De mannelijke strijd waarbij de schaduwkanten zichzelf bestrijden en wederzijds vernietigen.
Je zou zeggen, het kwaad treft zichzelf in een zinloze krachtmeting.
Het strijdbare element Mars.
Maar onder hun voeten vertrappen ze de jeugd het speelgoed en alles.
Ergens geeft dit de tand des tijds aan en het onverbiddelijke afscheid van een kindertijd, juist door die mannelijke invloed.
Maar wat rest je na dat festival? Niets om te bewaren louter zwarte aarde (de prima materia).
Wat is voor jou waardevol? Denk toch het leven met al zijn kleur en variaties.
Krachtmetingen komen in de natuur veel voor, niet zelden met ernstige gevolgen voor beiden.
Maar innerlijk kun je niet winnen zonder iets te verliezen.
Het lijkt zo nutteloos, zinloos geweld.
Het kwetsbare meer vrouwelijke als gevoelens komen hier niet aan bod.
Doet mij denken aan die apocalyptische schilderijen van Carel Willink waarin de restanten van gebouwen, sculpturen en beelden in een sombere, onheilspellende sfeer scherp contrasteren met het enige levende wezen, een mooie naakte vrouw die verloren dwaalt door een ontzielde wereld. (typisch Anima beeld).
In de zwartheid kunnen soms schatten verborgen zijn.
Maar hier rest blijkbaar niets van waarde. Het is slechts kunstmatig materiaal. Een verbleekt verleden.
Hoe verloren moet jij je wel niet voelen in die sfeer?
Het liedje "Yesterday when I was young" speelt door mijn hoofd. Dusty Springfield.
2 keer bewerkt. De laatste keer was 6 jaar geleden door Sheherazade.
