Dit forum liep van 2008-2020, is nu gesloten en te bekijken als archief. Berichten plaats je in het nieuwe droomforum
Ik kijk naar een vogelkooi, en zie daar verschillende parkieten in zitten....
echter, deze diertjes liggen en zitten weg te kwijnen...
er zitten gewone parkieten in, maar ook parkietsoorten die groter zijn, ze zitten samen te verhongeren en verdorsten.
Ik kijk naar hen, en naar daarnaast, daar zie ik ook nog een kooi...deze kooi met allemaal zebravinkjes in die het zelfde lot ondergaan.
Ik kijk verder, en zie vele kooien, waar allemaal vogeltjes in zitten,
de kooien staan wild in het rond, ze staan niet geordend.
Ik schrik en denk,
ik ben die vergeten eten en drinken te geven,
ik voel mij daar slecht bij dat ik dat vergeten ben
en haast mij om dat in orde te brengen....
ik geef hen eten, en zie een zielig parkietje gauw beginnen eten...het eet echt gulzig...
ik denk, oei, niet te veel, of je sterft nog dat je lichaam het niet aan kan.
Ik heb die gedachten maar net gehad, of die sukkelaar valt dood naast het eten.
En dan schiet ik opeens wakker
|
Beheerder |
Je bent verloren zieltjes aan het redden.
Vogels zijn geestelijke symbolen.
Eigenschappen in jezelf die zorg behoeven en energie.
Maar vogeltjes horen niet in kooien.
Ze kunnen best voor zichzelf zorgen in de natuur.
Dus hun en jouw gevangenschap leiden tot uithongering.
Het redden van zielepoten is een projectie van jezelf.
Ofwel je loopt jezelf voorbij.
Zit je soms in de "zorgverlening"?.
Ik zit niet in de zorgverlening, maar wat wel is....
ik heb als klein kind reeds voor mijn 2 jongere broertjes moeten zorgen.
Toen ik 14jaar was moest ik voor mijn zieke moeder zorgen, en daar zorg ik nu nog steeds voor...zij is ondertussen wel 82jaar geworden.
In maart van dit jaar was mijn schoonvader heel erg ziek, en reed ik 2 a 3 keer per week een uur om bij hem te zijn.
En dan heb ik ook nog mijn gezin,
waaronder mijn narcistische man waar ik constant alles van in mijn hals krijg, een zwaar leven mee heb...
mijn zaak waar ik alle energie van de wereld moet insteken.
Mijn grote kinderen die ik graag voor de tijd dat ik ze nog bij mij heb, aandacht aan geef.
Ik geraak niet meer rond,
en voel dat ik wel ten einde energie loop momenteel.
Ook al doe ik heel erg mijn best om dat niet aan iedereen te laten merken.
|
Beheerder |
Zelfopoffering dus dat past heel goed bij de droom
Parentificatie gaat vaak over in zorgverlening en daarbij stel je jezelf op de achtergrond.
Dat werkt zeker bij een narcist minachting en misbruik op in de zin van schaamteloze uitbuiting.
Belangrijk is toch tenminste wat tijd aan jezelf te besteden en ontspanning te zoeken.
Je man moet maar voor zichzelf zorgen. Stoot af wat mogelijk is en probeer zijn gebreken niet in te vullen of op te lossen.
Wat fermer van je af spreken en geen deurmatje zijn waarop hij zijn voeten kan vegen.
Daar win je meer respect mee dan met opoffering en een slavenbestaan te leiden.
De draaglast mag de draagkracht niet overschrijden. Zoek hulp.
Je kunt niet alomtegenwoordig zijn.
Je moet juist wel laten merken dat je opgebrand bent. Maar je mag en moet ook voor je behoeftes opkomen.
Wat je inslikt kunnen anderen niet begrijpen.
Zolang je geen signalen afgeeft denkt men dat er niets aan de hand is en legt er nog een schepje bovenop.
Wil je zelf "verzorgd" worden, moet je zo doorgaan. Een burnout is geen pretje en kan lang duren.
Je vergt teveel van jezelf. Helaas is dat vaak het gevolg van jeugdige parentificatie een ingesleten rolpatroon.
Teveel verantwoording gedragen op een leeftijd waarop je zorgeloos had moeten genieten van je jeugd.