Het was een gewone schooldag, zoals er al veel geweest waren dit jaar en waar niks gebeurde. Het begon op een donderdag tijdens de middagpauze. Ik probeerde Lennert, -een jongen waar ik al lang mee om wil gaan- aan te spreken op de speelplaats en in de refter, maar het mislukte omdat hij alweer omringt was door zijn verdomde vrienden (Ik ben bang van zn vrienden). In de speeltijd tussen het zesde en het zevende lesuur keek ik achter het hoekje waar Lennerts vrienden altijd stonden. Hij zat alleen op de vensterbank, en had me meteen gezien. Ik had de moed om op hem af te stappen. Ik ging vlak voor hem staan. Hij keek me recht in de ogen en zei: ''Nog twee dagen''. Hij gaf me een klein zoentje op mn rechterkaak, dan op mn voorhoofd en dan mn linkerkaak. Ik greep hem bij de schouders en gaf hem een knuffel. Hierop ging ik weg omdat het belde. Het uur erna hadden we een vrij uur en ik was enorm enthousiast en droomde constant weg over het gebeuren, ik voelde me zo goed.
