Het motief van de tweeling is heel oud en reikt ver.
Denk b.v. aan het Salomons oordeel.
In het Salomons oordeel komen twee vrouwen voor met elk een kind en een van de baby's sterft in de nacht.
De moeders betwisten het recht op het levende kind, waarop Salomon een soldaat de opdracht geeft het kind te splitsen.
Waarop de ware moeder uitriep, geef het dan maar aan haar. Daarop oordeelde Salomon dat zij de echte moeder moest zijn.
Immers het leven van een kind gaat een ware moeder boven alles.
Het bad is symbolisch de baarmoeder. (Letterlijk de Uterus of het doopvont).
De doop is symbolisch de teruggave aan de moedergodin. (geestelijk deel)
Vaak gaat er een van de twee dood, (wordt onbewust)
Vaak zijn het vijanden.
Een deel ervan zou je als geestelijk kunnen zien (vergeten deel)
Waar de twee een worden, is een parabel over het verenigen met de vergeten wederhelft.
Het kind dat zeg maar met het badwater is weggespoeld.
Je kunt het ook opvatten als het geestelijke deel dat in een lichaam is geïncarneerd.
Het gaat dus om zoiets als de ziel of de bezieling.
Het doorknippen van de navelstreng is de verbinding met de moeder (oer-mater-ie) doorknippen.
Maar we hebben ook een geestelijke navelstreng die de geest met het lichaam verbindt. (en bij de dood breekt)
Dus welke wordt er doorgeknipt? De moeder is immers een "al-moeder-beeld".
Het vijandige tweelingmotief komt ook voor als b.v. Jacob en Ezau, of Kaín en Abel, waarbij ze een landbouw of jagers/nomaden cultuur vertegenwoordigen. Ook in de Griekse mythologie komt het paar voor.
Castor en Pollux bijvoorbeeld, waarbij ze afwisselend op de Olympus en de andere dag in de Hades (onbewuste/ de nacht) moesten verblijven.
Het tweelingmotief is universeel. Ze werden altijd met veel bijgeloof en bijzondere gaven bedacht.
In Ierland: Holly King en de Oak King. (de Seizoenen)
1 keer bewerkt. De laatste keer was 6 jaar geleden door Sheherazade.
