Oh dat is naar Astrid :(
Ik reageer nu omdat ik het net heb gehad (het is nu half 5 's nachts).
Dit is echt:
Toen ik 9 was kregen wij er een golden retriever bij. Quinta. Ik was en ben echt gek op alle honden die ik heb (gehad), maar zij was toch echt wel dé hond. Ik heb haar meegemaakt in mijn kinder-, puber- en studententijd. Zij was de enige die mij troostte als ik verdrietig was. In 2008 overleed Quinta. Ze is uiteindelijk 12.5 jaar geworden.
In mijn droom van vannacht (in 2012) leefde ze nog, maar zag ik haar op televisie bij een ander persoon. De man sprak Engels en vertelde welke honden hij had, waaronder 'Quint', met de leeftijd van 15 jaar. En ze was herenigd met haar vader, die in het echt wereldkampioen was. Het was daarom logisch dat ze zo oud waren geworden. Ik was zó gelukkig om te zien dat ze nog leefde! Ik wist het! Quinta kon nog niet dood zijn. Ze was gewoon ergens anders. Mijn tranen van geluk werden als snel tranen van verdriet, toen ik doorkreeg dat ik wakker werd. Ze is er niet meer. Al 4 jaar. Maar ik kan het nog steeds niet accepteren.
Mijn vriend duwde zacht tegen me aan omdat hij door wou slapen. Hij weet natuurlijk nog niet waarom ik zoveel bewoog en mijn neus snoof in bed. Toen ik naar beneden ging om bij te komen deed m'n hele torso pijn. Ik had moeite met ademhalen en tegelijkertijd was ik heftig aan het doorhuilen. Lieve, lieve Quinta. Als ik ook maar één wens mocht doen dan zou ik je terug halen, grote lobbes. Ik mis je zo.
