4 x vermoord

deze droom heb ik een aantal jaren geleden gehad. ik hoef er geen uitleg voor.
maar misschien dat anderen er een soort van troost uit kunnen halen.

eigenlijk is het niet 1 droom...maar vier achter elkaar, want ik werd steeds wakker na elk 'deel' van de droom.

in mijn eerste droom zwem ik in een zwembad.
daar ben ik helemaal alleen. ik vind het heerlijk (echt !) om lekker lang onder water te zwemmen.
kan ook best mijn adem goed lang inhouden.
dan ineens , als ik weer eens heel diep onder water zit, voel ik een hand om mijn enkel.
binnen een fraktie van een seconde is er een metalen boei om mijn enkel gedaan, die aan de onderste traptrede van het zwembad trapje gedaan wordt.
ik raak in paniek en ik wil naar boven.
maar ik kom met mijn gezicht NET niet boven water. mijn handen wel...mijn neus en mond niet.
ik kan de frisse lucht zelfs ZIEN...maar het is net buiten mijn bereik.
ik vecht en vecht en vecht, mijn longen barsten bijna uit elkaar, mijn enkel doet zeer van de metalen boei...maar ik kom niet los.
dan ineens...besef ik dat ik onder water kan ademen.
ik laat los...
alles laat ik los.
zelfs mijn lichaam...
mijn geest zwemt vrij door het water en ik kan het water gewoon ademen. ik zie mijn lichaam naar de grond zakken, en besef dat ik gestorven ben.
maar ik ben niet bang...want ik ben nog nooit zo vrij geweest als nu.

en toen werd ik wakker.

mijn tweede droom was al even zo grimmig:

ik ben op de vlucht. ik was een gevangene. ik ren door een soort van tunnel die tegelijkertijd een kooi is. tralies zijn de muren.
net zo'n soort gang waar een leeuw in een cirkus door loopt, zal ik maar zeggen.
maar grimmig...
het hele gedoe, tralie-tunnel en al, bevindt zich onder de grond. duister...schemerig.

elke keer valt er vlak achter mij een poort naar beneden...zodat ik alleen maar vooruit kan gaan. achteruit is onmogelijk.
de poorten vallen steeds sneller, en ik moet steeds harder gaan rennen.
tot het moment dat ik toch te laat ben.
een poort valt achter mij naar beneden, en ook eentje VOOR mij.
ik zit in de val.
dan komt er een metalen slang (??) op me afgeglibberd.
ik sta stokstijf stil. ik weet, als deze slang me bijt, dan ben ik dood.
ik weet ook, als ik beweeg, dat hij me zal bijten.
angstzweet loopt over mijn lichaam. maar dan komen er twee bewakers naar de tralie-tunnel toe.
ik denk nog even heel naief: gelukkig...ik ben dan wel weer gevangen, maar ik word nu tenminste toch gered.

maar dan beginnen de bewakers te lachen en weddenschappen af te sluiten, hoe lang ik het vol zal houden.
ik besef dat ik verloren ben en ik beweeg onbewust. de slang bijt me, links BOVEN mijn hart (typisch dat ik dat nog steeds weet...na al die jaren...)
en ik sterf...
nog terwijl ik neerzak, zie ik de ene bewaker de andere geld geven omdat die gewonnen heeft.
maar het gekke is: op dat moment voel ik me toch bevrijd...ik ben toch ontsnapt. en die domme bewakers zitten nog steeds in dat donkere hol.
wie lacht er nou het laatst, denk ik nog...

en toen werd ik wakker.

de derde droom speelt zich af in een ziekenhuis.
ik heb een pen in mijn rug...(???) iemand heeft die in mijn rug gestoken, en ik heb dringend hulp nodig.
ik grijp en graai met mijn handen naar die pen, maar die zit net buiten mijn bereik.
via wrijven tegen een kozijn zou ik hem er misschien uit kunnen wringen, maar ik ben bang voor de pijn. ik durf dat niet te doen.
het is nacht in het ziekenhuis...er branden alleen noodlampjes.
maar ... er is helemaal niemand!
geen zusters. geen doktoren. geen patienten.
alles is schoon, en steriel. maar er zijn geen mensen. niemand die me kan helpen.
ik voel me steeds zwakker worden en besef dat ik door bloedverlies dood zal gaan.
ik huil en smeek en roep...maar er is niemand. ik besef dat ik alleen ben. geen hulp voor mij.

en dan, als ik voorover val zie ik ineens twee voetjes.
twee blote kindervoetjes.
ik kijk omhoog en zie een meisje met blonde haren en een wit nachthempje aan.
ze lijkt wel bijna licht uit te stralen.
ze glimlacht naar mij, en komt bij me zitten. ze pakt mijn hand vast. ze zegt geen woord. ze IS er alleen maar.
en ik ontspan. ik ben gerust.
want ik weet: zelfs al ga ik nu toch echt dood...ik ben niet alleen. ik ben NIET alleen !!

en toen werd ik weer wakker.

mijn laatste droom van die nacht was als volgt:

ik loop door een straat in de buurt van mijn ouderlijk huis.
door deze straat liep ik als kind altijd (echt) als ik naar de lagere school ging.
in het echt is het een rustige straat, waar bijna nooit mensen te zien zijn.
in mijn droom was het een drukke straat. heel veel lopend volk.

ineens wordt er geschoten. de kogels vliegen om me heen.
ik zie overal mensen neervallen...gewond...dood.
paniek en doodsangst en pijn, overal.
dan zie ik ineens een moeder met een klein jongetje. een jaar of 5 denk ik, dat hij is.
op de een of andere manier trekt dat jongetje mijn aandacht.
wat er ook gebeurt...weet ik ineens....dat jongetje is belangrijk.
iedereen mag dood gaan...maar HIJ moet blijven leven.
en dan gooi ik mijn lichaam op dat jongetje.
ik hoor dat ik hem pijn doe , als hij daardoor op de stoep valt.
hij begint te huilen. deels van schrik. deels van de pijn.
meteen op dat moment voel ik de kogels door mijn lichaam gaan...
ik ben een schild dat alle kogels voor dat jongetje opvangt.

en dan ineens is het voorbij.
iemand trekt me van het kind af. hij is ongedeerd.

ik zie mensen in een oranje pak (??) over me heen gebogen staan.
drukke activiteit alom. ze proberen mij te redden.
maar ik weet dat het te laat is. maar toch waardeer ik hun moeite wel.
mijn doel is behaald. het kind is gered.
en ik voel mezelf in mijn lichaam zakken....alsof het slechts een omhulsel is.
de mensen in het oranje lijken steeds verder weg te gaan...ze roepen naar mij.
zeggen dat ik "bij ze" moet blijven.
maar dat is niet meer nodig.
ik had een doel toen ik geboren werd...en dat doel heb ik nu behaald.

en toen werd ik voor de laatste keer wakker.

het is echt al jaren geleden dat ik deze 4 dromen achter elkaar gedroomd heb...en zoals jullie zien heb ik ze nog steeds super gedetailleerd in mijn hoofd zitten.
ze hebben heel veel indruk op me nagelaten...
maar ondanks dat elke droom heel eng was...en ondanks dat ik in elke droom vermoord, verlaten, verraden en zo was...
TOCH herrinner ik bij alle dromen de bevrijding ... de vrede... de acceptatie...aan het eind.

ik hoop dat iedereen die een nachtmerrie heeft, leert om een positief einde aan hun droom te krijgen.
probeer het slechte om te draaien in iets dat licht en goed is.
het licht is dan ZO licht, dat het duistere uit de droom erdoor verdwijnt...of minder wordt, op zijn minst.

ik hoop dat anderen troost kunnen vinden uit mijn dromen hierboven.