Ik heb nu al 2 jaar niet meer gehockeyd, maar ik was terug op het veld. Eerst op een hele stijle skipiste waar je zo snel mogelijk vanaf moest gaan, maar toen ik daarvan af viel ging ik naar het hockeyveld. Daar trainde ik met mensen die ik niet kende. Ik schreeuwde de longen uit m'n lijf naar ze, maar ze hoorden me niet. Ze sloegen ballen naar me terwijl ik niet oplette, maar ik was wel op dreef. Toen het afgelopen was wilde ik terug naar de ski piste, waar m'n echte teamgenoten waren, maar hij werd afgebroken (het was een soort Steigerstellage). Binnen was een café, maar ik kon m'n teamgenoten niet vinden, alleen de mensen waar ik net mee getraind had. Ik kreeg flyers van een of ander evenement in m'n hand gedrukt waar ze heen zouden gaan. Het meest staat me bij het schreeuwen zonder gehoord te worden en het vallen van de skipiste.