Een Poema is een roofdier en ziet het kind als prooi.
Zeker kan de Poema een vrouwelijke energie zijn maar gaat hier op een geheime manier samen met de oude vrouw (de dood?)
Steegjes zijn doolhoven, het labyrint van de geest. Smalle straatjes vaak doodlopend geven een beknot leven aan.
In een steegje kun je geen kant op en juist daar leeft de angst als Poema.
In Egypte was de Kat Bastet de tegenhanger van Sechmet in de leeuwengedaante. (Transformatie)
De oude vrouw liep met een hond die vaak staat voor trouw, maar tegelijk een connectie heeft met de god van het dodenrijk zoals Pluto of Anubis, Cerberus enz. Niet vreemd, omdat honden en jakhalzen nu eenmaal opruimers zijn in het wild.
Een hond heeft een goede neus en is dus een spoorzoeker. Wordt het kind opgespoord of gevolgd?
Het innerlijke kind hoeft niet van hetzelfde geslacht te zijn als het ego, want het hangt van de eigenschappen af.
De meest onbewuste zullen in dromen juist bovenkomen en hier dus een mannelijke prille kracht vertegenwoordigen die echter worden aangevallen door de Poema. Het gaat dus om een mannelijke versus vrouwelijke strijd van tegenstellingen. Jij echter in een meer volwassen houding komt voor het kind op.
Misschien was het een zwarte Poema, dan zou de glans in het oog vergelijkbaar zijn met de lichtende kern in het Yin Yang symbool.
Ofwel in het duister huist een licht (het grootste licht). Het (eerste) kind offeren was in de oudheid iets teruggeven aan de godheid.
Dat werd letterlijk uitgevoerd maar je kunt het ook symbolisch zien. Het doden van het kind kan een transformatie opleveren.
Het goede en kwade hebben altijd een geheime relatie met elkaar. Zo moet het kind als Roodkapje/reine ziel leren dat er kwaadaardige invloeden bestaan als boze wolven (Poema's).
Er was eens een Soefie die alles had afgezworen en zich zijn geloof niet liet afnemen ondanks alle beproevingen.
Tot hij veroordeeld werd om door een Poema of Panter te worden gedood. Maar juist op dat moment trof hem de lenige elegantie van het dier en de soepele glans van haar huid, hij bejubelde innerlijk de schoonheid ervan en herkende zijn meester/meesteres.
Meer van zulke paradoxale mystieke en wijze parabels zijn te vinden in het boek "Spiegels van de ziel". Kahlil Gibran.
Of de titel van een buitengewoon lezenswaardig boek "De glans van het echte". Chris Van Orden.
2 keer bewerkt. De laatste keer was 6 jaar geleden door Sheherazade.