keukentafel, word maar wakker." -en ik werd wakker.
Ik vind dit een erg drukke droom. Ik kan al die drukte wel rijmen met mijn dagelijks leven, maar ik zie toch ook veel symbolen die mij weinig zeggen. Ik ben benieuwd naar jullie interpretatie. Alvast bedankt.
|
Beheerder |
De herfst geeft wellicht de leeftijd aan?
[quote]Ik werd niet opgehaald en mijn gedachten dwaalden het raam uit en de straat door, dwars door het herfstlandschap, totdat ze een kasteel tegenkwamen. Op de kasteelmuur zaten drie vrouwen, naakt. Ze klaagden en lachten en klaagden en lachten. Eentje ging in een nis zitten en trok een krakende traliedeur voor de nis, zodat ze zichzelf opsloot. De andere twee vrouwen huilden en toen kwam de vrouw weer uit haar nis. Het was een raar toneelstukje. Ineens had ik door dat ik naar een televisiescherm keek.[/quote]
Het lijkt zo opzettelijk onwerkelijk. Maar wie is die klaagster? (moeder, slachtofferrol?) Ze zit in haar zelfgegraven put, als op het Ganzenbord en wil er niet uit.
Het "rusthuis" lijkt meer een chique instituut. Het is het beeld van de (moederlijke) verzorgingsstaat. Geeft wellicht het verlangen naar rust en ontspanning aan, maar dat lukt niet en je zou ze wel kunnen aanvallen. Iedereen is gefocust op zijn belangen. Zorgtehuizen hebben een strak beleid en je moet al een heel eind heen zijn om überhaupt in aanmerking te komen. (Kan ook op toelatingseisen wijzen voor b.v. een opleiding of een baan).
Misschien is je creatieve kant ziek?
De intake kan ook wijzen op een noodzakelijke therapie of de behoefte werkelijk gehoord te worden.
Waarom zou juist iemand die met kunst bezig is daar belanden? Kunst is toch een vorm van ontspanning?
Is het een kunstacademie? Dat blijkt niet uit je omschrijving. Maar geoliede vloeren in een "verzorgingstehuis?.
Dat lijkt meer op een dansschool met parket haha.
Heb je een burn out?
Het 3 tal vrouwen is erg ambivalent, want ze klagen en lachen tegelijk. Ze willen niet geholpen worden. De een sluit zich af of op en daarmee bevestigt ze haar klaagzang.
Maar hoewel de deur dus wel open is, of kan, verkiest ze te blijven zeuren, want dat is haar manier van aandacht trekken.
Het doet mij denken aan de drie nornen die het levenslot besturen. Soms ook weefsters, of een soort heksen of sirenen.
Een kasteel kan een Zelfsymbool zijn. maar het is ook een logisch vervolg van het grote (luxe) huis dat eraan vooraf ging.
Misschien neem je teveel hooi op je vork? Je hebt maar 2 handen. Zit je wellicht in de zorg? De stress die daar heerst zou iedereen tot aan zijn plafond drijven.
Vroeger heette de zorg een 4 sterrenhotel te zijn, waar je bedient werd. Nou daar is niets meer van over, tenzij je een kruiwagen met geld meeneemt.
Het gevoel iets te mankeren of ziek te zijn, geeft vaak inderdaad aan dat er iets mis is, alhoewel dat niet fysiek hoeft te zijn.
Geestelijk klopt er iets niet en dat 3tal klaagsters in je veroorzaakt problemen. Het is typerend dat het vrouwelijk archetype vaak in 3 tallen voorkomt.
Ik noem het ook wel de 3 demonen (vaak angst, schuld en schaamte).
Het ouderlijk huis als beeld is een soort verzorgingsstaat. Maar juist daar ontstaat dat gevoel van ziek zijn of geopereerd moeten worden.
Misschien moet er iets uitgehaald worden of geheeld. Dat kan op die zorgbehoefte wijzen (hospitalisatie) Of op de weigering, of het onvermogen, op eigen benen te staan en zo die drie klaagsters in hun lot te bevestigen. Maar ze lachen erom, het is een (demonisch) spel.
Vergelijkbaar met de grot van Plato.
De lade is een verzamelplaats van stukjes uit het verleden (het onbewuste).
Maar het is een waardeloze chaos waar geen orde in te ontdekken is.
Wat moet er uit de kast komen, of wat zit er van jou in die lade?
Het snoepgoed lijkt mij iets uit je jeugd, maar die is voorbij.
Misschien was dat ouderlijk huis een soort gevangenis?
4 keer bewerkt. De laatste keer was 6 jaar geleden door Sheherazade.
Toen in jouw analyse las, dacht ik ineens: die kasteelmuur, dat ik wellicht de gevangenis waar ik werk. Zou het klagen en lachen en de toneelstukjes ook verklaren. Van mijzelf, van mijn collega's, van de gedetineerden en de patiënten... Ik weet dan niet waarom het uitgebeeld is in 3 vrouwen.
De zieke creativiteit vind ik treffend. Ik was creatief begeleider op het psychiatrisch penitentiair centrum, totdat mijn functie wegbezuinigd werd. Nu ben ik functionaris in dezelfde gevangenis en is de creativiteit ver te zoeken. Dat voelt niet goed voor iemand die een kunstzinnige opleiding heeft gedaan, om ineens de hele dag achter de computer administratie te moeten doen.
Thuis is de creativiteit ook ver te zoeken omdat ik mijn handen vol heb aan het regelwerk voor mijn nonverbale, autistische zoon. Hij is leerplichtig, moet naar school, maar er is geen plek waar hij werkelijk lijkt te passen. De hele wereld lijkt hem niet te passen.
Terwijl ik in mijn droom door de lades heen aan het zoeken was, kwam ik uitgedroogd snoep tegen. Wat maak jij daarvan? Mijn ouderlijk huis was inderdaad een gevangenis... ik heb mijn hele jeugd moeten werken, vanaf mijn 6e/7e jaar. Ik ging dan ook niet voltijd naar school.
De oproep voor het ziekenhuis is trouwens echt. Ik ben anderhalf jaar geleden zelf ziek geworden. Ik kan nog wel werken gelukkig, dus geen burn-out.
Ik wou dat ik ergens een soort oplossing of opsteker kon ontdekken in mijn dromen. Ik wil zo graag vooruit en niet blijven hangen in deze toestand. Ik ben al op zoek naar ander werk. Ik denk dat ik snel weer iets creatiefs moet gaan doen.
Ik zie nu dat je het e.e.a. hebt aangepast en toegevoegd. Dat de 3 demonen voor angst, schuld en schaamte zouden staan is wel mooi. Kan ik me iets bij voorstellen.
Ik ben trouwens begin 30... dan hoop ik dat herfst nog niet mijn leeftijd aangeeft, zou het wel? Misschien eerder het berustende van de herfst, waarin de tijd ineens stil lijkt te staan? Een periode die afgesloten wordt? En dan die prachtige kleuren! Dat donkerblauw van de kozijnen, feloranje en rood van de bladeren op een diepgroen gazon. Dat was waanzinnig mooi.
|
Beheerder |
Het valt niet mee om een lange droom te memoriseren, dus ik moet weleens herlezen en aanpassen.
Het snoepgoed is "lekkers" Maar het is uitgedroogd want het is een substituut (surrogaat) voor liefde. (of seks).
Met andere woorden, er zit geen voeding in.
Hier in de penitentiaire inrichting wordt ook aan creativiteit gedaan.
Je krijgt soms die schijnbaar vrome, honingzoete schilderijen te zien van criminelen die Maria of Jezus schilderen en tegelijk geen moraal lijken te bezitten, of minstens een dubbele. Jung schreef over de lichte schaduw. Criminelen die immers hun kwade kanten leven, kunnen als compensatie een goede schaduw hebben. (Ongeveer zoals Teresa de duivel zag die in een lichtende gestalte luid psalmen reciteerde). Vandaar dus die vrome prentjes, die weliswaar zeer mooi kunnen zijn, maar zolang als de persoon in kwestie dit niet integreert in zijn of haar bestaan heeft het niet veel om het lijf. Het zijn vaak zielsprojecties, wat niet inhoudt dat ze een goede ziel zouden hebben die gered moet worden of bevrijd. Het zijn eenvoudig compensaties.
Toch is creativiteit heel belangrijk en ontspannend.
Maar ik kan mij heel goed voorstellen dat een creativiteit therapeut niet achter een computer wil zitten.
Dan droogt je speelgoed inderdaad uit.
Het zal zeker moeilijk zijn een autistisch kind op te voeden. Het lot maakt dat je de situatie voortzet van parentificatie.
Dat kan zeker te veel voor je worden en dan is je leven zelf de gevangenis.
Hulpverleners zijn niet zelden bezig een deel van zichzelf in de projectie te verzorgen.
Dat is bijna een neurotische patstelling want dat werkt uiteraard niet.
Het positieve is toch dat de deur van de gevangenis voor jou tenminste wel open kan. Je kunt eruit.
Kijk eens naar mijn onderschrift.
1 keer bewerkt. De laatste keer was 6 jaar geleden door Sheherazade.
Dat begrijp ik, dat zo'n lange droom wat meer moeite kost. Heel erg bedankt dat je de moeite hebt genomen! Ik waardeer dat zeer. Ik droom zo veel en zo levendig, dat ik toch vind dat ik mijn dromen nader moet bekijken en jouw interpretatie en die van Esme helpen daar heel erg bij.
Ik heb de ochtend nagedacht over die projectie die je noemt, en over parentificatie, over dat soort van neurotische cirkeltje waarin ik vast zit. Als kind altijd al moeten werken en zorgen voor mijn ouders, daarna voor de patiënten en dan nu voor mijn eigen kind. En natuurlijk is zorgen voor je eigen kind logisch, maar dit is niet vergelijkbaar met een kind zonder grote afwijkingen. Deze zorg is ook voor eeuwig. Af en toe schrik ik op uit gedachten, mezelf realiserend dat dit mijn leven lang door zal gaan. Uit deze droom maak ik op dat ik nog altijd hoop op een moment dat er voor míj gezorgd wordt, maar dat is helemaal geen optie. Ik ben een volwassen vrouw met allerlei volwassen taken, dus zo'n kinderlijk verlangen heeft geen plaats.
Je onderschrift viel mij al eerder op. Ik knoop het in mijn oren. Je zegt ook "hier in de penitentiaire inrichting", bedoel je dat jij ook in een PI werkt?
|
Beheerder |
Neen ik werk daar niet in.
Maar we hadden ooit een expositie van hun werken.
De herfst staat symbool voor vergankelijkheid en vernieuwing. Het Victoriaans jachthuis is een plek om te rusten (Rusthuis) na een onstuimige jacht. De jacht zorgt dat de wildstand op pijl wordt gehouden. Het is ‘the circle of life’. Het Victoriaans tijdperk was een periode van welvaart in Groot-Brittannië.
Een gebouw vertegenwoordigt je lichaam en ziel (denkwijze, intuïtie, eigenschappen).
De vloeren geolied wat solide overkomt. Het plafond hoog en de zaal groot. Er ziet er naar uit dat je bewegingsvrijheid hebt. Tafels is een attribuut waar men vaak met meerdere mensen aan zit voor een etentje of vergadering. Het wijst naar communicatie.
Donkerblauw komt veel voor in je droom. De kleur van de lucht en de zee en de kleur van rust. Het is een kleur die staat voor de geest, intelligentie en verstand. Blauw wordt gezien als de kleur van vertrouwen, duidelijke communicatie en betrouwbaarheid. Met blauwe kleding straal je evenwichtigheid, efficiëntie en stabiliteit uit.
De moeders staan symbool voor zorgzaamheid en vrouwelijke charmes. Kunstacademie geeft me het idee dat iemand bezig is met zelfexpressie en creativiteit bezig is. De kijk op kunst laat zien hoe je in het leven staat.
In het jachthuis stel je je defensief op. In je droom lijkt het alsof je je opgejaagd voelt door gelijkgestemden. Kunnen in het echte leven mensen zijn die redelijk naast je staan. Het kan om familie of collega’s gaan. Je staat hier open voor je eigen emoties en deze laat je ook toe, door wild en boos te worden. Het is alsof je geen zin meer hebt om anderen te plezieren. Toch wil je blijven. Dit symboliseert het behouden van relaties.
Het kasteel is een vesting. Een muur die je om je heen hebt gebouwd. De vrouwen geven zich bloot. Hier zie je: Jantje huilt en Jantje lacht. Het leven bestaat uit tegenstellingen.
Het ouderlijk huis herinnert je aan je jeugd. Je kunt je afwegen welke normen en waarden nog bij je passen. Hier ook weer een tafel, dus communicatie. De keukentafel staat ook voor eigen huis en haard. Hoe zijn de verstandshoudingen binnen de familie of gezin. De administratie laat je de balans opnemen. Wat is hier belangrijk en waar ga je met je gezondheid naartoe (brief). Het is meer een kattenbelletje.
1 keer bewerkt. De laatste keer was 6 jaar geleden door Esme.
|
Beheerder |
De herfst is een periode van oogsten.
Valt natuurlijk ná de zomer als hoogtepunt van het leven.
Het kan een periode van bezinning in gaan houden.
De kleuren zullen je als creatief persoon bevallen.
Maar de drie demonen houden je wel bezig met hun spel.
Bij de nis denk ik aan een clausuur of wellicht een klooster. (Retraite?)
De duivel treedt vaak in 3 tallen op.
Er bestaat ook zoiets als de vrouwelijke drie-eenheid.
Maar het zijn waarschijnlijk delen van jezelf.
Misschien is het beter niet in die gevangenis te blijven werken maar een andere baan als creatief therapeut te zoeken.
Een raam is een geestelijk venster en de herfstkleuren lokken je geest naar buiten.
De herfst kan een periode van opruiming inhouden.
Blauw is rustgevend.
Kun je niet iets gaan doen met analytisch tekenen of schilderen?
Op zich is tekenen en schilderen een geweldige ontspanning en je heelt er ook iets mee.
Ken je het werk van Jolanda Jacobi, Vom Bilderreich der Seele? (Is ook vertaald)
https://www.amazon.de/Bilderreich-Seele-Wege-Umwege-selbst/dp/3530395994
Ik heb geprobeerd om me niet door het al geanalyseerde en antwoorden me laten verleiden. 'k Hoop dat je er wat aan hebt. Ook ik heb problemen met lange dromen. Het vraagt veel inlevingsvermogen en energie.