Het lijkt meer een krachteloos schijngevecht tegen gebakken lucht.
Want de inhoud van de tegenstander is niet fysiek maar psychisch.
Kortom je ben in gevecht met je eigen windmolens.
Toch haalt het weinig uit want je lichaam of zelfbeeld heeft geen inhoud of ruggengraat.
Zulke gevechten zijn niet te winnen, want wat je slaat is alleen maar een beeltenis.
Bovendien komt het gegarandeerd in een of andere vorm terug.
De kans bestaat zelfs dat het zich gaat vermeerderen in een plaag of fragmentatie die niet te bestrijden is.
Vechten helpt niet, er moet een dialoog op gang komen met het complex.
Verdriet en kwetsing zijn meestal de motor achter de woede en de angst.
Vechten is dus afweer. Maar de inhoud van het complex hoort ook bij jezelf.
Je herhaalt het oude gedrag en hoewel je sterk lijkt te zijn ben je dat niet.
Het is dus compensatie met een machtscomplex of heldenbeeld.
De ander lijkt onkwetsbaar en jij zonder libido of potentie.
Zwak verweer zou je denken.
Nu ben je zoveel ouder en veel bewuster maar pesten heeft vaak een langdurige invloed op je zelfbeeld en gedrag.
Waarschijnlijk is het niet meer nodig om die oude vechtjas aan te trekken waarin je groot en sterk zou willen zijn om wraak te nemen.
