kasteel, olifant, soldaten, india

19-10

ik ben ineens in india. alleen, onzeker en op reis... ik droom vaak over alleen op reis zijn. backpackend en onzeker. (terwijl ik een jaar in australie ben geweest en me daar PRIMA vermaakt heb)
ik loop door india en neem armoede, kruiden en kleurigheid waar. geen idee waar ik ben of heen moet.
ik loop in een stad die ineens veel op amsterdam lijkt, en kom een DJ tegen van de nederlandse radio. Blij verrast volg ik hem naar een kroeg waar hij heen gaat. Vol met nederlanders. Blij dat ik mensen om me heen heb die me wellicht kunnen leren waar ik ben, hoe ik weg moet en moet overleven hier. ik spreek twee jonge meiden aan, ze vertrekken net naar hun slaapplaats en ik mag mee.
het is een herenhuis in een rustige straat. nu de straten allemaal ineens rustig zijn lijkt het helemaal niet meer op india. zonder de mensen en de kleuren en de kruiden lijkt het net amsterdam.
de meiden gaan me voor langs de receptie. de weg door het huis naar hun kamer is zowat onmogelijk. e moeten klimmen langs muren en smalle gangetjes, ik word claustrofobisch.
helemaal diep in het huis komen we bij de kamer van de meiden aan. ze hebben een raam die uitkijkt op een andere straat dan waar we naar binnen gingen, en ik besef me dat het meerdere huzien zijn waar we door zijn geklommen.
ik vraag de meiden om info.
de meiden hebben een jaar backpacken achter de rug en gaan weer weg.
ik volg ze.
dit keer komen ik met een groep mensen al klauterend door het huis bij een spoorrails aan. het is donker en we zijn nog half in een gebouw.
mijn hond is ineens bij me en ik maak me er zorgen voer of hij ineens over zal steken zonder commando 'halt' te gehoorzamen.

eenmaal over de rails ben ik met een groep onbekende mensen bepakt en bezakt op zoek naar een schuiladres.
we komen in het donker aan bij een woning op een open gebied. het lijkt van binnen op het huis van mijn oma, maar dan indisch.
we nestelen in, en zodra de zware lasten zijn gedumpt ziet een wachtpost dat de voetsoldaten er aan komen en dat we als de donder weg moeten!

de mannen vertrekken en laten de vrouwen achter om alle zware spullen te pakken. snel en in paniek pakken we zoveel mogelijk spullen. ik heb zoveel wat een ander niet opraapt dat ik het niet tillen kan en niet kan vluchten. uiteindelijk krijg ik toestemming om de zware flessen drinken achter te laten, maar zo dat de soldaten niet kunnen zien dat we er zijn geweest.
net op tijd weg voordat we in de verte zien dat de legerjeeps op het huis afsnellen...

20-10

ik ben in een kasteel. donker en eng. het lijkt wel een eng level uit een computergame.
samen met twee meiden moet ik diep het kasteel in om een 'ding'in nood te vinden.
de meiden snellen trappen af de diepte van het kasteel in. ik voel me claustrofobisch en ben als de dood dat ik ze niet bij kan houden want hier vind ik nooit mijn weg weer uit.
dieper en dieper in het enge kasteel komen we voor raadsels te staan die we op moeten lossen om weer verder te kunnen. we moeten op knopjes drukken, hekken op elkaar aanslutien ed voordat op een magische wijze de weg verder wordt opengesteld.
op het punt dat we besluiten dat het niet te doen is en dat de tijd op is (pfff wat een opluchting) belsuiten de meiden toch door te drukken.
we komen bij een soort arena diep onder grond waarin een olifantje zit opgesloten. het dier is niet sterk genoeg om met ons mee te komen.
we gaan terug omhoog om eten voor de olifant te halen.
ik ben de meiden kwijt.
ik kom bij een van de puzzels die ik op moet lossen om er uit te komen en weet de oplossing niet meer. koortsachtig zoek ik een knopje, en hendel of wat dan ook.
een tegenstander met een groot vlijmscherp mes komt steeds dichterbij.
een stem roept: "druk op de g"!!!! ik ZIE geen G!! ik druk op punaises waar letters op staan maar het is te laat....
de tegenstander vraagt me of ik de tekst op zijn mes wil lezen waar de clue op staat. Ik had mijn kouwgom uit moeten spugen om verder te kunnen.
vervolgens laat ik mijn hoofd zakken en accepteer ik mijn straf. hij hakt in mijn schedel. het doet geen pijn, maar ik ben verloren. dit vind trouwens plaats in een trapgat die lijkt op die in mijn oma's huis.

ineens weer terug in de game. op een eilandje (meer een vlot) met een paar meiden vechtend tegen zwemmende zombies. het doel is om water in een bak over te brengen naar de overkant waar we het water in brand moeten steken alvorens toegang te krijgen tot een opstap naar een bouwwerk waarin eten voor de olifant ligt. het eten blijkt poep te zijn.
worstelend tegen de zombies probeer ik met een bak water over te zwemmen naar een meid die al vechtend tegen de zombies probeert water in brand te zetten en het 'eten'te collecteren dat vervolgens weer naar het eilandje moet zodat we het mee kunnen nemen naar het olifantje in nood.
mijn aansteker word nat. ik bereik de andere meid en probeer mijn water in brand te steken. er komt een beetje rook vanaf en hoewel ik niet geloof dat ik het kan neemt ze mijn bak over en maakt van de rook vuur.
ze redt het niet. te veel zombies. het lukt niet.

ik ben in het bouwwerk waar we eten op komen halen. in eens is een er man, onze leider die voor ons het eten verzamelt voor het olifantje. ik vertrouw hem niet en achter zijn rug om collecteer ik stiekum zelf eten voor het olifantje. ik bind het eten (nu in de vorm van hondenbrokjes) in een vierkante zakdoek die ik dubbelvouw en in mijn laars verberg.

ik ben vlak bij het olifantje in de arena diep in het duistere kasteel.
het beestje valt niet te redden. we krijgen hem niet mee. de andere meiden verdwijnen en ik sta er alleen voor. ik moet het dier mee zien te krijgen naar een betere plek.
het lukt niet. het is alsof alles dooft en verdwijnt. inclusief ik.