Een enorme partij volslagen onzin....

Ik was in Amerika, geen idee welke staat of zelfs maar welke streek of stad. Ik was er gewoon. Bij een oude, lege en rommelige fabriek zoals je vaak in films ziet. Naast een grote loods onder een enorm afdak van roestige blikken golfplaten. Samen met twee, mij volkomen onbekende, personen stond ik te praten onder dat afdak. Naast ons stond een grote diesel locomotief, zo'n dikke amerikaan met de cabine op één eind met een kort laag snuitje ervoor en een heel lange, smalle snuit aan de andere kant waar de motor onder zat. Met de kenmerkende amerikaanse grote dieseltanks eronder. Het ding stond op twee draaistellen van elk 4 assen en alles zag ernaar uit dat dit met een slordige 150 ton gewicht nog te laag was ingeschat. Ik wist de andere mannen te vertellen dat dit een opvolger van de SD-40 of SD-42 was. Verder stonden er nog een lege tandem-asser aanhangwagen en een busje. Het was warm weer en vrijwel onbewolkt, het was heet onder dat blikken afdak.

Er was iets eigenaardigs aan die locomotief, hij stond niet op rails maar zo op het fijne grind dat op het fabrieksterrein lag. Eén van de mannen was kort en had een buikje. Hij was vies van olie en vet en had een bezweet gezicht onder een typisch amerikaanse base-ball pet. Hoewel de man een amerikaan was, prak hij vloeiend nederlands. Hij was wat uit zijn humeur omdat hij er niet in slaagde de locomotief te starten. De hele dag was hij er al mee bezig. Ik stelde voor het vanuit de cabine te proberen en beklom de steengrijze locomotief zonder enige andere kleur of belettering, aan de lange snuit zijde. Tot mijn verbazing van het ding van beton. In de cabine aangekomen was ook daar alles van beton en had die steengrijze kleur. Via de normale startprocedure starte het ding zondermeer op met een diep geronk en een korte zwarte roetwalm uit de uitlaat.

Ik ontkoppelde de rem en met een heel klein beetje gas reed het ding rustig onder het blikken afdak vandaan, de twee mannen stomverbaasd achter latend. De locomotief sukkelde met een gangetje van rond de 20 kilometer verder een spoor volgend dat er helemaal niet was. Dit ging door de fabriek heen en hij kwam er binnen door stomweg door de muur te rijden. Ik vond de motor best goed lopen en met het gefluit van de turbo's liet ik hem optrekken tot een kilometer of 60. Aan de andere kant reed ik, weer dwars door de muur, de enorme fabriek uit en vervolgde de weg richting een glooiend landschap. De locomotief leek zelf te bebalen waar het spoor zou moeten liggen.

De enorme betonnen dieselloc reed de asfaltweg op tussen het verkeer en liet zelf zijn snelheid terugzakken naar een kilometer of 10 omdat het zeer druk was op de weg. Al het verkeer reed dezelfde kant op, slechts een enkeling kwam uit tegengestelde richting. Ik vond het raar, ging uit de cabine hangen om in de richting te kijken waar we vandaan kwamen. Ik zag dat de vloed opkwam met ongeveer dezelfde snelheid als waarmeer we reden. Ik was me ineens bewust van het geluid van de opkomende vloed. De fabriek waar ik vandaan kwam was al lang niet meer te zien. Ik had ook geen idee hoe lang ik al reed met dit betonnen gevaarte.

Het weer werd alsmaar slechter en zware regenbuien bouwden torenhoog op met een snelheid zoals je op versnelde opnames kan zien. Alles in de lucht ging snel, de wolken kolkten, kwamen en gingen in minder dan een minuut. Toch was ik nog steeds in het volle zonlicht. De buien leken zich overal te ontwikkelen behalve waar ik heen reed. Mensen begonen elkaar te waarschuwen voor de opkomende vloed. De ene helft geloofde het niet en de andere helft raakte in paniek en vluchte weg met alles wat gemechaniseerd was richting het laatste sprankje zon.

Met een dorpje of stadje aan de horizon hield mijn betonnen locomotief vaart in om uiteindelijk te stoppen. Kennlijk hield zijn onzichtbaare spoorlijn hier op. Gek genoeg deed hij dit uit zichzelf. Terwijl ik uit de machine klom zette het betonnen gevaarte zichzelf met veel gesis op de luchtrem en schakelde vervolgens zijn motor uit. Lopend ging ik richting het dorpje, de hogere gronden uitzoekend wegens de opkomende vloed. Toen ik er bijna was keek ik even achterom en zag dat de locomotief al in het opkomende zeewater was verdwenen. Intussen in het dorp aangekomen was het rustig om mij heen. Af en toe zag ik een achterblijver of een journalist met camera die juist naar het water toe ging.

Aan de andere kant van het dorp besloot ik verder te vliegen en starte een straalmotor op. Ik had dat ding niet bij mee, niet gevonden of gemaakt, het leek gewoon in me te zitten. Veel was het niet, hoog kwam hij niet en snel was hij ook al niet. Maar het was net voldoende om te vliegen. Laag, net over de boomtoppen en er soms tussendoor vervolgde ik vliegend mijn weg in een glooiend landschap met bomen en bebouwing zoals je ziet in de kop van Noord Holland.

Soms vliegend, dan weer lopen of meeliftend op pick-up trucks vervolgde ik mijn weg urenlang in lege, eindeloze landschappen die mij deden vermoeden dat ik mogelijk in Nebraska zou zijn, dan weer in steden met veel drukte van rijen voertuigen langs de kant van de wegen. Eigenlijks alles wat kon rijden. Er tussen stonden tentjes en patatkramen. De mensen bespraken het woeste weer maar niemand had het over de vloed. Op weer zo'n druk parkeerterrein achter een zeedijk dacht men dat de dijk het water tegen zou houden. Langzaam realiseeerde ik mij dat die zeedijk op de rand van deze stad helemaal geen zin had. Alles was tot nu toe onderwater verdwenen en ik reisde al honderden kilometers over land. Misschien was het een groot uitgevallen geluidswal.

Ik naderde een dorp waar het zwart zag van de mensen. De vluchtelingen waar hier kennelijk bijeen gekomen. De situatie leek erg op de tweede wereldoorlog waar oprukkende gealieerden hun bivak hielden in smoordrukke dorpjes waarbij de voertuigen allemaal min of meer in dezelfde richting staan. Ik land op de grens van het dorp en keek om. De opkomende vloed was ongeveer een 500 meter achter me en kabbelde rustig door. Hoewel het weer overal, behalve in dat dorp, steeds ruiger en zelfs ronduit agressief werd bleef de zee er onverstoorbaar kalm onder. De vloed kwam rustig op of was het een prachitge zomerdag op de Waddenzee. Uit voorzorg besloot ik het hogerop te zoeken en zag rechts van me een stijle, hoge heuvel begroeid met gras en bomen. Zo hier en daar was er bruine aarde zichtbaar. Bij deze heuvel aangekomen bleek het feitelijk een enorme berg brandhout te zijn, voormamelijk oude planken en pallets. De heuvel was veel groter dan het dorp kon zijn. Vanaf deze toch moeilijk begaanbare heuvel sprong ik op het dak van een huis. De bebouwing van het dorp stond zo dicht op elkaar dat ik gemakkelijk van dak tot dak kon.

Even speelde het door mijn gedachten om hier te blijven en de vloed af te wachten. Maar ik kende dit gebied niet en had geen idee hoe hoog de vloed hier komt. Overspringend naar een ander dak zag ik dat ik op een typisch amerikaanse boerenschuur terecht kwam. Ik keek naar beneden en het huis was tegen de schuur aangebouwd. Het erf stond vol oude auto's, landbouwtrekkers en motorfietsen. Half onder een doek stond een moter die ik zeer goed kende. Een Honda NXR-750 zoals eind tachtiger jaren in de Parijs-Dakar rally is gebruikt. Hij was niet helemaal compleet, maar hij leek mij wel rijdbaar. Ik kreeg de eigenaar in het visier en vroeg hen vanaf het dak wat de motor moest kosten.........



Op één of andere manier maak ik mijn dromen nooit af. Ik werd wakker en het was 8 uur vanochtend. Gek is ook dat ik de dromen die ik mij kan herinneren ook tot in detail kan herinneren en ze blijven me ook heel lang bij. Het zijn echter wel volkomen onsamenhangende verhalen die niets lijken te zeggen. Het zal mij ook helemaal niet verbazen dat dit vreemde verhaal komende nacht gewoon verder gaat en ik me ook dat in detail blijf herinneren.

Ik ben nooit in Amerkia geweest en hoewel de amerikaanse SD-40 diesel locomotief werkelijk bestaat, ken ik deze uitsluitend van foto's en een treinsimulator. De ook genoemde SD-42 bestaat daarintegen weer niet. Ik ben vrij bekend op het gebied van motorsport maar een NXR-750 heb nooit gehad en is ook niet te koop. Het is geen productiemotor. Gek genoeg bezet ik een "Parijs-Dakar" motor die door mijzelf in aangepast en opgebouwd voor deze rally uit een Honda motor. Echter de NXR-750 heeft in bouwdoos vorm wel model gestaan voor het basis ontwerp van mijn machine. Toch kwam deze in de droom helemaal niet voor wat in mijn ogen onlogisch is. Maar feitelijk is niets logisch in deze droom. Ik vraag me af of een droom als uberhaupt wel een betekenis zou hebben.

Ik las hier over dromen van mensen met bepaalde angsten en gevoelens die op zich werkelijkheid zouden kunnen zijn, maar een locomotief van beton? Een straalmotor uit het niets? Een vloed midden in de USA, duizenden kilometer verwijderd van zee? Een amerikaans landschap met typisch nederlandse indeling en bebouwing? Om het maar eens op zijn amerikaans te zeggen: it does'nt make sense.

Zijn er meer emnsen die dit soort onsamenhangende verhalen dromen die op het moment van de droom gewoon je echte wereld zijn en uren lijken te duren?



2 keer bewerkt. De laatste keer was 14 jaar geleden door John.