gebouw

Goed gezien, Ora et Labora.

Het gebouw is deels een kerk en die biedt een doorgang naar een paradijselijke omgeving. (geestelijke wereld)
Maar de boel is verwaarloosd zoals het onbewuste vaak verwaarloosd wordt.
Denk dat je inderdaad iets in jezelf verwaarloosd hebt.
Het roodbruin doet mij denken aan ijzeroxide. (rood/mannelijk Mars, bruin/ moeder aarde)
Dat hoeft geen religie te zijn maar een devotie kan wel.
Dat halfronde is wellicht een apsis /nis, afsluiting van het koor/ klankkoepel?
Er is meer dan werken alleen. Het materialisme ontneemt juist het zicht op de geestelijk vlak.
De leegte die hieruit resulteert maakt dat je gaat zoeken naar een zingeving.
Dit zijn dromen die je doorgaans op minstens middelbare leeftijd krijgt als het werkzame leven deels is ingevuld.
Dan ontstaat een honger naar meer, want de wereld op zich is niet voldoende.
Het is de opgave van de middelbare en oudere leeftijd om zich voor te bereiden en het leven te overzien.
Het witte en zwarte paard wijzen op tegenstellingen en ook die wijzen naar minstens een middelbare leeftijd waarin dit besef groeit.
Dat geeft aan dat het witte/zuivere en zwarte/sinistere/duistere een geheel vormen, als twee schaakstukken op een bord. (mannelijk en vrouwelijk)
Het kind in je weet instinctief de weg. Ook een paard weet dat.
Het kind is de zuivere of gezuiverde ziel. Je kent het gezegde "als je niet wordt als de kinderen zult ge het hemelrijk niet binnengaan"
Wat geen infantilisme inhoudt maar onbevangenheid. "Kinderen", is hier versluierde taal voor leerlingen/initiatie/ingewijden. De "eenjarigen".
Zij die nog niet kunnen lezen maar wel moeizaam spellen. (de mysterieën)

In Perceval (Per-ce-vale, door het dal gaand) aan het einde van zijn queeste, als hij totaal uitgeput is en Kundri (= gids in liefdeszaken) en de kluizenaar opnieuw heeft ontmoet (broer/wederhelft), dwaalt hij verloren rond in de nacht en de koude.
Maar het paard leidt hem dan terug naar de Graalburcht, die zijn dorre verstand nooit zou hebben gevonden.

De halve cirkel aan gras en de muur vormen samen een geheel (cirkel)
Jacob Boehme had een visioen van twee halve cirkels/bollen maar die stonden ruggelings tegen elkaar.
Wat Jung de indruk gaf dat Jacob er niet in geslaagd was deze tegenstellingen te verenigen of integreren.
Dat visioen gaf een scherpe tegenstelling aan in zijn gods- of Zelf-beeld.
Velen zijn niet in staat om het lichte en duistere als een geheel te zien of te aanvaarden.
Maar alle licht kent ook zijn schaduw want zonder deze zouden we niets onderscheiden, er zou zelfs niets kunnen bestaan.
Waarmee we bij de scheppingsmythen aanlanden, waar als eerste het licht van de duisternis wordt gescheiden (bewustwording).

In die duistere kerk/fabriek moet wel opruiming worden gehouden. (Innerlijke zuivering).
Het gezellig struinen in die oude stad is dan voorbij. Een stad kan een Zelfbeeld zijn.



1 keer bewerkt. De laatste keer was 6 jaar geleden door Sheherazade.

PS De cirkel vormt geen geheel toch?
De ronde muur achter loopt evenwijdig aan het groene gras
maar aan de voorzijde is het recht.
Een halve groene cirkel met een muur ?
Misschien sta ik in de schaduw vd muur en vorm zo de donkere wederhelft
van al dat licht

Fijne paaszondag
xxx

HET LICHT

Het licht, Gods witte licht, breekt zich in kleuren:
Kleuren zijn daden van het licht dat breekt.
Het leven breekt zich in het bont gebeuren,
En mijn ziel breekt zich als ze woorden spreekt.

Slechts die zich sterven laat, kan ’t leven beuren:
O zie mijn bloed dat langs de spijkers leekt !
Mijn raam is open, open zijn mijn deuren –
Hier is mijn hart, hier is mijn lichaam: breekt !

De grond is zacht van lente. Door de bomen
Weeft zich een waas van groen, en mensen komen
Wandelen langs de vijvers in het gras –

Naakt aan een paal geslagen door de koorden,
Ziel, die zichzelve brak in liefde en woorden:
Dit zijn de daden waar ik mens voor was.

Martinus Nijhoff

XXX

Diep in mijn leven is een Heiligdom
waar niemand toegang vindt, waar mijn gedachten
niet binnen durven gaan. Als ik met zachte,
bevende schreden langzaam naderkom,

Dan hef ik wel de ogen naar het dicht
gordijn en strek de handen vol verlangen,
maar grijp de plooien nooit en in mijn bange
handen verberg ik wenend het gezicht.


Jacqueline van der Waals