Het is verderfelijk dat men de clown als monster presenteert in de huidige films.
Maar ja Hollywood is nu eenmaal verzot op de meest duivelse associaties en perversiteiten.
De clown is het irrationele element. Hij is een schelm en onberekenbaar.
Zeker, een clown is ondeugend. Hij speelt immers wat wij graag zouden willen maar niet durven.
Of keert de zaken hilarisch of dramatisch om. Maar hij is vooral een trickster.
Hier echter is hij een angstaanjagend bloeddorstig monster.
Alleen, waarom zien de anderen hem niet?
Het geheel geeft al iets engs aan, want de brug is vervallen (weg naar het onbewuste of attractiepark)
De verwaarloosde elementen in jezelf grijpen naar je als je de Styx oversteekt over een gammele brug.
Hij breekt ongeveer onder je voeten af.
Je bent bang op eigen benen te staan. De anderen leven erop los en zien jouw gevaren niet.
Misschien moet je net als in de beauty and the beast leren dat het lelijke niet altijd is wat het lijkt en dat het leven niet alles glitter an glamour is. Waar het schone het lelijke wil verdrijven en het daarom zo kwaadaardig wordt.
Het schone en zuivere is altijd een lokaas voor het boze en lelijke.
Tegelijk hebben die twee een geheime relatie die hen als een magneet aantrekt.
Je moet dus ook de minder fraaie kantjes van jezelf integreren.
