Mijn vriend en ik gingen trouwen, in een kerk terwijl mijn vriend en ik helemaal niet gelovig zijn. En niet zomaar een kerk, nee echt de lelijkste kerk die ik ooit gezien heb! Met een groot podium waar twee afthanse troon-achtige stoelen stonden.. ik had de lelijkste trouwjurk ever aan.. en wat paul aan had weet ik niet eens meer..
Het was verschrikkelijk.. er waren allerlei mensen waarvan ik de helft niet kon.. en tussen die mensen stond ook een collega (deze collega is echt mijn collega en hij maakt er in geen geheim van dat ie mij ziet zitten. Bovendien is er een bepaalde chemistry tussen ons, als je het zo wilt noemen) met een speelse grijns op zijn gezicht die hij wel vaker heeft als hij naar me kijkt.
Toen de dienst begon.. begon er een man (eens soort pastoor ofzo) te preken over het geloof en dat iedereen die niet naar de kerk ging naar de hel moest. Mijn vriend en ik zaten op onze lelijke stoelen op het podium achter de prekende man. Ik keek van de man, naar de mensen, naar die collega (wat deed hij hier?), naar mijn vriend, en naar mijn verlovingsring die ik omhad.. (?)
hij brandde op mijn huid en voelde verschrikkelijk zwaar aan.. het voelde zo verkeerd.. ik mijn vriend aan die vol verbijstering zat te kijken naar de prekende man, toen keek hij mij aan en ik wist meteen wat hij bedoelde, liep naar de microfoon en vertelde de mensen dat dit niet de manier was waarop wij dit wilden doen en dat de bruiloft nu niet door zou gaan. Iedereen begreep het en begon te klappen.
Ik liep naar achter in de zaal, in tranen terwijl ik helemaal niet verdrietig was. ik was.. gevoelloos. Mijn collega kwam naar me toe maar werd tegengehouden door omstanders. Ik wilde ook naar hem toe maar werd tegenhouden door mijn moeder o.a. Die mij ook meetrok weg van hem. Ik keek om en we keken elkaar nog even aan, voordat ik me omdraaide en wegliep.
