Het is ongeveer 11.30 uur en na een kleine akkefietje met mijn partner kruip ik in mijn dochters bed, zij is er namelijk niet want ze slaapt bij haar moeder thuis. Ik kan de slaap niet vatten en probeer tot rust te komen door mij op mijn ademhaling te concentreren, wat uiteindelijk lukt. Hier is de situatie zo dat ik mij er niet van bewust ben of ik slaap of dat ik waak…
Mijn ademhaling zorgt er uiteindelijk voor dat ik rustiger wordt, ik trek de kussens in een voor mij behagelijke positie en het dekbed voelt zacht en heerlijk warm aan, ik ‘voel mezelf’ in bed liggen. Zoals wel vaker lijkt het er op dat mijn bed heel zachtjes heen en weer gaat waardoor ook mijn lichaam enigszins beweegt. Ik ben hier aan gewend geraakt en ben begonnen dit ‘verschijnsel’ als prettig te ervaren, ook nu is dit het geval. Wat hier meestal op volgt gebeurt ook nu, het is als of iemand mij zachtjes op de benen aanraakt, zeg maar kleine kneepjes geeft. Tot hier gaat het redelijk goed maar, ik denk door mijn gemoedstoestand, maar in eens worden de aanrakingen steeds, laat ik maar zeggen krachtiger, en ik herinner mij een situatie van een jaar of acht terug. Ook toen was ik net als nu tussen waken en slapen toen ik het gevoel had stevig bij mijn enkel gegrepen te worden. De aanrakingen beginnen op ‘pakken’ te lijken waarbij ik ook het gevoel krijg van heen en weer geschud te worden, en plotsklaps verandert de sfeer in grimmig en raak ik in paniek. Ik probeer uit bed te springen, wat me nauwelijks lukt, en begin uit alle macht te schreeuwen. Echter de woorden die ik schreeuw blijven klein, net als een klein stemmetje, en iets zegt me ‘ha ha, jij bent de enige die je zelf hoort’. Ondanks de wetenschap dat niemand mij hoort weet ik met heel veel moeite uit bed te kruipen en ga richting de slaapkamerdeur, het lijkt een eeuwigheid te duren en het kost me enorm veel energie om ook maar de kleine afstand door de gang, naar mijn eigen bed af te leggen, en intussen ben ik doodsbang ‘om gegrepen te worden’ door wie en waarom weet ik niet, ik wil alleen maar vluchten. Doodvermoeid kruip ik in mijn eigen bed en voel me iets veiliger, maar helemaal gerust ben ik nog niet. Ik probeer de dekens te ordenen, en in de wetenschap weer naast mijn partner te liggen voel ik me veiliger, maar de dreiging en angst zijn nog niet helemaal verdwenen.
Uitgeput open ik mijn ogen en ik ben niet waar ik dacht te zijn, namelijk in mijn eigen bed. Het duurt even voordat ik wel weet waar ik ben, want in het half duister zie ik mijzelf in de spiegel van mijn dochter, aan de wand naast haar bed, in haar bed liggen. En weer slaat de schrik me om het hart, maar nu anders omdat ik echt wakker ben…
Ik haast me alsnog naar mijn eigen bed waar ik uiteindelijk rusteloos, tegen mijn partner aan, opnieuw in slaap val… of droom ik nog steeds?
