Wellicht beetje raar, maar ik heb vrijwel elke week een nachtmerrie over mijn hondje die al 13 jaar geleden is overleden, laten inslapen omdat ie tumoren had. Hij was 14 dus al wel oud voor een hond. Maargoed, die nachtmerries die blijven maar komen. Telkens zit ik dan in een situatie waarin hij doodgaat, of dat ik hem van een levensbedreigende situatie moet redden. Overstromingen en verdrinking, aanvallen door andere dieren, oorlog, moeras, bosbrand etc etc. In het gros van mijn dromen huil ik als een bezetene en word ook afgepeigerd wakker. Ik word er nogal depressief van.
Ik heb al naar zat verklaringen gezocht. Ik ben enigskind en het hondje was het broertje dat ik nooit heb kunnen hebben. Ik ben altijd een eenling geweest, contact met ouders was minimaal, ook als kind. Toen hij ziek werd ging hij heel snel achteruit totdat hij het niet altijd meer binnen kon houden. Ik weet dat ik heel vaak gefrustreerd hierover was omdat het overal zooi was, maar wist dat ie er niks aan kon doen. Op een gegeven moment maar in laten slapen. Ik was hier niet bij, ik wist er ook niets van. Ik liep toen stage in het buitenland en mijn ouders hebben deze actie opzettelijk voor me verzwegen (om mijn stagetijd daar niet te verpesten).
Ik voel me nu echt gigantisch schuldig dat ik soms zo rot tegen hem deed toe ie ziek was. Dat ik ook geen echt afscheid heb kunnen nemen. Van mijn 'broertje'. Maar is dat nu echt nog reden om mij na 13 jaar nog steeds met hartkloppingen wakker te laten worden? Graag wat feedback want ik wil hier heel graag vanaf..
