Ik moest lachen om je uitleg.
Maar het proces waar ik door heen ga met al die nachtmerries is niet echt om te lachen en nogal pijnlijk.
Mijn ik-gevoel of zelf of ego, of hoe je dat ook wil noemen, heeft door die nachtmerries nogal wat deuken opgelopen.
Er blijft steeds minder van ik of zelf of ego over.
Het paradoxale is dat de ruimte die aan het vrijkomen is in mijn zelfgevoel, mijn ikheid, die aan het afbrokkelen is door dit proces dat soms deprimerend is, opgevuld aan het worden is met een stil en onpersoonlijk soort blijheid.
Het is een pijnlijk proces en het is confronterend voor me en ik weet niet waar dit toe zal leiden maar dat stille geluksgevoel, dat stille ZIJN, is ook wat waard.
Bedankt voor de uitleg.