Dit forum liep van 2008-2020, is nu gesloten en te bekijken als archief. Berichten plaats je in het nieuwe droomforum
Ik was met mijn tourfiets van meer dan 30 jaar geleden op trektocht en had de fiets voor een nacht gestald in een gebouw waar een vrouw allerlei kunstzinnige workshops gaf. Ik deed mee met een het zangworkshop; ik zong een eigen stem, dus niet met de andere toonsoort/ stemmen mee. Dat werd geaccepteerd door de vrouw van het kunstzinnige centrum. Ze gedroeg zich heel vrij.
Toen wilde ik verder gaan fietsen, maar het duurde even voordat we de plek vonden waar mijn fiets stond gestald: het zadel was eraf. Ik kreeg een ander zadel van een man die daar was; ikvond het een heel mooi zadel: wit met gekleurde bogen erop ( paars en oranje ); het was een damesmodel. Ik had net nieuwe sansalen gekocht; rood met een zwart e band om ze mee dicht te doen. Die was ik kwijtgeraakt daar. Ikvond er 1 terug. Toen kreeg ik van die vrouw een paar lichtgekleurde ( ze wogen ook heel licht ) sandalen. Ze zaten nog aan elkaar vast met een lichtgekleurd bandje: dat knipte ik door, zodat ik ermee kon lopen.
Het was al heel erg laat en ik wilde nog die nacht naar huis fietsen. Ik was eigenlijk veel te moe om te fietsen,maar vertrok toch, omdat ik thuis wilde slapen. Mijn ouders waren heel ongerust en hadden een nanier bedacht waarop ik iets van mezelf kon laten weten ( dat ik,nog leefde ). Die manier vond ik te vermoeiend; ik stuurde hen gewoon een sms. Omdat het veel te verwas om naar hen toe re fietsen besloot ik te overnachten in het huis waar ik ( nadat ik bijna 2 jaar gereisd had als backpacker door Aziƫ) jarenlang gewoond heb in mijn echte leven.
Later droomde ik nog dat ik met mijn broers en zussen in een grote auto zat op weg naar een familie-bijeenkomst. Het speelde zich in deze tijd af. Mijn vader zat achter het stuur. En mijn hondje was ook mee. Het was een lange rit.
De laatste dagen ben ik erg uit balans geweest, doordat er zoveel om mij heen gebeurde en ik het voor mijn gevoel niet kon bijbenen. Ik had het gevoel dat ik de controle helemaal kwijt was en dat riep heel veel pijn op, waardoor ik mezelf heel eenzaam en depressief voelde en ook totaal niet meer wist wat ik met nezelf aan moest. Uiteindelijk kreeg ik een huilbui en heb ik mijn ex-schoonzus gebeld, omdat ikvoelde datzij mij zou kunnen helpen weer helderheid te krijgen. Zij begreep helemaal waarin ik zat en herkende het: dat alles zo heftig was de laatste weken en vooral zo extreem; hele nare, negatieve dingen , maar ook hele mooie, positieve dingen die steeds )gebeurden. Zelefde mij uit dat ik er mezelf niet meer hoefde te identificeren, omdat het niet meer mijn stuk was; dus er alleen maar naar kijken, zodat ik het niet meer tot me neem: er zien dat dit is wat het is; zonder oordeel. Toen begreep ik wat er al die tijd aan de gand was in mezelf; dat ik weer vast was komen te zitten in het verleden, in het ego. Sinds ik haar gesproken heb gaat het veel beter, omdat ik mezelf bewust geworden ben dat ik het zelf ben die de oude energie steeds heb opgeroepen/aangetrokken, daar ik er zo aan gehecht was ( omdat het zo bekend en dus vertrouwd voelde ). Nu zie ik in dat het echt niet is wie ik in wezen ben en dat het alleen vreemd voelt als het oude er niet meer is ( net alsof ik iets mis, terwijl er dan juist heel veel rust is in mezelf ): ik voel nu heel duidelijk wanneer ik contact heb met mijn gids. Wonderbaarlijke gwwaarwording....
Beheerder |
[quote]Ik was met mijn toerfiets van meer dan 30 jaar geleden op trektocht en had de fiets voor een nacht gestald in een gebouw waar een vrouw allerlei kunstzinnige workshops gaf. Ik deed mee met een het zangworkshop; ik zong een eigen stem, dus niet met de andere toonsoort/ stemmen mee. Dat werd geaccepteerd door de vrouw van het kunstzinnige centrum. Ze gedroeg zich heel vrij.[/quote]
De toerfiets lijkt een stukje verleden te zijn. Toeren is vrij zijn. Hier vindt je creativiteit een eigenschap die bij het vrouwelijke hoort.
Je neemt een individuele houding aan met een stem te hebben. De vrouw is kunstenares en dat maakt je vrij.
Een fiets is ook een individueel voertuig en je haalt de geen hoge snelheden mee.
[quote]Toen wilde ik verder gaan fietsen, maar het duurde even voordat we de plek vonden waar mijn fiets stond gestald: het zadel was eraf. Ik kreeg een ander zadel van een man die daar was; ik vond het een heel mooi zadel: wit met gekleurde bogen erop ( paars en oranje ); het was een damesmodel. Ik had net nieuwe sandalen gekocht; rood met een zwart e band om ze mee dicht te doen. Die was ik kwijtgeraakt daar. Ik vond er 1 terug. Toen kreeg ik van die vrouw een paar lichtgekleurde ( ze wogen ook heel licht ) sandalen. Ze zaten nog aan elkaar vast met een lichtgekleurd bandje: dat knipte ik door, zodat ik ermee kon lopen.
Het was al heel erg laat en ik wilde nog die nacht naar huis fietsen. Ik was eigenlijk veel te moe om te fietsen,maar vertrok toch, omdat ik thuis wilde slapen. Mijn ouders waren heel ongerust en hadden een manier bedacht waarop ik iets van mezelf kon laten weten ( dat ik,nog leefde ). Die manier vond ik te vermoeiend; ik stuurde hen gewoon een sms. Omdat het veel te ver was om naar hen toe te fietsen besloot ik te overnachten in het huis waar ik (nadat ik bijna 2 jaar gereisd had als backpacker door Aziƫ) jarenlang gewoond heb in mijn echte leven.[/quote]
Haha geen "zadelpijn" meer. Zonder zadel heb je geen zitplaats of positie. Wat moet dat blitze andere zadel nu betekenen? Nog wel een damesmodel.
Hier lijkt het vrouwelijke element weer zijn integratie af te dwingen. Nog bedenkend dat de zadelpen fallisch is.
Bijna een Yoni de noemen. Oranje is een dynamische kleur (buikchakra). Ook de sandalen hebben iets fleurigs, je bekent kleur.
Wat een geweldig avontuur heb je beleefd. De lichte sandalen geven aan dat het gaan van de weg je licht valt (lichtvoetigheid of zweef-sandalen?)
Na zo'n lange reis hebben je voeten wel behoefte aan een verlichting.
[quote]Later droomde ik nog dat ik met mijn broers en zussen in een grote auto zat op weg naar een familie-bijeenkomst. Het speelde zich in deze tijd af. Mijn vader zat achter het stuur. En mijn hondje was ook mee. Het was een lange rit.[/quote]
Het verlangen naar huis/thuis kan je zomaar overvallen op zo'n verre reis.
[quote]De laatste dagen ben ik erg uit balans geweest, doordat er zoveel om mij heen gebeurde en ik het voor mijn gevoel niet kon bijbenen. Ik had het gevoel dat ik de controle helemaal kwijt was en dat riep heel veel pijn op, waardoor ik mezelf heel eenzaam en depressief voelde en ook totaal niet meer wist wat ik met mezelf aan moest. Uiteindelijk kreeg ik een huilbui en heb ik mijn ex-schoonzus gebeld, omdat ik voelde dat zij mij zou kunnen helpen weer helderheid te krijgen. Zij begreep helemaal waarin ik zat en herkende het: dat alles zo heftig was de laatste weken en vooral zo extreem; hele nare, negatieve dingen , maar ook hele mooie, positieve dingen die steeds )gebeurden. Ze legde mij uit dat ik er mezelf niet meer hoefde te identificeren, omdat het niet meer mijn stuk was; dus er alleen maar naar kijken, zodat ik het niet meer tot me neem: er zien dat dit is wat het is; zonder oordeel. Toen begreep ik wat er al die tijd aan de hand was in mezelf; dat ik weer vast was komen te zitten in het verleden, in het ego. Sinds ik haar gesproken heb gaat het veel beter, omdat ik mezelf bewust geworden ben dat ik het zelf ben die de oude energie steeds heb opgeroepen/aangetrokken, daar ik er zo aan gehecht was ( omdat het zo bekend en dus vertrouwd voelde ). Nu zie ik in dat het echt niet is wie ik in wezen ben en dat het alleen vreemd voelt als het oude er niet meer is ( net alsof ik iets mis, terwijl er dan juist heel veel rust is in mezelf ): ik voel nu heel duidelijk wanneer ik contact heb met mijn gids. Wonderbaarlijke gewaarwording....[/quote]
Je hebt een verstandige schoonzus. Gehechtheid aan het verleden is hechten aan een oude vertrouwde situatie met een versleten zelfbeeld.
Met vertrouwd bedoel ik niet dat het goed was. Vertrouwd is omdat er geen ander beeld is niet in het heden nog in het verleden.
Het is inderdaad een vorm van identificatie met iets dat je niet werkelijk bent of was.
Ooit las ik een verhaal van een jongeman die ver weg de wereld was ingetrokken en nooit iets liet horen.
Zijn moeder was onder behandeling voor haar depressies en dacht elke dag aan hem.
Op een keer besloot ze hem los te laten en haar eigen leven te gaan leiden.
De volgende dag voor het eerst belde hij op met de mededeling dat hij naar huis verlangde.
Eindelijk voelde hij zich van een ondraaglijke last bevrijd.