Oude stad

Het is denk ik een beeld van het onbewuste met een imposant gebouw en een labyrint.
Maar dan begint de wildgroei en allerlei fantastische beelden.
Het onbewuste overwoekert of vult het bewuste met archaïsche/archetypische beelden.
Het lijkt een paradijs, maar dan volgt de plot en de anticlimax. Watersymbolen.
Buiten rijst een enorme vloedgolf op die wel duidelijk maakt hoeveel energie er in het onbewuste is opgestuwd. Dat staat meest voor emoties en angsten of woede, verdriet enz.

Je zweeft letterlijk en denkt te kunnen ontsnappen, maar dat is escapisme.
Het is niet de bedoeling eraan te ontkomen.
Zelf ben je minstens medeverantwoordelijk voor de dromen en de inhouden van je onbewuste.
Het is inderdaad geen natuurlijke rivier maar een ingedamde.

Elk paradijs wordt verstoord door de tegenpool namelijk het kwaad.
Immers niets kan eenzijdig zijn en nog het minst het goede.
Dus het streven naar engelen en hoogtes roept een sterke oppositie in het onbewuste in de zin van "Hé!, ik ben er ook nog en ik laat mij niet wegredeneren of verdringen".

Aan het sprookje komt snel een eind.

Een waterval geeft een energieverval aan. Dat houdt in een verlies van energie vanuit het bewustzijn richting onbewuste.
Vandaar dat er ook een vloed ontstaat. Er ligt iets opgeslagen, wat b.v. een trauma zou kunnen zijn.

Vliegen is meestal realiteitsverlies en niet met 2 benen op de grond staan.

Elke hoogte wordt gecompenseerd door een minstens even grote diepte.
Immers de weg naar het licht verloopt altijd door de duistere kanten van jezelf.
Vandaar dat er boven de poort van Delphi stond, "Ken U zelve", een zeer oude en wijze spreuk.

Het gevoel van zwaarte geeft aan dat je het materiële bestaan nog niet hebt afgelegd en ook je status is niet in verhouding met het vlieggewicht. *Anubis woog het hart met een veer van Maät.



2 keer bewerkt. De laatste keer was 6 jaar geleden door Sheherazade.