Hallo allemaal.
Ik ben eigenlijk net wakker geworden met de meest bizarre droom ooit voor mijzelf. Ik ben letterlijk huilend wakker geworden voor het eerst in mijn leven. Dit terwijl ik niet iemand ben die snel huild.
Ik herinner me vagen stukken van mijn droom die als volgt gingen,
ik droomde dat ik terug in groep 8 zat op de basisschool en ik herkende iedereen stuk voor stuk. Raar genoeg was de leraar van vandaag mijn vader, ipv de leraar Hans die ik toen had. het werd op eens er rumoerig in de klas en iedereen begon herrie te schoppen, dit terwijl mijn vader (de leraar) orde wilde brengen. Het werkte zo op mijn zenuwen dat ik een glas met bier zag staan op het bureau en die kei hard op de grond smeet. En ineens was iedereen stil en zat netjes op hun stoel. Behalve mijn vader die boos was geworden op mij en wilde dat ik bleef zitten na de les op te praten met de school psychiater.
In eens was de school dag voorbij en herinner ik mezelf met een jas aan en me tas op mn rug. Ik kon zien dat mijn vader en de psychiater met elkaar aan het praten waren onderweg naar het lokaal toe waar ik moest blijven zitten. maar in plaats daar van rende ik weg en ik hoorde mij tegen mezelf nog zeggen, waarom ren ik eigenlijk weg??
Op dat moment kreeg een flashback van een goede vriendin van toen! Ik keek terug op de tijd die ik toen samen met haar had en dat ze veel heeft betekent in mijn eerste jaar op de middelbare school.
En ineens vloog ik rond in de lucht. Het was mooi weer, de lucht was blauw. Ik vloog automatisch naar mijn eigen huis. Wij hebben 3 verdiepingen en op de derde staat de computer en de wasmachines. aan de ene kant hebben we een balkon en aan de andere kant een grote raam waar heel vaak vogels naar toe vliegen die daar waarschijnlijk een nestje hebben gemaakt.
Op het moment dat ik voor het raam stond zag ik in eens me zusje zitten achter de computer en ze draaide om. ze zag me staan voor het raam en keek me vragend aan. ik merkte dat ze me niet herkende en zag ineens de weerspiegeling van het raam dat ik een vogel was. IK deed mn mond/snavel open en begon met mn tong op en neer te bewegen. ze deed het zelfde en toen riep ze mn naam. alsof ze me herkende en al zo lang op me had gewacht. ze was helemaal blij en opgetogen. ze zei dat iedereen me miste, en dat een heleboel mensen op mijn begrafenis waren gekomen om afscheid van me te nemen.
Toen ze dat zei schoot ik vol en zetten mijn vleugel tegen het raam en zei: Sorry, sorry voor alles! Sorry voor dat ik je zo in de steek heb gelaten door zelfmoord te plegen.
Zelfs nu als ik het type lopen de tranen over mn ogen!
Ik denk dat dit over schuld gevoel gaat maar ik heb ook het gevoel dat er meer achter zit. Zou iemand me kunnen helpen alstublieft?
